Διονυσία σου έστειλα...

Τώρα που είδα και την σελίδα, το θυμήθηκα... ναι το είχα εντοπίσει πέρυσι, αλλά δεν προλάβαμε ουτε μια φορά να πάμε... για να δουμε φέτος...

Πήγαμε την προηγουμενη Κυριακή και είχε θέμα τους δεινοσαυρους... Ο μεγάλος βγήκε ενθουσιασμένος... εμείς καθίσαμε απ' έξω και ήπιαμε καφεδακι...Θα ξαναπάμε την Κυριακή... έχει θέμα η Αρχαία Αθήνα...

καλό είναι να κλείνετε νωρίτερα θέσεις, διότι έχει μεγάλη συμμετοχή...

Είσοδος 8 ευρώ αν είναι απο 2παιδια και πάνω, αδερφια ή και φίλοι. Αλλιώς 10ευρω.

www.juniorscience.gr/index.php?dispatch=...s.view&page_id=7
αυτή ειναι και η σελίδα...

το άλλο θα φύγουμε να παρει... αλλιώς μπορεί να κανονίζαμε να βρεθουμε κιόλας...

θα δω κι αυτό που μου έστειλες...

Ανακαλύψαμε πρόσφατα το μουσείο πειραμάτων που οργανώνει προγράμματα για παιδιά από 4 και πανω...

νομίζω ότι αξίζει η επίσκεψη...

Συμφωνώ σε όλα και τα λόγια είναι περιττά...χαχαχαχαχαχα

Ελις έχεις δίκιο στο τελευταίο σχόλιο...

ΤΦΑ τα θέτεις στην σωστή τους βάση... και είχες δίκιο να θυμώνεις με την δασκάλα και με άλλους πιθανόν που λειτουργούν έτσι... το ίδιο θα ένιωθεα κι εγώ...

καλημέρες!

Χαίρεται και πάλι!

Elis συμφωνώ με όλα όσα σήμερα λες... η Ελληνική παιδεία είναι ένα συντηρητικό σχολείο, δεν έχουν αλλάξει και πολλά ακόμη και σήμερα. Επίσης συμφωνώ και με τα υπόλοιπα σχετικά με αυτό και γι΄αυτό ούτε κι εγώ θα έστελνα το παιδί μου εκεί...

ΤΦΑ μεγάλωσα σε περιβάλλον εκκλησιαστικό, μια και ο πατέρας μου είναι ιερέας... αυτό που εγώ έζησα μέσα σε αυτό το περιβάλλον, δεν με οδήγησε σε μια συντηρητική, περιορισμένης αντίληψης ζωή... Θέλω να πω ότι σίγουρα με βάση τις καταβολές μας και το περιβάλλον μας έχουμε μια άλφα στάση... όμως θεωρώ πραγματικά για τους ανθρώπους ότι μπορούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στο ίδιο σημείο... Δεν έχω την απόψη ότι όσοι είναι κοντά στην εκκλησία, είναι απαραίτητα και καλοί άνθρωποι ή ότι βρίσκονται και στον σωστό δρόμο , όπως επίσης δεν πιστεύω ότι όσοι είναι μακριά από την εκκλησία είναι κακοί ή σε λάθος δρόμο... απλά θεωρώ ότι ο καθένας για τους χι ψι λόγους βρέθηκε στον έναν ή στον άλλο δρόμο... και σ' αυτόν προσπαθεί να πορευθεί... είναι δύσκολο βέβαια με την εικόνα που ένα μεγάλο μέρος των κληρικών και ιδίως των δεσποτάδων ακόμη (ίσως και κυρίως) και των πιστών δείχνουν προς τα έξω, να δημιουργήσει κανείς μια θετική εικόνα... γι'αυτό και καταλαβαίνω την αρνητική σου στάση απέναντι σε αυτά...αλλά η αλήθεια δεν είναι μία...
έπειτα σχετικά με τον εθνικό ύμνο... εμείς δεν τον έχουμε μάθει... ωστόσο συμφωνώ με όλα όσα λέει η Ελις και προσθέτω ότι ο εθνικός ύμνος δεν είναι εθνικιστικό στοιχείο, αλλά εθνικό, άσχετα αν κάποιοι το παρουσιάζουν διαφορετικά... εγώ προσωπικά παρουσιάζω στα παιδιά μου τα πάντα, χωρίς απόχρωση, χωρίς να τονίζω κάτι παραπάνω ... ακούμε δημοτικά τραγούδια, γιατί ο ρυθμός τους είναι πολύ διασκεδαστικός για τα παιδιά και τα χορεύουμε στο σπίτι για πλάκα... το γέλιο που έχουμε ρίξει χορεύοντας δεν περιγράφεται... μέχρι εκεί... ούτε φιλολογίες ούτε παραφιλολογίες του στύλ είμαστε έλληνες γι' αυτό και πρέπει να έχουμε επαφή με την παράδοση κτλ...όμως επειδή το έχω νιώσει κι εγώ αυτό το κόμπιασμα με ένα άλλο τραγούδι το "Μακεδονία ξακουστή" ήθελα να πω, ότι όταν σε δεύτερη φάση το καλοσκέφτηκα, δεν μου φάνηκε κακό το παιδί μου να μαθαίνει και αυτά...

