Καλησπερα. Εχω δυο κορες. Η μια ειναι 3,5 χρονων και η αλλη ειναι 5 μηνων. Δεν εχω ιδιατερα θεματα ζηλιας με τη μεγαλη. Ολα πανε καλα. Το ειχα δουλεψει βεβαια κι εγω το θεμα παρα πολυ - υπαρχει εξαλλου πλουσια αρθρογραφια σχετικα με το θεμα της ζηλιας που μπορει να νιωσει το μεγαλο παιδι, οταν στον κοσμο ερχεται το αδερφακι του. Αντιθετως δε βρισκω κατι για τη ζηλια που μπορει να νιωσει το δευτερο παιδακι για το πρωτο. Αρκετες γνωστες μου εχουν προβληματα, γιατι το μικροτερο παιδι ζηλευει το μεγαλυτερο. Τι μπορω να κανω για να προλαβω μια τετοια κατασταση; Ευχαριστω

Χρύσα, καλό μεσημέρι και να χαίρεσαι τις κορούλες σου! Είσαι πολύ τυχερή, γιατί στο mamakid.gr έχουμε ετοιμάσει ένα άρθρο για τη ζήλεια ανάμεσα στα αδέλφια γενικότερα, όχι μόνο για το πρωτότοκο. Θα δημοσιευτεί τις επόμενες ημέρες. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες, ότι κανείς δεν δίνει τόση σημασία στο πώς νιώθει τη ζήλεια το δεύτερο παιδί. Στο νέο άρθρο θα βρεις και κάποια στοιχεία για αυτό, αλλά θα φροντίσουμε άμεσα να ετοιμάσουμε πιο εκτεταμένο άρθρο για το δεύτερο παιδί! Έχει σίγουρα ενδιαφέρον και θα είναι πολύ χρήσιμο...
Στο μεταξύ, δες λίγο και το άρθρο για τη σειρά των παιδιών στην οικογένεια
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55
ίσως σου δώσει μια εικόνα... μέχρι να δημοσιεύσουμε τα νεότερα!!!
Καλή συνέχεια!!! Ευχαριστούμε που μας ζητάτε όσα σας ενδιαφέρουν, για να κάνουμε το καλύτερο για εσάς!!!

Και για του λόγου το αληθές, ορίστε και το άρθρο, φρέσκο φρέσκο!!!!!
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55

Εξαιρετικο!!

Ευχαριστούμε πολύ!!! Σύντομα και ένα εστιασμένο στο μικρότερο παιδί!!!!

Εμένα οι κόρες μου είναι 3 και 5. Είναι λίγο διαφορετικοί χαρακτήρες, η μεγάλη πιο μαζεμένη, ενώ η μικρή πιο τσαχπίνα. Έχουν ζήλειες αρκετές και κυρίως για τα πράγματά τους, κούκλες, παιχνίδια κτλ κτλ. Φαντάζομαι ότι είναι επειδή είναι και τα δυο κορίτσια... Τσακώνονται φυσικά, όχι με χτυπήματα όπως ίσως κάνουνε τα αγόρια, αλλά λίγο πιο ύπουλα!!! Και καμιά φορά τραβάνε και κανένα μαλλί.... δύσκολη κατάσταση, γιατί η μικρή διεκδικεί πολύ... Είχε ενδιαφέρον το άρθρο σας. Εγώ προσπαθώ να κάνω το διαιτητή και πολλές φορές τις στέλνω σε διαφορετικά δωμάτια γιατί αλλιώς δε γίνεται......... Κάνουνε μούτρα, αλλά δε γίνεται αλλιώς!!!!

