Γεια σας! είμαι η μαμά του Τίμου (4,5 χρονών) του Φοίβου (2,5 σχεδόν χρονών) και της Αφροδίτης (8 μηνών)
Τελευταία...πολύ τελευταία έχω ένα θέμα με τον μεγάλο μου....Έχει πολλά νεύρα, θυμώνει και μιλάει αυταρχικά (ναι αντιγράφει εμένα στην αυστηρότητα) και συχνά σηκώνει και χέρι σε κοντινά του πρόσωπα (εμένα, μπαμπά, γιαγιά και παππού) Παντελής έλλειψη σεβασμού. Πότε? αν ξυπνήσει στραβά, αν του απαγορέψω κάτι, αν δεν του κάνω το χατίρι...Το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι στο σχολείο θεωρείται το καλύτερο παιδί, πολύ κοινωνικός, πολύ ευγενικός, συμμετέχει σε όλα, δεν έχει ενοχλήσει ποτέ, δεν έχει βαρέσει ποτέ. Φυσικά και έχω υποθέσει ότι ίσως είναι η ζήλια, φυσικά ότι δεν ασχολούμαι πια μαζί του τόσο πολύ όσο κάποτε...αναγκαστικά ο χρόνος μου έχει μοιραστεί..πάντως συνεχίζει να απολαμβάνει αρκετό χρόνο αποκλειστικότητας...ενώ τα άλλα δύο ζουζούνια όχι...δυστυχώς. Πώς να αντιδράω στα ξεσπάσματα?έχω δοκιμάσει τα πάντα...καρέκλα σκέψης, δωμάτιο, απομάκρυνση παιχνιδιού, απομάκρυνση του ίδιου...αδιαφορία....σταματάει για κάποιο καιρό και μετά ξανά...Α εννοείται ότι είναι η μεγαλύτερη γλωσσοκοπάνα που έχω γνωρίσει....μία κουβέντα εγώ, 10 εκείνος...και το άσχημο είναι ότι αρχίζει και αντιγράφει το σφουγγαράκι και αυτοκολλητάκι του ο Φοίβος...
αυτά...

Καλημέρα! Μπορώ να σε καταλάβω αρκετά, γιατί αν και έχω μόνο ένα παιδί, είναι ΑΓΟΡΙ!!!!. Είναι τώρα λίγο πάνω από τα 4,5 που είναι και ο δικός σου... Δεν ξέρω να σου δώσω απάντηση, αλλά θα μοιραστώ μαζί σου τη δική μου εμπειρία, μήπως κάτι σε βοηθήσει...
Αρχικά να λάβουμε υπόψη τα εξής (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα!):
- τα αγόρια έχουν γενικά μια επιθετικότητα που τη βγάζουν προς τα έξω σε κάποιες φάσεις, μέχρι να μάθουν να την κοντρολάρουν
- στην ηλικία 3-6 περνάνε τη φάση του οιδιπόδειου, δηλαδή θέλουνε τη μαμά και ζηλεύουν όποιον είναι δίπλα της, ακόμα και τον μπαμπά
Επίσης, ο δικός μου είναι αυτό που λες, όλο άποψη και επιχειρήματα!!!
Λοιπόν, άκου την εμπειρία μου:

Ενώ έχει πάει παιδικό από 2,5 περίπου, σε μια πολύ καλή περίπτωση ιδιωτικού παιδικού σταθμού με λίγα παιδιά, προσεγμένο κτλ κτλ και ήταν από τα μικρούλια και τον προσέχανε κτλ, μετά από 2 χρόνια εκεί, σκεφτήκαμε να τον πάμε στον σταθμό του Δήμου.. Πώς μας ήρθε;;; Ο σταθμός που πήγαινε δεν είχε εξωτερικό χώρο και είπαμε ότι μεγάλωσε τώρα και δε φοβόμαστε ιώσεις κτλ κτλ, το καλοκαίρι έγινε "αντράκι" και ήταν πολύ ενεργητικός πια και είπαμε να πάει στον δήμο που έχουν μια τεράστια καλή αυλή να τρέχει να ξεδώσει. Επίσης, να συνηθίσει λίγο με περισσότερα παιδιά, να μην είναι λίγα παιδιά με την προσοχή του ιδιωτικού κτλ κτλ. Επίσης, σημαντικό και αυτό, είπαμε να γλυτώσουμε το οικονομικό... μια και ερχόταν κρίση!!!
Τον πήγαμε λοιπόν, στην αρχή ενθουσιάστηκε. Εγώ φρίκαρα με τις συνθήκες, την ασχετοσύνη των γυναικών που υποτίθεται είναι ειδικές, το χάος που επικρατούσε και με το ενώ είχαν φανταστικές εγκαταστάσεις στο συγκεκριμένο, γιατί είχε φτιαχτεί για σταθμός (όχι σε κάτι πολυκατοικίες σε τρύπες!!), δεν το εκμεταλλεύονταν ΚΑΘΟΛΟΥ!!! Αρκούσε να τον πάω το πρωί στην τραπεζαρία και να δω τι γίνεται, ΧΑΟΣ και οι δασκάλες στον κόσμο τους.... Καμία έννοια επικοινωνίας με τα παιδιά, προσαρμογή, να συστηθούν, κάτι τέλος πάντων!!!! Να κλαίνε άλλα, ένας κακός χαμός!!!! Φρίκαρα εγώ, αλλά λέω, άσε να δούμε τι θα κάνει ο μικρός....
Να μη στα πολυλογώ, ενώ στην αρχή του άρεσε, σε δυο βδομάδες, άρχισε να μη θέλει να πηγαίνει στο σχολείο... Και στο σπίτι είχε γίνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ!!!! Πολύ ξύλο..... νεύρα, μας χτυπούσε (ενώ εμείς δεν τον χτυπήσαμε ποτέ, δηλαδή δεν το είδε από μας) και όλο τσαντίλα... Το πρωί τον πήγαινα σχολείο κι έλεγα, ωχ τι θα γίνει εκεί πέρα, τι θα τους κάνει, τον έπαιρνα , ρωτούσα (μια δασκάλα που της είχα σε αυτό πολύ εμπιστοσύνη και τη συμπαθούσε ο μικρός) και μου έλεγε ΑΨΟΓΟΣ! Μόλις μπαίναμε στο αυτοκίνητο, λες και γυρνούσε το κουμπί και άρχιζε η γκρίνια.... Είχα φρικάρει, μέχρι που τον έκλεινα στο δωμάτιό του να ηρεμήσει και χτυπούσε την πόρτα σα μανιασμένος!!!! Αφού έφτασα στο σημείο να του ρίξω κι εγώ μερικά χαστούκια, που είμαι κατά του ξύλου!!!! Δεν εβρισκα κανένα τρόπο να τον σταματήσω και να τον ηρεμήσω!!!!! Και τα ιδια και σε μπαμπά, γιαγιά, όπως λες κι εσύ!!!!
Να μη στα πολυλογώ, επειδή δεν πήγαινε η κατάσταση και κάθε πρωί τσακωνόμασταν για να πάει σχολείο και δεν ήθελε (αλλά δεν έλεγε γιατί) κάπου δεν άντεξα κι εγώ να του λέω "πάμε , είναι ωραία" γιατί δεν ήταν αλήθεια! Δεν είχα κι εγώ επιχειρήματα πια! Οπότε, μετά από 2 μήνες πια αφού είχα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, του λέω, "θέλεις να γυρίσεις στο παλιό σου σχολείο;" ΝΑΙ!!! λέει αυτός. Του εξηγώ ότι τέλος, αν γυρίσει εκεί δεν θα μπορεί να ξαναγυρίσει πάλι στο καινούριο κτλ κτλ. Τότε λίγο εκφράστηκε και άρχισε να λέει τι δεν του άρεσε στο άλλο (η φασαρία, ότι οι φίλοι του όλο τσακώνονται κτλ). ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ, ΟΤΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΡΕΜΗΣΕ ΣΑΝ ΘΑΥΜΑ!!!!!! Κόπηκε μαχαίρι όλη αυτή η συμπεριφορά! Καμία σχέση!!! Άλλος άνθρωπος!!!!

Τι σου λέει εσένα αυτό τώρα, που μπορεί να μην έχει σχέση με το σχολείο... Εγώ κατάλαβα το εξής: Το παιδί στρεσσαρήστηκε πολύ κάπου, και δεν το έδειχνε, ούτε το εξέφραζε ακριβώς. Απλώς ξεσπούσε τήν έντασή του εκεί που ει΄χε τη μεγαλύτερη άνεση και ανοχή, δηλαδή στη μαμά κτλ.

Η συμβουλή μου για σένα: προφανώς, κάτι το ενοχλεί και το στρεσσάρει πολύ... Μπορεί να είναι κάτι που να μην περνάει από το μυαλό σου καν! Και όσο και να του το συζητήσεις, ίσως δεν το πει.... Βγάζει τη βιαιότητα αυτή για να ξεθυμάνει. Κι εμένα σου λέω ακριβώς αυτό, στο σχολείο άψογος!!!

Σκέψου δηλαδή εσύ τι μπορει΄να συμβαίνει.... Σκέψου ότι κάτι τον στρεσσάρει. Οτι έχει ανάγκη να ξεσπάσει, απλά το κάνει με τον χειρότερο τρόπο... Το θέμα είναι αν μπορείς να βρεις τι τον πιέζει τόσο... Μπορεί να είναι μπροστά σου και να μην το βλέπεις ή μπορεί να είναι κάτι που δε φαντάζεσαι, όπως π.χ. κάτι με ένα φίλο του! Άντε βρες άκρη! Προσπάθη΄σε όμως να αποκλείσεις κάποια ή να έχεις πιο ανοιχτά τα μάτια σου... να μελετήσεις λίγο π.χ. την ημέρα του, μήπως καταλάβεις κάτι...