αντίθετα μου κακοφάνηκε όταν η υπουργός παιδείας μας, ούσα ευρωβουλευτής, θεώρησε σημαντικό να προτείνει, να γίνει η αγγλική η δεύτερη επίσημη γλώσσα (αυτό το βρίσκει κανείς και στην Βικιπαίδεια). Δεν ξέρω αν γίνεται σαφής η συσχέτιση... θέλω να πω ότι μας έχουν δημιουργήσει κάποια ίσως "κόμπλεξ?" για κάποια πράγματα για τα οποία σε άλλες χώρες οι πολίτες είναι περήφανοι... ο τρόπος θα μου πεις που διδάσκονται κάποια πράγματα είναι λάθος... εντάξει είναι αληθεια ότι στην παιδεία πολλά είναι στραβά... αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όταν κάτι είναι λάθος, διαγράφουμε το σύνολο... διορθώνουμε το προβληματικό σήμειο...

λίγο άσχετα πράγματι αυτά, όμως οι σημερινές καταστάσεις μας επηρεάζουν σε όλες τις πλευρές της ζωής μας...

Χαίρεται ΤΦΑ!

Υπό συνθήκες το έχω σκεφτεί κι εγώ...Δηλαδή φέτος που είχαμε μια απαράδεκτη δασκάλα... και το περιβάλλον έτσι κι αλλιώς δεν ήταν το καλύτερο (απλά με την περσινή δασκάλα, που ήταν φοβερή, εξομαλυνόταν η κατάσταση), πραγματικά έχω σκεφτεί ότι τον δεύτερο δεν το στέλνω εκεί...

ως προς την ύλη τώρα που πρέπει να "διδαχθεί"στα παιδιά, είναι καθορισμένη από το υπουργείο, οπότε ο τρόπος μόνο διαφέρει...

εγώ γενικώς είμαι υπέρ του δημόσιου σχολείου και θεωρώ ότι πρέπει με κάθε τρόπο να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας... δηλαδή ποιότητα και ενδιαφέρον... ξέρω όμως ότι δυστυχώς στο δημόσιο σχολείο πέφτουν τα λιγότερα λεφτα και πρόσφατα μιλώντας με μια φίλη νηπιαγωγό, μου έλεγε ότι δεν είχαν λεφτά ούτε για χαρτί υγείας... όμως τα αντισταθμίζω και κλίνω προς το δημόσιο... τώρα αν στην πορεία αλλάξω γνωμη τι να πω... Ως προς την ελληνογερμανική λόγω ειδικότητας (καθηγήτρια γερμανικών) ξέρω ότι είναι καλό σχολείο... όμως ως προς την γλώσσα μπορώ να σε βεβαιώσω ότι μαθαίνουν κυρίως τα παιδιά που θα έχουν πραγματικό ενδιαφέρον... και αυτό προκύπτει συνήθως απο το γεγονός ότι ο ένας από τους δύο γονιούς έχει κάποια σχέση με την γερμανία... ή τεσπά υπάρχει κάποιος σύνδεσμος με τον τόπο...θα μου πεις τόσα παιδιά μαθαίνουν γερμανικά και γλώσσες... η εμπειρία μου έδειξε ότι αν δεν είναι στο παιδί κι αν δεν υπάρχει κάποιος λόγος, τα παιδιά κουράζονται με την γλώσσα και με το ζόρι φτάνουν σε ένα επίπεδο... αυτά ξαναλέω όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σαν διαπιστώσεις γενικές...

έπειτα όπως είπα και στο προηγούμενο μήνυμα, τα λεφτά είναι πολλά και ακόμη κι αν για κάποιες δραστηριότητες εκτός πληρώνεις πολλά, δεν πιστεύω ότι φτάνουν ποτέ σε αυτό το ποσό... άλλωστε σε πολλούς δήμους, όπως ο δικός μας, προσφέρεται η δυνατότητα για πολλές δραστηριότητες δωρεάν ή με μικρό αντίτιμο... και μάλιστα σε πολύ καλό επίπεδο.... τέτοιου είδους παροχές θα πρέπει να τις υποστηρίζουμε και να μην θεωρούμε ότι επειδή είναι δωρεάν ή ποιότητα είναι σίγουρα και χαμηλή... (δεν απευθύνομαι σε σένα ή σε κάποιον συγκεκριμένο- για να μην παρεξηγηθώ) σε αυτό δηλαδή αντιδρώ γενικά, γιατί και στο σχολείο το δημόσιο που έχω δουλέψει ως ωρομίσθια και αναπληρώτρια, εξηγώ πάντα, ότι δουλεύω όπως θα δούλευα και σε φροντιστήριο και ότι και όλοι οι συνάδελφοι το κάνουν, γιατί για την ακρίβεια αυτό μας συνέφερε κιόλας,για να έχουμε δουλειά, οπότε δεν χρειάζεται από μικρές ηλικίες να ξεκινούν παράλληλα και την δεύτερη γλώσσα... όμως στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...δηλαδή υπάρχει η νοοτροπία κι εκ μέρους μας ως γονείς ότι το δωρεάν είναι και χαμηλής ποιότητας...