Έχεις δίκιο..μέχρι να γεννηθεί το μωρούλι το δεύτερο ετοιμάζουμε όλοι το πρώτο παιδάκι για την αντιμετώπιση αυτού που έρχεται...πολύ αργότερα διαπιστώνουμε ότι κάτι φωλιάζει και στην καρδούλα του δεύτερου...τρίτου....εγώ πλέον αντιμετωπίζω τη ζήλια σε πολλαπλά μέτωπα... και όχι πάντα με τηνίδια επιτυχία. Έχω φυσικά τη ζήλια του μεγάλου, που έπρεπε να μάθει να μοιράζεται την μανούλα του... Ευτυχώς δεν υπήρξε ποτέ επιθετικός μέχρι σήμερα, παρά μόνο ελάχιστες αθώες φορές. Συνήθως βγάζει όλα αυτά που νιώθει σε εμένα. Με κοντράρει, μου φωνάζει...σηκώνει τελευταία και χέρι σε εμενα...Αδιαφορία. Τα ξεσπάσματα αυτού του είδους τα αντιμετωπίζω με αδιαφορία. Η τακτική μου όμως είναι να αφιερώνω χρόνο και να του μιλάω και να του θυμίζω πόσο τον αγαπάω. Έφαγε και τη δεύτερη "σφαλιάρα" με τον ερχομό και της αδελφούλας...αλλά το πήρε ίσως πιο ομαλά...βλεπετε...εδώ βοήθησε και το αντίθετο φύλο και ίσως ότι είναι και λίγο μεγαλύτερος πια, 4 αντί για 2...οπότε μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα αυτό που νιώθει.
Τώρα η μικρή, 8 μηνών, με διεκδικεί πολύ έντονα...φυσικά με κλάμα. Χαζεύει τρελά με τα αδέλφια της αλλά είναι πολύ διεκδικητική. Φυσικά και ζηλεύει. Αν σηκώσω κάποιο αγκαλιά, γκρινιάζει και κοιτάζει με παράπονο. Θέλει και εκείνη τον χρόνο της και φυσικά δείχνει να κερδίζει αρκετό αφού είναι και μωρό και εξαρτάται πλήρως από εμένα.
Τώρα το πιο δύσκολο...ο μεσαίος μου γλυκός μου Φοιβάκος, στην τρομερή ηλικία των 2...ο οποίος είχε να ανταγωνιστεί τον σούπερ τέλειο αδελφό του (έτσι του φαντάζει) και ξαφνικά ένα μωρό ....διπλα του...που τρώει και άλλο από το λίγο χρόνο του. Αντιδράει, φωνάζει στα χνάρια του μεγάλου....είναι σφουγγαράκι...και δυστυχώς δεν ξέρει πώς να ξεθυμάνει....είναι μικρος για να περάσει λίγο χρόνο στο δωμάτιό του... να ¨ηρεμήσει" πρέπει να φροντίζω να αφιερώνω πάντα χρόνο αρκετό! να θυμάμαι να τον επαινώ! Ακόμη δεν έχω αποφασίσει όμως πώς να του συμπεριφέρομαι...σαν μωρό...ή σαν μεγάλο....είναι μικρούλης ακόμη...που προσπαθεί να μοιάσει στον μεγάλο του αδελφό...αλλά είναι και μεγάλος που έχει ανάγκη να χαιδευτεί πολύ ακόμη....τί να πω...δύσκολα...
αναρωτιέμαι αν κάποτε οι παλιές...δίνανε τόση σημασία σε αυτά....γιατί το έχω ακούσει και αυτό...κάποτε τόσα παιδιά και πώς τα καταφέρνανε....εγώ πάντως εχω πελαγώσει....
Α! σε στιγμές εντάσεων φροντίζω να μην παίρνω θέση. Άλλωστε ο μικρός και αδύναμος δείχνει αρκετά διεκδικητικός. Όταν παραχοντρύνει το πράγμα, απλά πάνε και οι δύο στο δωμάτιό τους ή απομακρύνω το αντικείμενο διαμάχης. Αφού δεν τα βρίσκετε δεν θα το έχει κανένας. Πάντως νομίζω έχουν μάθει το λίγο ο ένας και λίγο ο άλλος...όταν δεν το ξεχνάνε...
αυτά...