Επίσης, έχεις σκεφτεί να τον πάρεις να πάτε οι δυο σας μια βόλτα; Να του αφιερώσεις ένα 2ωρο ένα απόγευμα μόνο γιαυτόν και να του το πεις. Οτι σήμερα θα πάμε βόλτα μαζί για να σε ευχαριστήσω. Να δεις πώς θα αντιδράσει; Θα είναι καλός εκεί μαζί σου; Μήπως του έχει λείψει αυτό; Σου λέω, τρώνε κόλλημα τα αγοράκια με τη μαμά σε αυτή την ηλικία....
Θα σου έλεγα επίσης, από την εμπειρία μου δηλαδή, να μην τον τσιτώνεις πιο πολύ, να είσαι πιο πολύ κατευναστική, δηλαδή όταν χτυπιέται, να τον αφήσεις (όχι να σε χτυπάει δηλαδή) και όταν τελειώσει το ξέσπασμα να του πεις ήρεμα "έλα να μιλήσουμε να σου κάνω αγκαλίτσα". Για δοκίμασε να δεις τι θα γίνει... Και ό,τι δίνει καλό αποτέλεσμα, συνέχισέ το. Π.χ. αν τον ηρέμησε που βγήκατε οι δυο σας, αφιέρωνέ του 2 ώρες κάθε βδομάδα αποκλειστικά για ένα σινεμά π.χ.

Τελευταίο, προσπάθησε να μάθεις λεπτομέρειες και στο σχολείο... και ο δικός μου, ενώ εκεί έτρωγε το στρες, εκεί ήταν άψογος και ξεσπούσε σπίτι... Πάρε όσες πληροφορίες μπορείς....
Είναι και καθοριστικό όπως λες, γιατί ξεκινάει και την παράδοση και για τα μικρότερα και πίστεψέ με, δε θες 2 αγόρια έτσι!!!!!!

Ελπίζω να βοήθησα λίγο, συγνώμη για την πολυλογία!!!!!

Ο δικός μου είναι τριών. Θυμάμαι ότι είχε αρχίσει πριν τα 2 να γίνεται ζόρικος κάποιες στιγμές που δε γινόταν το δικό του... Είχα ρωτήσει και τον παιδίατρο τότε και μου είχε πει ότι τα παιδιά σε αυτή τη φάση είναι σαν να περνάνε την πρώτη εβηβεία και έχουν ορμές που δε μπορούνε να συγκρατήσουν και ότι γενικά η εικόνα να χτυπιέται ένα δίχρονο για να γίνει το χατήρι του είναι συνηθισμένη!!!!
Το δύσκολο είναι να του μάθεις να μην ξεσπάει με βία στους άλλους, π.χ. να μη χτυπάει.

Κοίτα, κι εγώ ένα έχω και είναι ζόρικος ώρες ώρες.... Τον βλέπεις ότι ξεσπάει ρε παιδί μου και δεν υπολογίζει τίποτα. Και αρχίζει και χτυπάει κιόλας. Γενικά εγώ κατάλαβα ότι όσο του πάω κόντρα όταν είναι έτσι έξαλλος, τόσο πιο επιθετικός γίνεται... δηλαδή, αν τον μαλώσω, γίνεται όλο και πιο επιθετικός, και τελικά κάνουμε αγώνα ποιός θα φωνάζει περισσότερο.. επειδή δεν το θέλω αυτό κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω. Τελευταία αυτό που εφαρμόζω είναι πως όταν τα παίρνει στο κρανίο και φωνάζει, απλά κάθομαι ήρεμα στον καναπέ και αυτός μπ΄ροστά μου ξεσπάει τα παράπονά του ... εγώ τον κοιτάζω απλώς και του δείχνω ότι τον παρακολουθώ. Και τελικά κάποια στιγμή ηρεμεί, ίσως αυτό θέλει, να δει ότι τον παρακολουθώ. Μόλις τελειώσει ή ανοίγω κάποιο άσχετο θέμα, ή του λέω οκ, κατάλαβα αλλά μπορείς να τα πεις πιο ευγενικά την άλλη φορά και τέτοια... γενικά ξεσπάει και μετά ηρεμεί. Αν είναι πολύ έξαλλος και αρχίσει να χτυπάει, έχω γίνει πια ειδική στις λαβές!!!!
Τον ακινητοποιώ και νευριάζει περισσότερο βέβαια, απλά θέλω να του δείξω ότι δεν είναι ότι είμαι πιο αδύναμη και δεν τον χτυπάω, ότι έχω δύναμη, απλά δεν την χρησιμοποιώ όπως κάνει αυτός.... Καταλαβαίνω και ότι είναι θέμα χαρακτήρα και ίσως είναι και φάση που τώρα το περνάει έντονα. Αυτό που βλέπω να λειτουργεί είναι αυτό, εγώ απλώς να τον ακούω ήρεμα, εκείνος ξεσπάει και μετά ηρεμεί και συνεχίζουμε κανονικά....
Δεν ξέρω αν βοήθησα.... καλή δύναμη!