καλά εεε τώρα είδα την ημερομηνία ανάρτησης της ερώτησης... εντελώς καθυστερημένη απάντηση... χαχαχαχαχαχαχα

Γεια σας και χαρά σας!

Να κάνω μια διευκρίνηση σε αρχικό σχόλιο...νομίζω η κοπέλα ρώτησε για νηπιαγωγείο... για το νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική η εγγραφή... δηλαδή δεν μπαίνει στη λίστα αναμονής και δεν υπάρχει περίπτωση σε δημόσιο σχολείο να μην πάρουν κάποιο παιδί ... για τον παιδικό σταθμό ισχύει αυτό...

Ως προς το θέμα τώρα θεωρώ ότι κατ'αρχήν είναι θέμα δασκάλας... έπειτα ρόλο στην απόφαση παίζουν τα κριτήρια μας... σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι με όλα τα στραβά του το δημόσιο σχολείο παρέχει εξίσου καλές υπηρεσίες... ιδίως στο νηπιαγωγείο η δουλειά είναι καλύτερη τις περισσότερες φορές απ'ότι στους παιδικούς, γιατι το διδακτικό προσωπικό είναι καλύτερα εκπαιδευμένο.Στα ιδιωτικά ξέρω ότι σε αντιμετωπίζουν συνήθως σαν πελάτη, χωρίς αυτό να σημαίνει καλύτερες υπηρεσίες... γνωρίζω κι εγώ από φίλες νηπιαγωγούς ή δασκάλες ότι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα . το μόνο επιπλέον που προσφέρουν είναι οι έξτρα δραστηριότητες, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει να πληρώνει κανείς τόσα λεφτά... κάποια πράγματα είναι υπερτιμημένα... και επιπλέον είμαι κατά της υπερφόρτωσης των παιδιών με τόσα σ' αυτήν την ηλικία, ακόμη κι αν αυτό γίνεται με παιγνιώδη τρόπο...

Νέα μαμά γεια σου!

το μόνο που μας είχε πει και μας ο παιδίατρος ήταν σχετικά με τον ήλιο... εμείς βουτήξαμε τον 1ο γύρω στους 4 με 5 μήνες και το δεύτερο που ήταν 2 εβδομάδων μόνο τα ποδαράκια, γιατί το νερό ήταν παγωμένο... ΤΦΑ τα ίδια κάνουμε....χαχαχαχαχαχα

ΤΦΑ σωστά τα θέτεις...

και να προσθέσω... προσέξτε και πως ανοιγοκλείνει, διότι μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί να το ανοίξετε ή να το κλείσετε με το ένα χέρι... αν είναι δύσκολο όπως το δικό μας... θα ταλαιπωρηθείτε!

ΤΦΑ χαίρεταιιιιιιι!!!!

Το βιβλίο το βρήκα στην Γερμανία, όμως πιστεύω ότι θα μπορείς να το βρεις κα μέσω ίντερνετ...

Προτείνω ακόμη για παιδιά "Ο Μαντολόης" Μενέλαος Στεφανίδης, εκδόσεις Σίγμα...

Ένα ένα τα θυμάμαι...

Χαίρεται!

Δοκίμασε και βλέπεις... δεν είναι ότι θα λυθεί εντελώς το θέμα, αλλά μπορείτε να το κάνετε τακτικά, ώστε να εξοικειώνεται...

Το βιβλίο λέγεται "Der Mond ist aufgegangen... Mein grosses Buch der Gutenachtgeschichten". Έχει πολλές ιστοριούλες για τον ύπνο...

Πράγματι το να αφήνεις το παιδί στο σκοτάδι, ενώ φοβάται, νομίζω κι εγώ ότι είναι μάλλον οδυνηρό για το παιδί... Και θυμάμαι με πολλή ανακούφιση οτι οι γονείς μου έδειχναν πολλή συμπαράσταση σε μένα, που ως παιδί φοβόμουν... δεν με άφηναν στην πίκρα μου...