ΧρυσαΖ έγραψε:


Καλημέρα! Ετοιμάσαμε ένα άρθρο για το δεύτερο παιδί, που εμπεριέχει και το θέμα της ζήλειας! Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55
Περιμένουμε τα σχόλιά σας

Καλησπέρα, διάβασα το άρθρο σας. Κι εμένα οι δικές μου είναι 3 και 5 και πράγματι, έχετε δίκιο, η μικρή προσπαθεί να την προσέξουμε! Είναι πιο τσαχπίνα, κάνει περισσότερα νάζια για να γίνει το δικό της και τέτοια κόλπα. Η μεγάλη είναι πιο σοβαρή και πιο κλειστή γενικά... Κι εγώ την είχα έννοια όταν ήρθε η μικρή και το δουλέψαμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει σοβαρέψει πιο πολύ από τότε που γεννήθηκε η μικρή. Θα τις παρακολουθήσω πιο προσεκτικά τώρα, αλλά κάπως, η μεγάλη γίνεται όλο και πιο σοβαρή και η μικρή, όσο της περνάει το ναζιάρικο, τόσο το συνεχίζει... Και κυρίως οι συγγενείς τη μικρή χαζεύουν... δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό... Είναι πάντως δύσκολο να κρατάς ίσες αποστάσεις και να δίνεις χρόνο και στα δύο παιδιά... θέλει να αφήσεις πολλά στην άκρη και να αφιερώσεις χρόνο, να αφήσεις άλλες δουλειές πίσω. Κι εγώ όσο μπορώ το κάνω, όσο μου επιτρέπουν όλες οι συνθήκες..

Μολις διαβασα ή μαλλον ξαναδιαβασα το αρθρο σας για το δευτερο παιδι στην οικογενεια!! Συντομο αλλα πολύ περιεκτικο!! Με βοηθησε ιδιαιτερα και να κατανοησω το δευτερο παιδι (εγω ειμαι η πρωτοτοκη κορη της οικογενειας, οποτε δεν μπηκα ποτε στη θεση του δευτερου παιδιου) και κυριως να μαθω πώς να συμπεριφερθω, ιδιαιτερα τωρα που αυτό μεγαλωνει. Πρωτο βημα: από τωρα κιολας σταματαω τα «μεγαλη» και «μικρη».
Μου επιτρεπετε να προσθεσω και κατι στο αρθρο που προκυπτει κυριως από την εμπειρια μου. Ένα λαθος που κανουν πολλοι γονεις και επηρεαζει τη σχεση των αδελφων είναι ότι δινουν πολλες ευθυνες στο πρωτο παιδι. Το πρωτοτοκο, λοιπον, παιρνει συχνά τη θέση της μητέρας ή του πατερα ,όταν αυτοί λείπουν από το σπίτι, και είναι επιβαρυμένο με ευθυνες ενηλικων, όπως ότι πρεπει να προστατευσει το μικροτερο αδερφακι του, ξερει ανα πασα ωρα τι πρεπει να κανει σε περιπτωση αναγκης, κραταει τα κλειδια του σπιτιου κλπ. Αυτό επηρεαζει αρνητικα τοσο το πρωτο παιδι που «θυμωνει» με την ανεμελια του δευτερου, όσο και το δευτερο που «ζηλευει» το πρωτο θεωρώντας ότι οι γονεις δεν το εμπιστευονται οσο το πρωτο τους παιδι. Ετσι καλλιεργειται και παλι ο ανταγωνισμος.


Το αρθρο σας «6 Προβληματα και 6 παρηγορητικοι λογοι για μαμαδες» ηταν ευφυεστατο και διασκεδαστικο!!
Σας ευχαριστω!!!

