Προσαρμογή στο σχολείο… για τους γονείς
Αν νομίζατε ότι στη νέα αρχή του σχολείου χρειάζεται να προσαρμοστούν μόνο οι μικροί μαθητές, σίγουρα μέσα στις πρώτες ημέρες καταλάβατε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι! Οι γονείς των παιδιών που μπαίνουν για πρώτη φορά στον ευρύτερο χώρο του σχολείου, είτε στον παιδικό σταθμό, το νηπιαγωγείο, είτε το δημοτικό, θα περάσουν κι εκείνοι τη δική τους (δύσκολη) φάση προσαρμογής!
Μέσα στο σύστημα μιας οικογένειας, είναι φυσικό κάθε έντονη αλλαγή που αφορά ένα μέλος της, να επηρεάζει και τα υπόλοιπα, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή της οικογένειας, λοιπόν, είναι και το μεγάλο ξεκίνημα του παιδιού όταν θα μπει στη μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα ενός σχολείου, είτε πρόκειται για παιδικό σταθμό, είτε για νηπιαγωγείο, είτε για το δημοτικό. Τα πάντα είναι καινούρια, από τα πιο πρακτικά, π.χ. σηκωνόμαστε, ετοιμαζόμαστε κτλ, μέχρι τα συναισθήματα που βιώνει ένα παιδί, αγωνία, ενθουσιασμός, φόβος, χαρά, έκπληξη… Ο γονιός είναι δίπλα σε όλη αυτή την πορεία, την ενισχύει, τη στηρίζει, φροντίζει για την ομαλότητά της και ζει μαζί με το παιδί όλη αυτή την αλλαγή και το νέο ταξίδι. Και δεν το ζει αμέτοχος, αλλά βιώνει και ο ίδιος αντίστοιχα συναισθήματα, αγωνία για το πώς θα είναι το παιδί του, πώς θα το φροντίζουν, αν θα τα καταφέρει, περηφάνια που το βλέπει να μεγαλώνει, χαρά όταν το βλέπει να κάνει φίλους και να είναι ενθουσιασμένο, ίσως και ζήλεια που το χαίρεται πια λιγότερο… Όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και τα βιώνουν όλοι οι γονείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ο ίδιος ο γονιός έχει να αντιμετωπίσει τη δική του πρόκληση, ο ρόλος του σιγά σιγά αλλάζει απέναντι στο παιδί του. Δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη φροντίδα του παιδιού του, αλλά θα πρέπει να εμπιστευτεί τη φροντίδα αυτή και σε άλλους ανθρώπους, που μπορεί και να μην τους γνωρίζει από πριν (αντίθετα από αυτό που έκανε πριν με τον παππού ή τη γιαγιά για παράδειγμα). Θα χρειαστεί να γνωρίσει κι εκείνος τη δασκάλα, τον δάσκαλο, να τους εμπιστευτεί και να τους αφήσει χώρο για να αναπτύξουν κι εκείνοι πλέον σχέση με το παιδί τους. Συχνά, αυτό είναι πιο δύσκολο από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς!
Οι αγωνίες και οι αλλαγές σχετίζονται και με την ηλικία του παιδιού. Για παράδειγμα, όσο μεγαλύτερο είναι το παιδί, τόσο μεγαλύτερο είναι και το βήμα προς την αυτονομία του, άρα τόσο περισσότερο ο γονιός αναλαμβάνει έναν πιο διακριτικό ρόλο, αφήνοντας το παιδί να αναλάβει τις πρωτοβουλίες του, ιδιαίτερα όταν είναι μόνο του στο σχολείο.