Για τις ταινίες πια, δεν ξέρω τι να πω... Ακόμη και οι κλασσικές της Ντίσνεϋ είναι σε μερικά σημεία, άστα να πάνε... Έχω παρατηρήσει, καθώς τις παρακολουθώ κι εγώ όλες, για να τα ελέγχω τι γίνεται, ότι δεν ξέρεις από που θα σου 'ρθει. Έτσι πρόσεξα ότι ο γιος μου ο μεγάλος φοβόταν πράγματα που δεν θα μου περνούσαν καν από το μυαλό... όταν μου έλεγε "μαμά αυτό με φοβίζει, στην ταινία αυτή" σε δεύτερη ανάγνωση μπορούσα να το δω κι εγώ πιο ξεκάθαρα... το καλό είναι ότι ενώ μας ξέφυγαν ταινίες που είχαν μέσα εικόνες, που δεν θα έπρεπε να βλέπει, σιγά σιγά μόνος του, άρχισε να τις ξεχωρίζει... έτσι μου λεει πια "αυτήν δεν θέλω να την δω, γιατί φοβάμαι αυτό το πρόσωπο ή ζώο". (τηλεόραση δεν έχουμε περίπου 11 χρόνια, όχι λόγω παιδιών δηλαδή είναι αλήθεια λίγο περίεργο... αλλά δεν μας λείπει)

Άσε δε με τον παιδικό... σε μας φοβίες προκαλεί και η δασκάλα με διάφορα "όμορφα" που λέει... αλλά πολλές φορές μου έχει πει ότι και ο τάδε συμμαθητής του έχει δει τέρατα και γι' αυτό φοβάται και ο ίδιος... δεν γλιτώνουμε δηλαδή από πολλές πλευρές...

Τφα πολύ σημαντικό αυτό με την σύριγγα... δεν το ήξερα... και επειδή δεν μας έτυχε και κάτι μέχρι τώρα με ωτίτιδες, δεν το είχα ξανακούσει...θα το προσέξω, αν είναι... Ευχαριστώωωωω!

ααα και κάτι άλλο που μου ήρθε! Ενώ ο μικρός μου φοβάται το σκοτάδι, κλείνει όλα τα φώτα και ανοιγει μόνο ένα μικρό για να παίξει καραγκιόζη... ίσως θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε το θέατρο σκιών για να εξοικειωθεί αρχικά με το ημίφως και να παίξει με το σκοτάδι και το φως... άλλωστε είναι και καλή χειροτεχνία, αν δεν πετύχει...

Ελπίζω να βοηθώ λιγουλάκι....

ΤΦΑ κι εμείς το περνάμε αυτό, ιδιαίτερα από τότε που ξεκίνησε τον παιδικό... Νομίζω ότι από την μία έχει να κάνει με αυτά που βλέπουν στα παιδικά, από την άλλη έχω καταλάβει ότι στον παιδικό ακούνε πολλά και από τα αλλα παιδάκια και ενίοτε και από τις παιδαγωγούς...και πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι λόγιοι...

Εχω βρει τους εξης τρόπους να το αντιμετωπίζω:

Εμείς τηλεόραση δεν έχουμε, ωστόσο ταινίες βλέπουμε στον υπολογιστή... οπότε άρχισα να γίνομαι πιο αυστηρή ακόμη και σε αυτες... δεν έχω καταφέρει να εξαφανίσω ακόμη όλες, όσες μπορούν να δημιουργήσουν φόβο, αλλα τις έχω μειώσει...
Έπειτα χρησιμοποιούμε φωτάκι όπωσδήποτε.
Για να μην φοβηθεί, όταν είναι να πάει για ύπνο, τον παίρνω στο κρεβάτι μας, του διαβάζω κάτι, του δηλώνω ότι μόλις κοιμηθεί θα τον μεταφέρω στο κρεβάτι του, και όταν γίνει κι αυτό τον βάζω στο δωμάτιο του.... όμως δεν ξαναξυπνάει παρά μόνο για τουαλέτα και ξαναπέφτει στο κρεβατι του έτσι.
Το άλλο που έκανα ήταν να του διαβάσω βιβλία σχετικά... όχι του Τριβιζά το "40 εφιάλτες" γιατι μια φορά που το έκανα του έβαλα και ιδέες Είχα βρει ένα ξενόγλωσσο πολύ καλό, στο οποίο επεξηγούσε μέσα από μια ιστορία τι πραγματικά είναι το σκοτάδι... του φάνηκε πειστικό και όποτε χρειαζόταν το ξαναδιαβάζαμε...
Το τελευταίο που έκανα, ήταν να τον πάρω αγκαλιά και μιλώντας του, μπήκαμε μαζί σε ένα πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού...αγγίξαμε τα έπιπλα, τα πράγματα, που γνωρίζαμε ότι υπάρχουν και παίξαμε με το φως... Δηλ. το ανοιγοκλείναμε και βλέπαμε αν άλλαξε κάτι...ταυτόχρονα του εξηγούσα όσο μπορούσα τι είναι το σκοτάδι και γιατί δεν βλέπουμε τα πάντα μέσα σε αυτό... όσο αστείο κι αν φαίνεται οι επιστημονικές επεξηγήσεις με απλό τρόπο, φαίνεται να πιάνουν στα παιδιά...

ο φοβος του δεν έχει φύγει εντελώς και νομίζω ότι δεν θα φύγει για καιρό, γιατι λειτουργεί η φαντασία περισσότερο, όμως βλέπω ότι κάθε φορά που του εξηγώ λεπτομερώς ηρεμεί...