Γενικα το θεμα του παιδικου θυμου ειναι πολυπλοκο, αλλα και συνηθες. Συμφωνω με τις προηγουμενες μαμαδες. Σιγουρα κατι τον απασχολει και δεν μπορει να το διαχειριστει. Ακομη τα παιδια δεν εχουν κατακτησει τη συναισθηματικη νοημοσυνη (συμβαινει και με αρκετους ενηλικες!). Το οτι χτυπαει ειναι επισης κατι που δεν πρεπει να σε ξενιζει, κι ας μην το εχει δει απο εσας. Οι ανθρωποι εχουν μια εμφυτη επιθετικοτητα που άλλες φορες ενισχυεται και αλλες οχι απο το περιβαλλον (οικογενειακο, κοινωνικο κλπ). Λοιπον μερικες ιδεες ειναι: Σε περιοδους ηρεμιας μπορεις να του λες :" Μου αρεσει τωρα που ειμαστε μαζι και εισαι ηρεμος", "Χαιρομαι που τωρα περναμε μαζι ωραια χωρις νευρα..". Αυτα λεγονται μηνυματα προληψης. Οταν τον πιασει το θεματακι του, πρεπει να δειξεις οτι τον ακους και τον καταλαβαινεις (ενεργητικη ακροαση). Του λες: " Καταλαβαινω πως νιωθεις", "Κι εγω πολλες φορες νιωθω ετσι..", " Καταλαβαινω οτι καποια πραγματα ειναι δυσκολα για σενα.." κλπ. Καποια αλλη στιγμη μπορεις να του το συζητησεις. Περιγραψε του το προβλημα "Ξερεις καποιες φορες συμβαινει αυτο κι αυτο.. και με ενοχλει γι' αυτο και γι' αυτο το λογο. Νιωθω οτι κατι συμβαινει. Μπορουμε να βρουμε μια λυση; Θελεις να το συζητησουμε;" . Τη συζητηση μπορει να την κανει ο μπαμπας, γιατι ναι μεν τωρα περναει το οιδιποδειο, αλλα τελικα θα ταυτιστει και πρεπει να ταυτιστει με το γονεα του ιδιου φυλου. Ο μπαμπας ή και εσυ μπορειτε επισης να του πειτε ότι στη δικη σας οικογενεια δεν χτυπατε., αλλα συζητατε ο,τι σας απασχολει, οτι τα χερια ειναι να αγκαλιαζουμε κλπ. Βοηθαει η συζητηση. Οταν συζητατε να κατεβαινεις στο υψος του παιδιου. Μην περιμενεις θαυματα σε μια μερα. Το θεμα θελει επιμονη και υπομονη!! Καλη επιτυχια!! Επισης προσπαθησε να μη χανεις την ψυχραιμια σου (ξερω ειναι δυσκολο), γιατι η κοντρα φερνει κοντρα...

Καλημέρα... μόλις είδα το θέμα λέω δε μπορεί!!!! Διανύω και εγώ μια περίοδο με τον γιο μου που είναι 4 ο οποίος κάνει τα ίδια και χειρότερα. Να σημειώσουμε πως έχω μια κόρη μεγαλύτερη (6 1/2) καθώς και μία ακόμη δίδυμη με τον μικρό 4 λοιπόν και εκείνη.
Εδώ και κάμποσο καιρό έχει απαράδεκτη συμπεριφορά. Καταρχάς λέει πολύ άσχημες κουβέντες τις οποίες σίγουρα δεν έχει ακούσει από εμάς. Του στυλ... είσαι χαζή μαμά, είσαι ηλίθια, δε σε αγαπάω, δε θέλω να σου μιλάω, να φύγεις... μέχρι και πως θα με σφάξει μου είπε ένα βράδυ όταν μεγαλώσει με ένα μαχαίρι!!!!!!
Στον παιδικό σταθμό του δήμου που τον στέλνω μου έχουν πει πως ναι μεν έχει τα νεύρα του ώρες ώρες και κάνει διαολιές σε φυσιολογικά επίπεδα, όμως δεν έχει ξεστομίσει ποτέ τέτοιες κουβέντες.
Τον έχω πιάσει πάρα πολλές φορές με το καλό να του μιλήσω να του εξηγήσω... αλλά μάταια. Οταν τον πιάσει η κρίση δεν τον κάνεις καλά με τίποτα.
Σκεφτομαι και εγώ πως πιθανόν να ζηλεύει ή κάτι να τον ενοχλεί αλλά δεν ξέρω πώς να το εντοπίσω. Γιατί τη συμπεριφορά αυτή την έχει και προς τη γιαγιά του ή τον μπαμπά του όταν θυμώσει. Πολύ πιο έντονο είναι όμως μαζί μου.
Επίσης σε άσχετες φάσεις τον πιάνουν κρίσεις αγάπης... Σε αγαπάω μανούλα μου, είσαι η καλύτερη... κτλ.

Δεν ξέρω πια τί να κάνω και πώς να τον αντιμετωπίσω, ειλικρινά. Από εχτές πάντως έχω σταματήσει να του μιλάω και να του δίνω την όποια σημασία μπας και μπορέσει να καταλάβει πόσο λάθος είναι να λέει τέτοια πράγματα. Ούτε του διάβασα παραμύθι όπως στα υπόλοιπα, ούτε του απαντάω όταν μου μιλάει κτλ. Δε νομίζω όμως πως αυτό είναι η λύση. Το βρίσκω λίγο τραβηγμένο...