Και συχνά, τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη να είναι αυτόνομα από όσο νομίζουν οι γονείς, σε όλες τις ηλικίες αντίστοιχα. Πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, επιλέγουν με ποιά παιχνίδια θα παίξουν περισσότερο, ποιοί είναι οι αγαπημένοι τους φίλοι, αλλά και πότε θα ζητήσουν νερό ή τουαλέτα. Τα μεγαλύτερα παιδάκια, στην πρώτη δημοτικού, θα αποφασίσουν μόνα τους πια πότε θα φάνε στο διάλειμμα ή εάν κρυώνουν για να φορέσουν τη ζακέτα τους. Ιδιαίτερα για μια προστατευτική οικογένεια που μέχρι τώρα φρόντιζε και την παραμικρή λεπτομέρεια, αυτά μπορεί να είναι πολύ καινούρια. Αλλά ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσει ένας γονιός το παιδί του σε αυτό το νέο βήμα είναι να του δείξει εμπιστοσύνη, να του αφήσει πρωτοβουλία και να είναι εκεί ως βοηθός, παρά ως εκτελεστής πράξεων.
Ο γονιός κάνει λιγότερα πράγματα για το παιδί του σε ενεργό επίπεδο, αλλά το βοηθά να κάνει το ίδιο πράγματα για τον εαυτό του. Κι αν και λιγότερο ενεργός, ο νέος ρόλος είναι εξίσου σημαντικός, καθώς ο γονιός είναι εκείνος που παρακολουθεί διακριτικά την προσπάθεια του παιδιού, το βοηθά και το οδηγεί σε λύσεις όταν χρειάζεται, το ενθαρρύνει και το επιβραβεύει.
Αυτό που θα βοηθήσει είναι οι γονείς να κατανοήσουν την ανάγκη και την ικανότητα του παιδιού να αναλάβει περισσότερο την ευθύνη για τον εαυτό του και να είναι πιο ανεξάρτητο, καθώς να του παρέχουν τη δυνατότητα να αποφασίζει μόνο του για τον εαυτό του για ορισμένα ζητήματα, όπως και να αναλαμβάνει και τις ευθύνες των επιλογών του.
Ο γονιός θα βοηθήσει ιδιαίτερα εάν ενθαρρύνει το παιδί του να μπορεί να επιβιώνει και να περνάει όμορφα στο νέο χώρο. Μπορεί να το ενθαρρύνει να εκφράζει τα συναισθήματά του και τις ανάγκες του στους ανθρώπους που το φροντίζουν στον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο και να το ενισχύσει να αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους. Σε ένα παιδί που μπήκε πρώτη φορά στο δημοτικό, μπορεί να το ενθαρρύνει να αναπτύξει σχέση επικοινωνίας και εμπιστοσύνης με τη δασκάλα, αλλά και να του εξηγήσει ότι η ευθύνη για ορισμένα πρακτικά ζητήματα, όπως πότε θα φάει, αν θα πάρει μαζί του τη ζακέτα του και τα βιβλία του φεύγοντας, τι θα κάνει στο διάλειμμα, αλλά και η ευθύνη της μελέτης του αφορά το ίδιο το παιδί.
Όσο ο γονιός ενισχύει τη σχέση με τους ανθρώπους που φροντίζουν το παιδί και το ωθεί να επικοινωνεί απευθείας μαζί τους εκφράζοντας ανάγκες και συναισθήματα, τόσο περισσότερο δίνει στο παιδί του την ασφάλεια και τις γερές βάσεις να ξανοιχτεί στον κόσμο και σε άλλους ανθρώπους και να πατάει στα πόδια του. Αντίθετα, όταν και ο ίδιος ο γονιός δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους που είναι δίπλα στο παιδί του, η ανασφάλεια αυτή γίνεται αντιληπτή από το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, και η πορεία του στην αυτονομία και την ωριμότητα εμποδίζεται.
Ο νέος ρόλος του γονιού σκοπό έχει να βοηθήσει το παιδί να διευρύνει τους ορίζοντές του, να το αφήσει να κάνει λίγα βήματα μόνο του έξω από την προστατευτική του αγκαλιά, να το ενθαρρύνει στη νέα πορεία του, ενώ ταυτόχρονα να του παρέχει την ασφάλεια όταν θελήσει να ξαναγυρίσει για λίγο σε αυτήν, πριν ξανοιχτεί πάλι σε νέα περιπέτεια.
Ημερ/νία δημοσίευσης: 1 Οκτ. 2012
< Προηγούμενο | Επόμενο > |
---|
Διαβάστε επίσης...