ααα θυμήθηκα και άλλα γιατροσόφια! αλατόνερο για γαργάρες, αλλά και σαν ορός στην μύτη!εμείς έχουμε σταματήσει τους ορούς. Βράζουμε αλατόνερο (όχι πολύ αλάτι) και με μια σύριγγα βάζουμε μια ποσότητα και καθαρίζουμε την μύτη... φαίνεται αποτελεσματικό... βέβαια δεν είναι κατι καινούριο... άλλωστε και ο φυσιολογικός ορός αλατόνερο είναι στην πραγματικότητα...

τώρα που το ανέφερες... μήπως πράγματι έχει να κάνει και με κάποια αλλεργία? παρατήρησες μήπως πότε τον πιάνει πιο έντονα? Για το προσπάν μου είχε πει και μένα μια φίλη, τελικά δεν το χρειαστήκαμε... όταν ρώτησα τον γιατρό, δεν φάνηκε αρνητικός, επειδή είναι φυτικό...

συμφωνώ πάντως ότι δεν πρέπει να εφησυχάζεις με τους γιατρούς... γιατί μπορεί να κάνουν και αυτοί λάθη, όσο καλοί κι αν είναι. Το ανέφερα απλά, γιατί έχω ακούσει φίλους να εκφράζουν αμφιβολίες για κάποια πράγματα σε σχέση με τους παιδιάτρους και εν τέλει πράγματι έπρεπε να είναι πιο παρατηρητικοί και στα υπόλοιπα που λένε οι παιδιατροι, ώστε να αποφύγουν κακοτοπιές...


για τους άντρες τι να πωωωω! Είναι άξιον απορίας! Πέρυσι είχε αρρωστήσει ο δικός μου πιο πολλές φορές και από τα μικρά και πολύ πιο βαριά βεβαίως!

α για τον βήχα εμείς δεν δίνουμε κάτι... το αφήνουμε να περάσει σιγά σιγά... ούτε και ο γιατρός μας έχει συστήσει ποτέ κάτι...

Χαίρεται κορίτσιαααααα!

Εμείς ευτυχώς φέτος δεν είχαμε τπτ ιδιαίτερο... τα περάσαμε όλα πέρυσι!!! μυξούλες έχουμε πάντα με το που θα ψυχράνει λίγο ο καιρός... πάντως Χρύσα γι' αυτό που σου λένε για τον παιδικό, ότι δηλαδή τη δεύτερη χρονιά κολλάς περισσότερο, χωρίς να ξέρω γενικά κιόλας, σε μας δεν ίσχυσε... δηλαδή εμείς πέρυσι που ήταν η πρώτη χρονιά του μεγάλου στον παιδικό υποφέραμε... γιατί ακόμη κι αν δεν κολλούσε ο μεγάλος, μετέφερε και κολλούσε τον μικρό και τον άντρα μου (που έπεφτε πάντα βαριά!) Κολλήσαμε μικροιώσεις, την γρίπη Α (ο άντρας μου μπήκε και νοσοκομείο με πνευμονία), οστρακιά... αλλά φέτος που είναι η δεύτερη χρονιά τίποτα...

με τις αντιβιώσει από την άλλη είναι μεγάλο θέμα... ο μεγάλος πήρε 1η φορά στα 4, που κόλλησε την οστρακιά και είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης (το έψαξα κιόλας, για να 'μαι σίγουρη)... για όλα τα άλλα, ακόμη και για κάποιου τύπου ωτίτιδες, την αποφύγαμε... όμως αυτό που σου είπε η γυναίκα του γιατρού, μάλλον ισχύει, γιατί και τότε με την οστρακιά μας είχε πει ο παιδίατρος, ότι παύει να μεταδίδεται ένα 24 μετά την έναρξη της αντιβίωσης (τον ρωτήσαμε, γιατί είχα αγωνία με τον μικρό, που είχε περάσει λίγο καιρό πριν την γρίπη).

Νομίζω πάντως ΤΦΑ ότι αν έχεις δει ότι η γιατρός σας δεν δίνει γενικά φάρμακα για το παραμικρό και ότι προσπαθεί να τα αποφεύγει, όπως επίσης ότι και στα άλλα θέματα που εσάς σας ενδιαφέρουν, π.χ θηλασμός, είναι υποστηρικτική, τότε νομίζω θα πρέπει να ανησυχείς λιγότερο για το γεγονός ότι τώρα συστήνει αντιβίωση...

για το θέμα του φόβου, που έχεις πει αλλού με την 1η ευκαιρία, θα σου γράψω μερικά πραγματάκια... μόλις λίγο ξελαφρώσω...