Καλημέρα angel, βλέπω είμαστε πολλές στο ίδιο κλαμπ με τα αγόρια!!!!!!
Εμένα κοντεύει 5... Μία από τα ίδια... Και έχουμε ακριβώς αυτό που λες, τις φοβερές εναλλαγές, μανούλα σε αγαπώ πολύ κτλ και μόλις πω κάτι που δεν του αρέσει (όπως π.χ. ότι είναι ώρα για ύπνο) αρχίζει τα "παλιομαμά" κτλ κτλ και αυτό που λες. Του λέω θα σου κρύψω τα dvd (είναι το μόνο που στην ουσία τον ενοχλεί) και λέει, θα σου κόψω τα χέρια με μαχαίρι και δεν θα μπορείς!!!! Κι εγώ έπαθα σοκ στην αρχή ότι μεγαλώνω έναν μικρό τζακ αντεροβγάλτη!!! Και σκέψου ότι κι εδώ δεν έχει ακούσει από εμάς τέτοια, ούτε επιθετική συμπεριφορά, ούτε τηλεόραση βλέπει, μόνο ελεγχόμενα παιδικά!!!!!
Οπότε, κάπου το πήρα απόφαση, ότι έτσι είναι τα αγόρια, ότι τους βγαίνει η επιθετικότητα που έχουν γιατί την έχει το φύλο τους και κατάλαβα ότι τα κάνει μόνο σε μένα γιατί μόνο σε μένα έχει την άνεση γιατί ξέρει ότι δεν θα έχει συνέπειες και ότι τον αγαπάω... και δοκιμάζει, πειραματίζεται κτλ κτλ...

Ίσως οι ψυχαναλυτές θα είχαν πολλά να μας πούνε για αυτή την ηλικία, που είναι και το οιδιπόδειο, δηλαδή περνάνε και μια παράξενη φάση με τη μαμά... θέλουν να την παντρευτούν, από την άλλη η μαμά είναι απαγορευμένη, είναι "πιασμένη" με το μπαμπά, ανήκει και στα άλλα αδερφια κτλ κτλ και όλο αυτό προφανώς για να το διαχειριστούν είναι δύσκολο και παίρνει χρόνο...

Κι εγώ αυτό κάνω που λέει η Χρύσα και η λευκοθέα, τον ακούω και περιμένω να περάσει η μπόρα!!! Και όταν είναι ήρεμος το συζητάμε... πολλές φορές ζητάει και συγνώμη και ο ίδιος μόνος του.... καταλαβαίνω ότι κι εκείνος προφανώς δεν το ελέγχει πάντα... θέλει υπομονή και τα τραβάμε όλα οι μανάδες!!!!

Να φανταστείς, μου λέει κάποια φορά θυμωμένος, θα διαλύσω το σπίτι, θα κάνω κι εσένα κομματάκια και του λέω και τότε δεν θα έχεις μαμά, εσύ ούτε χωρίς εμένα δε θες να κοιμηθείς! Και απαντάει αμέσως, θα φτιάξω ένα ίδιο σπίτι και μια άλλη μαμά ίδια με σένα!!!!! Κατάλαβες;;;

Νομίζω το βασικό είναι (μετά το πρώτο σοκ!!!) να μην τα παίρνουμε προσωπικά και να μη θιγόμαστε, γιατί εκφράζουν προφανώς ένστικτα και βαθιά πράγματα και προσπαθούν να τα διαχειριστούν... μη δίνετε σημασία που σας κόβουνε κομματάκια κάθε λίγο και λιγάκι!!!!! Κι εγώ μετά το πρώτο σοκ το ξεπερνάω.. ήδη έχει αρχίσει και μειώνεται αυτό στη συμπεριφορά του, καμιά φορά το κάνουν και για να μας σοκάρουν και να δουν πώς θα αντιδράσουμε..., πειραματίζονται με τα νεύρα μας όντως!!!! βασικά με την αγάπη μας νομίζω..!!!! Ψάχνουν τα όρια και εμείς πρέπει να είμαστε ψύχραιμες να τους τα δείχνουμε!!!!!!!

Πάντως, για να παρηγορηθούμε όλες, δεν έχω κόρη, αλλά νομίζω (άλλωστε το θυμάμαι και από μένα) ότι μετά με τον γιο είμαστε μια χαρά οι μανάδες, ενώ τα κορίτσια δείχνουν μια χαρά, μόλις πάνε στην εφηβεία, αρχίζουν άγριες μάχες και κόντρες με τη μαμά... και γενικά πρέπει να είναι πιο ζόρικες από ό,τι τώρα τα αγόρια...ψυχολογικά ζόρικες εννοώ..!!!!!

Αυτάααα συμπάσχουσες!!!!!!!