Μα κι εγώ την γνώμη μου λέω...έστω και έντονα!!! αλλά απ'ότι καταλαβαίνω κάποιοι έχουν το δικαιώμα να εκφράζουν ό,τι θέλουν εδώ μέσα, αλλά αν υπάρξει αντίλογος, αμέσως αυτοί που διαφωνούν είναι και επιθετικοί... και δεν είπα, επειδή μας αρέσουν μάλλον τα παιχνίδια με την γλώσσα, ότι είναι επικριτική η καλλιρόη, αλλά ότι έτσι φαίνεται ...
κι εσύ έλις χαρακτηρίζεις την συμπεριφορά μου επιθετική, με την λογική την δική σου λοιπόν, πως μπορείς και κριτικάρεις την δική μου γνώμη και τον δικό μου τρόπο ως επιθετικό? βλέπεις φαύλος κύκλος...
τέλοσπάντων δεν επιχείρησα να προσβάλω κάποιον, αλλά να πω την διαφορετική γνώμη που έχω με την Καλλιρόη σε ορισμένα σημεία και όχι σε όλα... Και δεν είμαι σίγουρη πως έχω εκφράσει απόλυτες απόψεις γενικές, παρά μόνο όταν αφορούσαν εμένα...οι γενικότητες οδηγούν μόνο στον εντυπωσιασμό και στην προσπάθεια δημιουργίας μιας συγκεκριμένης εικόνας για κάποιον που μιλάει...

Συμφωνώ ότι θα πρέπει να λέμε την γνώμη μας ελεύθερα, αλλά ακριβώς επειδή η συζήτηση είναι ανοιχτή θα πρέπει να περιμένουμε ότι μπορεί να υπάρξει και κριτική, όπως η δική σου αλλά και η δική μου....

Θυμήθηκα άλλο ένα παιδικό...

Νασρεντίν, εκδόσεις παπαδόπουλος

Μα δεν φαίνεται να διαφωνούμε... και κατάλαβα πάρα πολύ καλά τι έλεγες και κυρίως με τι έχει να κάνει το θέμα... επίσης απ'όσο καταλαβαίνω, το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο για τον ποιοτικό χρόνο στο σπίτι και τι αυτό σημαίνει, αλλά τι επιλέγουμε τελικά να κάνουμε, όταν έχουμε να αποφασίσουμε σχετικά με την δουλειά μας και τα παιδιά μας... νομίζω ότι τα παιχνιδάκια με την γλώσσα δεν έχουν νόημα... όμως φάνηκες πράγματι επικριτική... καθώς, όπως μου φάνηκε, εστίαζες πολύ σε αυτό, ενώ υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να πούμε για τις μαμάδες ή για τους γονείς γενικά που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους και αυτό ακριβώς ήθελα να δείξω λέγοντας όσα είπα...και να σου πω την αλήθεια δεν μιλούσα προσωπικά... και δεν το είπα για να φανώ η καλή νοικοκυρούλα...όμως θεωρώ ότι το να κοιτάμε τι στραβό κάνουν άλλοι, δεν μας βοηθάει να προχωράμε... γιατί σίγουρα κάτι στραβό, ανάλογα με τον χαρακτήρα μας και το πως οι ίδιοι μεγαλώσαμε, θα μας ξεφύγει...

κι εγώ συμφωνώ και ίσως δεν το εξέφρασα σωστά ότι ο καθένας έχει επιλέξει τις αρχές του, τις προτεραιότητές του και το τι θέλει από την ζωή του...Συμφωνώ επίσης ότι δεν μπορείς να περιμένεις ότι το σπίτι θα είναι στην εντέλεια και ότι η καθαριότητα ή η τάξη μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν κάνεις παιδιά, γιατί πράγματι δεν είναι διακοσμητικά ( είχα αναφέρει την φράση, αν δεν κάνω λαθος στο θέμα με τον θηλασμό)... και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και πάλι ότι δεν μπορεί οι λόγοι που κάνουμε κάτι να είναι εντελώς εγωιστικοί... ομως έτσι όπως το έθεσες (αν πρόσεξες δεν μίλησα μόνο για καθαριότητα στο προηγούμενο μήνυμα) μου φάνηκε ότι μια μητέρα έχει την υποχρέωση να αφοσιώνεται στα παιδιά της αποκλειστικά... Να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι στην ζωή και ότι όλα χρειάζονται, αυτό ήθελα να πω... και τα παιδιά θα πρέπει να παίζουν και να αισθάνονται όμορφα μέσα στο σπιτι τους, αλλά και οι μεγάλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα... οπότε και σε αυτό θα πρέπει να βρίσκεται μια μέση λύση και κανένα μέρος να μην λειτουργεί σε βάρος του άλλου... υπάρχουν βέβαια και κάποια πρότυπα για το τι θεωρείται σωστό περιβάλλον, αλλά πράγματι δεν μπορούμε να το συζητήσουμε σε αυτό το θέμα... δεν είναι δηλαδή και όλα υποκειμενικά...

τα παραδείγματα που έφερες στο τέλος είναι πράγματι και για μένα προβληματικά, αλλά η αλήθεια είναι πως, παρόλο που δεν θεωρώ πως είμαστε χαζές, μπορούμε να το χάσουμε το όριο προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με τις συνθήκες...και δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνουμε πάντα για ποιον κάνουμε κάποια πράγματα... κρατώ επιφυλάξεις...

mamakind σε σενα έπρεπε να αναφερθώ... δηλαδή ως προς το ενδιαφέρον θέμα... ΤΦΑ σημείωσε λάθος...