Αχ τί καλά... Δεν μπορείς να φανταστείς τί ανακούφιση νιώθω σήμερα που διάβασα πως δεν είναι μόνο το δικό μου παιδί έτσι!!!!
Θα συνεχίσω τις προσπάθειες... στο να μην υποκίπτω στις "δοκιμές" του, και πιστεύω πως αργά ή γρήγορα θα καταλάβει πως δεν είναι ωραία αυτή η συμπεριφορά. Δεν παίρνει και παράδειγμα από τα κορίτσια όντως.. που είναι (τουλάχιστον για την ώρα... με προβλημάτισες για το μέτά!! χαχα) άψογες στη συμπεριφορά τους. Ή τουλάχιστον το παλεύουν, και όταν τους πως ότι δεν συμπεριφέρονται όμορφα, το κόβουν.

Το άλλο που μου έκανε τις προάλλες? Είχα τη έμπνευση να τα πάω (τα δύο μικρά) στο βιβλιοπωλείο για να εξοικειωθούν λίγο με την ιδέα, να μάθουν να μην πειράζουν κτλ. Μέγα λάθος!!! Ποτέ και τα δύο μικρά μαζί σε ένα μέρος γεμάτο πειρασμούς! Το εμπέδωσα. Πάντως εκεί που κόντευαν να γκρεμίσουν το μαγαζί και η πωλήτρια δεν έδειχνε να ευχαριστιέται καθόλου με την επίσκεψη μας.... κάποια στιγμή τον μάλωσα αλλά σε ήπιους τόνους λόγω του ότι δεν είμασταν μόνοι μας....
Τα παίρνει στο κρανίο λοιπόν ο δικός σου.... και αφού μου έσουρε τα γνωστά του (δε με θέλει, να φύγω, να πεθάνω είμαι χαζή κτλ που από μόνα τους είναι ενοχλητικά ειδικά μπροστά σε κόσμο) και είδε πως δεν του έδινα σημασία... κατέβασε το παντελόνι του στη μέση του βιβλιοπωλείου και άρχισε να κουνάει τα "οπίσθια" του για να το πω ευγενικά και με κοίταζε και γελούσε !!!!!
Αντε να δω τί άλλο θα σκαρφιστεί για να τραβήξει την προσοχή μου...
Νομίζω πως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο οι δυο μας... αλλά ρε γμτ, έτσι όπως μου μιλάει όλη την ώρα, το βρίσκω και λίγο άδικο για τις άλλες να τον πάρω να πάμε μια βόλτα. Θα μου πουν σίγουρα... καλά ο κων/νος με τέτοια συμπεριφορά θα πάει και βόλτα μαζί σου ενώ εμείς θα μείνουμε εδώ?
Είναι και τα δίδυμα γενικότερα από μόνα τους πολύ μπελάς η αλήθεια, από την άποψη πως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο... και όλα προσπαθώ να τα προλάβω, αλλά λογικά κάποιος μένει ρηγμένος. Δε νομίζω όμως πως ξεχωρίζω κανένα μου παιδί, αλλά το γεγονός πως μπορεί να νιώθει κάποιο έτσι... με θλίβει.

Υπομονή... συμπάσχουμε όλες κορίτσια!!!

Πωπω... κατάλαβα... υπομονή!!! Εγώ το έχω πει, πρέπει να μας δίνουν όσκαρ υπομονής!!!!
Πάντως, πάρτον μόνο του να πάτε κάπου όπως λες, να δεις κι εκείνος πώς θα το πάρει, αν μετά θα έχει ηρεμήσει λίγο, αν θα έχει νιώσει ότι του έδωσες σημασία... Μη σκας για τα κορίτσια, μπορείς να τις πιάσεις μόνες και να τους εξηγήσεις ότι δεν το κάνεις για επιβράβευση στο γιο σου, αλλά ότι έχει μια δυσκολία και θέλεις να του μιλήσεις λίγο να είστε μόνοι σας κτλ κτλ κτλ
Καταλαβαίνω ότι ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος... με δίδυμα κιόλας που έχουν παρόμοιες ανάγκες.... αλλά νομίζω ότι κάτι που είναι επένδυση αξίζει τον κόπο, δηλαδή ότι αν αυτό σου λύνει προβλήματα που στο μέλλον θα σου φάνε πιο πολύ χρόνο, αξίζει τον κόπο....

Μπράβο βρε κορίτσια! ηρέμησα τώρα που δεν νιώθω μόνη....Τα διάφορα περιστατικά που διαβασα μου θυμίζουν πολύ έντονα τη συμπεριφορά του μεγάλου και φυσικά σιγά σιγά και του μικρού του ακόλουθου. Ναι, και εγώ αυτό εφαρμόζω...οσο αντέχω...μέχρι και περιοδικό έχω πάρει μπροστά του επιδεικτικά, για να καταλάβει μόνο όταν είμαστε ήρεμοι ακουγόμαστε...αλλά δεν έχω πάντα την υπομονή....τον έχω σύρει μέχρι και στο δωμάτιό του για να ηρεμήσει για να μη ξεπεράσω και εγώ τα όριά μου. Έτσι για να έχουμε μια απόσταση ασφαλείας. Αλλά ειλικρινά σταματάει ποτέ?είναι μέχρι κάποια ηλικία? Καλά στην εφηβεία τί θα κάνει?Το παλιομαμά πάει σύννεφο...και ο μικρός...μαμάπαλιό! και μετά σε αγαπάω...πάω ο μικρός....αχ...υπομονή έχετε δίκιο...