Ενδιαφέρον θέμα ΤΦΑ...

Πρέπει να συμφωνήσω ότι το παν είναι ο ποιοτικός χρόνος και μόνο...Εγώ γενικά κατάφερα να κανονίζω τον χρόνο της δουλειάς μου και να βρίσκομαι τον περισσότερο στο σπίτι με τα παιδιά μου... όμως αυτό δυστυχώς δεν είναι για όλους εφικτό και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό... κατά τ' άλλα με βάζουν σε σκέψεις μερικά πράγματα που διάβασα...

Ας πούμε όταν λέει κάποιος ότι όλη μέρα ασχολείται με το παιδί του... επειδή κι εγώ έχω περάσει μεγάλες φάσεις που να είμαι όλη μέρα με τα παιδιά μου, δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτό... διότι ξέρω και από προσωπική εμπειρία αλλά και από εμπειρία άλλων, ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί πολλές ώρες με το παιδί του, αλλά όχι όλη μέρα... διότι είμαστε ενήλικες και κάποια στιγμή κουραζόμαστε... και θέλουμε και πρέπει κιόλας, θα έλεγα, να ασχοληθούμε με κάτι που να ευχαριστεί και μας, για να έχουμε μετά ξανά όρεξη για παιχνίδι με τα παιδιά...

έπειτα θεωρώ ότι και το να είναι μια μαμά στο σπίτι, όταν αυτό είναι εφικτό, αυτό και μόνο είναι πολύ σημαντικό... το να ασχολείται κιόλας σωστά και όχι απαραίτητα πολύ αυτό είναι το ιδανικό... γιατί κατά τ'αλλα πιστεύω ότι στο σπίτι υπάρχουν και πράγματα που πρέπει να γίνονται, όπως οι δουλειές που ανέφερε η καλλιρόη και χίλια δυο άλλα, που αν δεν έχουμε άνθρωπο να μας τα κάνει, τότε κι αυτά επιβαρύνουν τους γονείς... και δεν λέω να είναι όλη μέρα η μαμά με την σκούπα... αλλά το να διατηρούμε τον χώρο μας ανθρώπινο, καθαρό έχει να κάνει κι αυτό με την φροντίδα και την ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά μας... και αν είναι σωστά πολλά από αυτά που έχω διαβάσει, και αυτό συμβάλλει στην ομαλή ανάπτυξη των παιδιών μας ακόμη και την ψυχολογική (δηλαδή η τάξη και η καθαριότητα). Έπειτα και υποστηρίζω μάλλον την θέση μου φίλη Καλλιρόη, είναι και σχετικό τι πιστεύει κανείς ανθρώπινο περιβάλλον και νοικοκυριό... και για μένα ένας χώρος που είναι εντελώς ανάστατος δείχνει την ίδια αδιαφορία εκ μέρους του γονιού απέναντι στο παιδί, αφού ο γονιός δεν φροντίζει το παιδί να ζει στο περιβάλλον που πρέπει...
Και σε όλη αυτήν την συζήτηση δεν βλέπω και τον ρόλο του μπαμπά... δηλαδή παρουσιάζουμε στο θέμα ότι πρέπει όλη μέρααααααα να ασχολείται η μαμά και μόνο... από που κι ως που? όταν ο πατέρας μπορεί, θα πρέπει να ασχολείται και κείνος για να ξεκουραζόμαστε κι εμείς ή να κάνουμε τις απαραίτητες δουλειές, χωρίς να νιώθουν τα παιδιά παρατημενα... γιατί όταν υπάρχει ισορροπία, τα παιδιά δεν νιώθουν εγκατάλειψη από την μαμά που κάνει άλλα πράγματα...
θέλω να πω ότι δεν πρέπει να είμαστε επικριτικοί ούτε απέναντι στις μαμάδες που μπορεί να ασχολιουνται πολύ και με το νοικοκυριο ή με κάτι άλλο διότι τα κριτήρια του καθενός είναι διαφορετικά και δεν σημαίνει ότι αυτό βλάπτει τα παιδιά, αρκεί να γίνονται όλα με αγάπη και με τρυφερότητα, αλλά και με εξήγηση από τους γονείς στα παιδιά για ό,τι γίνεται...

οι τύψεις υπάρχουν μέχρι να καταλάβουμε μέσα μας τι θέλουμε και τι μπορούμε... μέχρι κατά βάσιν να βάλουμε σε σειρά τα πράγματα... για ανθρώπους όμως που νοιάζονται και ασχολούνται με τις δυνάμεις που έχουν, αυτά τα θέματα λύνονται από την καθημερινότητα... τα παιδιά μας άλλωστε δεν είναι εύθραυστα και όταν είμαστε ειλικρινείς, καταλάβαίνουν...

Χαίρεται!