Είναι πράγματι παρηγοριά να βλέπεις ότι είναι μια πραγματικότητα και σε άλλα σπίτια!!!
Αυτές οι εναλλαγές με το παλιομαμά και το σε αγαπάω και είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, ώρες ώρες σε κάνουν να τρελλαίνεσαι και να απορείς αν το παιδί έχει διχασμένη προσωπικότητα!!!!! χαχαχαχαχαχα!!!! Μιλάμε, εναλλαγές στο δευτερόλεπτο!!!!

Έλα ντε... εγώ λέω, πάλι καλά που έχω μάρτυρες!!! Αλλιώς θα νόμιζα πως έχω εγώ σοβαρό πρόβλημα αντίληψης

μπράβο γέλασα! ειστε καταπληκτικές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! έτσι να το ρίξουμε και λίγο έξω...!!!

Μανούλες δείτε αυτό που ανέβασε το αγαπημένο μας mamakid μολις σήμερα!!!

"Πρόβλημα: Έχει αρχίσει να με χτυπάει όταν νευριάζει ή όταν δεν γίνεται το δικό του!

Το θετικό: Το μόνο θετικό είναι ότι νιώθει υπερβολικά άνετα μαζί σας και σίγουρο ότι δεν πρόκειται να χάσει την αγάπη σας, ακόμη κι αν σας χτυπήσει!

Λύση: Μην το επιτρέπετε για κανένα λόγο! Μην αφήνετε τη βία να μπαίνει σπίτι σας, ούτε από εσάς, ούτε από το παιδί σας. Διδάξτε του ότι το να χτυπάμε τον άλλο και να προκαλούμε σωματικό πόνο, δεν είναι η λύση και δεν είναι αποδεκτό. Ο μόνος τρόπος να το διδάξετε αποτελεσματικά είναι να μην το κάνετε ούτε εσείς οι ίδιοι. Όταν το παιδί σας χτυπάει, κρατήστε του τα χέρια για να του δείξετε ότι δεν είστε αδύναμη, απλά επιλέγετε να μην το χτυπήσετε κι εσείς. Μπορείτε, επίσης, να το απομακρύνετε στο δωμάτιό του για λίγο με σκοπό «να ηρεμήσει και να το σκεφτεί». "

Είμαστε σε καλό δρόμο!!

Για δείτε ένα νέο αρθράκι μας σε σχέση με όλα όσα είπατε εδώ!!! Τίτλος "Μαμά, σε μισώ!" και κάντε κλικ εδώ
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55
Περιμένουμε σχόλια!!!

Πολύ ωραίο το άρθρο mamakid! Κάπως έτσι είναι τα πράγματα... νομίζω το σημαντικό είναι αυτό που γράφετε στο τέλος, ότι (μετά το πρώτο σοκ!!) πρέπει να μην το παίρνουμε προσωπικά και να συγχωρούμε αυτές τις εκφράσεις!!! Με κατάλληλη αντιμετώπιση φυσικά!!!

Mamakid, το αρθρο ηταν εκπληκτικο!!! Αυτά που προτεινεις ταιριαζουν γενικοτερα στις μεθοδους που χρησιμοποιω κι εγω, και είναι πραγματι παρα πολύ αποτελεσματικες!! Θα μεινω σε καποια σημεια.
"Το παιδί σας νιώθει ότι δεν έχει άλλη άμυνα απέναντι στη δύναμη που έχει ο γονιός που βάζει κανόνες και όρια, όσο λογικοί κι αν είναι αυτοί οι κανόνες, π.χ. ότι πρέπει να πέσει για ύπνο. Έτσι, καταφεύγει σε πιο «βρώμικες» μεθόδους και χρησιμοποιεί λέξεις, που ξέρει ότι έχουν μεγάλη βαρύτητα. Επίσης, όσο πιο πολύ δείξετε ότι σοκάρεστε, τόσο λαμβάνει το μήνυμα ότι η αντεπίθεσή του είναι επιτυχημένη και θα την χρησιμοποιήσει ξανά!" Πραγματικα, το παιδι μπορει να μας παιξει ασχημο παιχνιδι! Περυσι, όταν η κορη μου ηταν 2 – 2,5 προσπαθησα να βαλω ορια, πραγμα πολύ δυσκολο γιατι το οικογενειακο περιβαλλον (γιαγιαδες, θειες κλπ) δε βοηθουσε καθολου – το αντιθετο μαλιστα. Η συγκρουση με την κορη μου ηταν αναποφευκτη, καθως ειχε συνηθισει να της κανουν ολοι όλα τα χατηρια! Ποια ηταν η βρωμικη μεθοδος της; Δε μου ελεγε ότι με μισει, αλλα ότι θελει τη μαμα της. Της ελεγα ότι η μαμα της ειμαι εγω, κι εκεινη το αρνιοταν, ηθελε τη μαμα της (μαλλον τη γιαγια της). Δηλαδη με ακυρωνε ως μαμα!!!Εγω επεφτα στην παγιδα. Μια φορα μαλιστα εκλαιγα με γοερο κλαμα, γιατι το παιδι μου δε με αναγνωριζε ως τη μαμα του, αρα απετυχα κλπ.!! Όταν «ξεψαρωσα» τελειωσε το θεμα!!
Μενω ακομη σε ένα άλλο σημειο:" Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να δείξει ένας γονιός στο παιδί του, είναι ότι πάντοτε το αγαπάει, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του ή τα επιτεύγματά του". Ένα από τα βασικοτερα λαθη που κανουμε εμεις οι γονεις (το ακουω συχνά από άλλες μητερες, αλλα και από τις γιαγιαδες της κορης μου) είναι να λεμε στο παιδι μας ότι δεν το αγαπαμε, όταν κανει κατι που δεν είναι αποδεκτο. Η αγαπη μας δεν είναι διαπραγματευσιμη!! Αυτόν τον κανονα τον τηρω απαραβατα!!!! Επικρινω και αποδοκιμαζω τη συμπεριφορα και όχι το παιδι μου!!! Τα αποτελεσματα αργουν να φανουν (το να πεταξεις ένα δε σ’ αγαπω θα αναχαιτισει προσωρινα μονο μια μη αποδεκτη συμπεριφορα), αλλα νομιζω ότι στο τελος θα δικαιωθω!
Ευχαριστω mamakid για το υπεροχο αρθρο!!!

Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα. Είχε πολύ ενδιαφέρον το άρθρο! Βρήκα κάποια πράγματα που δεν είχα σκεφτεί...
Συμφωνώ Χρύσα με αυτό που επισήμανες στο άρθρο, ότι το θέμα είναι να δείχνουμε στο παιδί ότι το αγαπάμε ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του, καλή ή κακή. Φαντάσου, αν του λέμε "δεν σε αγαπάω που με χτύπησες" είναι σα να του λέμε ότι είναι φυσιολογικό να μας λέει κι αυτό "σε μισώ που μου λες να κλείσω την τηλεόραση"!!!! Ισότιμη σχέση!!!!

Απίστευτο αυτό που λες, ότι έλεγε θέλω τη μαμά μου!!! Που σε ακύρωνε τελείως!!! Ώρες ώρες, λέω τι αυταπάτες έχουμε που νομίζουμε ότι τα παιδάκια μας είναι αθώα!!!! Χαχαχαχα!!! Είναι παμπόνηρα και ξέρουν πολύ πολύ καλά το συμφέρον τους και το διεκδικούν!!!! Αλοίμονο σε μας!!!!!! Χαχαχαχα!!!!

Κορίτσια μπράβο...

πολύ σημαντική η βοήθεια σας. Γιατί και μόνο το να μοιράζεσαι τους προβληματισμούς σου είναι κάτι.. πόσο μάλλον να βρίσκεις και συμβουλές προς ναυτιλωμένους από ομοιοπαθούσες...

Εχω παρατηρήσει πάντως αυτό που λέει στο άρθρο πως όντως ο λόγος που ξεκινάει να στραβώνει ο μικρός είναι πάντα ασήμαντος για εμάς...για το παιδί όμως προφανώς όχι. Μια μικρή απαγόρευση ας πούμε ή κάτι που δεν του αρέσει ιδιαίτερα.

Σήμερα το πρωί είχαμε μία από τα ίδια... μαμά πάμε σχολείο σήμερα(καθημερινή ερώτηση)? ναι αγοράκι μου... ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡ ΕΓΩ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΟ! Ελα τώρα Κων/νακο μου... το ξέρω πως θα προτιμούσες να μείνεις σπίτι να παίξεις με τα παιχνίδια σου όμως καρδιά μου θα πάμε να δεις τους φίλους σου να παίξετε και σε λίγες μέρες θα έχουμε Σάββατο που δεν πάμε σχολείο και έχουμε και πάρτυ να πάμε!! ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΟ. ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΑΩ... ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ... ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ. Δεν πειράζει μωρό μου εγώ σε αγαπάω και ξέρω πως και εσύ με αγαπάς αλλά είσαι στεναχωρημένος τώρα... Δεν πειράζει, έλα βάλε το μπουφάν σου! ΑΣΕ ΜΕ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ. Καλά λοιπόν κάθισε εδώ μόνος σου εγώ πρέπει να φύγω με τη Σοφία γιατί έχουμε αργήσει.
Και μόλις κάνουμε να φύγουμε φυσικά ακολουθεί τρέχωντας με μούτρα πάντα... και σιγά σιγά το ξεχνάει.

Εχω αντιληφθεί πώς πρέπει να το αντιμετωπίζω... αυτό που δεν έχω καταφέρει είναι να έχω την υπομονή όλη την ημέρα να πράττω αναλόγως... και είναι πολύ ντροπιαστικό (άσχετα αν δε θα έπρεπε καθότι παιδί που δεν έχει αντίληψη της βαρύτητας των όσων λέει) όταν αυτό γίνεται μπροστά στη δασκάλα του, ή μια φίλη ή έναν ξένο άνθρωπο. Δεν παύει όμως να είναι ενοχλητικό αν και κατανοήσημο.

sorry διπλό ποστ (κόλλησε ο υπολογιστής)