Τόνια συμφωνώ ότι υπάρχουν πολλοί νέοι συγγραφείς, που έχουν γράψει πολύ καλά βιβλία και βέβαια γι'αυτό αναφέρουμε και άλλους, αλλά και ο Τριβιζάς, θεωρώ, ότι είναι ένας από τους πιο εμπνευσμένους συγγραφείς, διότι προσφέρει κείμενα με πλούσιο λεξιλόγιο και μπόλικη φαντασία... ακολουθεί βέβαια ένα συγκεκριμένο μοτίβο, αλλά αυτό απ'ότι φαίνεται σκοπίμως το κάνει... είναι το στυλ του... έπειτα δεν ξέρω αν έχει ανάγκη να πουλάει μόνο το όνομά του... χρήματα βγάζει κι από αλλού, αφού είναι καθηγητής εγκληματολογίας σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας...

Τέλεια ιδέα!

Για γονείς θα έλεγα:

Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας, Φρανσουαζ Ντολτό (3 τόμοι)

Για παιδιά:

Φαφάγος, ο φαφούτης μυρμηγκοφάγος, Σοφία Μαντούβαλου, Εκδόσεις Πατάκη
Ο Γαργαληστής, Δημήτρης Μπασλάμ, Εκδόσεις Επόμενος Σταθμός
Η τελεία, Peter Reynolds, εκδόσεις Αίσωπος
Το δέντρο που έδινε (δεν θυμάμαι τα υπόλοιπα)
και όλα του Τριβιζά, ιδιατερως όμως τα:"Όταν είναι να φύγει το τρένο", "η Μυρτώ και το κουνουπάκι", "Ο Αναστάσης και η ουρά της στάσης", "Η νύχτα της μπανανόφλουδας"και "Ποιος έκανε πιπί στον Μισισιπή" αυτά τα έχουμε λιώσει...

Λοιπόν αυτό που μου έγραψες και στο οποίο έχεις δίκιο, μου το έχει πει μια φίλη ψυχολόγος, η οποία κρατούσε τον μεγάλο μου γιο, όταν έφευγα στην δουλειά... Μου είχε πει λοιπόν, όταν έκανα την αυτοκριτική μου και έβγαζα τις ενοχές μου: Σε προβληματίζουν τόσο πολύ όλα τα θέματα γύρω από το παιδί σου, που αποκλειεται ακόμη και με τα λαθη και παρόλ'αυτά να του κάνεις κάποιο μεγάλο κακό...ακριβώς δηλ. αυτό που είπες... από το ενδιαφέρον δεν παθαίνουν τα παιδιά, αλλά από την αδιαφορία, η οποία βέβαια έχει πολλές μορφές... Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Πάω να γράψω το βιβλιο και στο άλλο θέμα...

Χαίρετε και πάλι!

ΤΦΑ τι να πωωω...ακόμη μια φορά με καλύπτεις!

Η αλήθεια είναι πως φάνηκα μάλλον απορριπτική ως προς τα άρθρα και τα βιβλία ψυχολογίας... όμως δεν είμαι και συμφωνώ απολύτως με όσα είπες... απλά επειδή κατά βάσιν πιστεύω ότι όποιες αρχές έχει κανείς, αυτές και θα μεταδώσει, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν αλλάζουμε (πράγμα που γίνεται με πολύ κόπο και μπόλικη προσωπική δουλειά και κυρίως, όταν έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά), ήθελα να τονίσω πιο πολύ την δυσκολία μου να βρω πρακτικές λύσεις μέσα σε τέτοιου είδους βιβλία ή άρθρα... γιατι στην πραγματικότητα αυτά έχω ανάγκη σε αυτην την φάση...
Ας προτείνω εδώ και μια σειρά πολύ βοηθητική: "Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας", Φρανσουάζ Ντολτό. 3 τόμοι είναι και νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει... Βέβαια και σ΄αυτά πρεπει οπωσδήποτε να στεκόμαστε κριτικοί, γιατί η Ντολτό έγραψε σε άλλη εποχή και υπό διαφορετικές συνθήκες... όμως ο τρόπος που βλέπει τα παιδιά είναι διαχρονικός, αγαπητικός και τρυφερός... και κυρίως δίνει λύσεις!

Γιατί λες να μην είμαι αυστηρή?εννοώ που σου φάνηκα αυστηρή?Σε σχέση με τις μαμάδες και τις παρεκτροπές μας? Μάλλον δεν τα διατύπωσα εντελώς καθαρά... Ήθελα να πω ακριβώς αυτά που έγραψες... ότι γενικά πρέπει να δείχνουμε κατανόηση και στα λάθη των άλλων, αλλά και στα δικά μας και απλά να κοιτάμε ό,τι μπορούμε να το διορθώνουμε...

Ο Μένιος πράγματι είναι πιο πολύ για ενήλικες, θα συμφωνήσω Ελις... κι εμένα μου φάνηκε καταπληκτικό πως μέσα σε τόσο λίγο χώρο ειπώθηκαν τόσα πολλά και σημαντικά...