ναι, διάβασα και εγώ το άρθρο σας και συγκράτησα πολλά που αναφέρετε. Ναι, είναι πολύ σωστό να μην χαρακτηρίζουμε τα παιδιά μας ως μεγάλο και μικρό, όπως επίσης και να αποφεύγουμε τις συγκρίσεις. Είναι κάτι που ισχύει για όλα τα παιδιά πόσο μάλλον για τα παιδιά της ίδιας οικογένειας. Είναι ένα λάθος που κάνουν αρκετοί γονείς, "εμένα μπουσούλησε τότε εμένα μίλησε τότε κλπ κλπ κλπ" και πρέπει να αποφεύγεται. Είναι επίσης σωστό να προσέχεις πάντα τί λες για τα παιδιά σου, διότι ακόμη και όταν νομίζεις ότι δεν ακουν, εκείνα ακουν, εξαιτίας της επιλεκτικής ακοής.
Έχω μόνο μία παρατήρηση να κάνω. Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος της παρέας, εγώ δεν ήθελα να μεγαλώσω τον πρώτο μου. Άλλωστε ήταν μωρουλίνι ακόμη, 2 και κάτι ...χρονών.Δεν ήθελα να του δώσω ευθύνες, όπως αναφέρεις και εσύ Χρύσα. Αν και νομίζω ότι αναφέρεσαι και σε μεγαλύτερα παιδιά, λόγω παραδείγματος με τα κλειδιά. Κοινώς δεν του ζητούσα ούτε πάνα να μου φέρει για το μωρό. Ο τρόπος αντιμετωπισης μου, δεν άλλαξε. Ένα χρόνο μετά, όταν ξεκίνησε παιδικό, άρχισε ξαφνικά να παλλινδρομεί και να χαιδεύεται ίσως παραπάνω από ότι μας είχε μάθει. Η παιδοψυχολόγος πρόσεξε την ξαφνική αλλαγή της στάσης του και μου είπε ότι ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξω τακτική. Πρέπει να τον αντιμετωπίζω σαν μεγάλο αδελφό και ότι αυτός είναι ο ρόλος του μέσα στην οικογένεια. Βαρύ της είπα και ασήκωτο. Είναι ακόμη μικρός. Σωστό μου απάντησε, και θα τον βοηθήσει πολύ. Άλλαξα λοιπόν τακτική. Και είδα διαφορά στη συμπεριφορά του. Τα μάτια του γέμιζαν από χαρά. Πρόσεχα όμως πάντα να μην του αναλογεί τεράστια ευθύνη. Επίσης πρόσεχα να μην λέω εσύ είσαι ο μεγάλος, και να μειώνω τον Φοιβάκο μου λέγοντας ότι εκείνος είναι ο μικρός. Αντίθετα ελεγα, Εσύ που είσαι μεγάλος δείξε στον Φοιβάκο, που λαχταράει να μάθει από εσένα. Ή καλό είναι να μην συμπεριφέρεσαι έτσι γιατί δεν θα ήθελες να μάθει ο Φοιβάκος κάτι άσχημο από εσένα. Ή μπράβο που του έδειξες αυτό...είσαι ο καλύτερος μεγάλος αδελφός που υπάρχει.
Εκεί που πραγματικά δεν ξέρω τί να κάνω και ειλικρινά πελαγώνω είναι για τη θέση που έχει ο Φοιβάκος στην οικογένεια. Γιατί δεν είναι ούτε ο μεγάλος ούτε ο μικρός...είναι το παιδί σάντουιτς, όπως μας λένε άλλοι τρίτεκνοι γονείς. Βέβαια λένε ότι εξελίσσεται και στο πιο ισορροπημένο. Εγώ όμως πώς μπορώ να το βοηθήσω...?Εφαρμόζω κατά γράμμα ότι αναφέρεται στο καταπληκτικό άρθρο του mamakid, αλλά έχει να ανταγωνιστεί και ένα πιο μικρούλι μετά από εκείνον....συγνώμη που σας ζαλίζω...απλά είμαι αγχωμένη....

Είναι πολύ ωραίο που είναι τόσο γόνιμες οι συζητήσεις στο forum! Μας δίνετε νέες ιδέες και όρεξη για νέα άρθρα!! Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά που μπορούμε να σας ετοιμάσουμε, για το πρώτο παιδί, για το μοναχοπαίδι (που είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο πια) και για όλα αυτά...
Πράγματι, όσα λέτε είναι πολύ σωστά και πολλές φορές ο ανταγωνισμός τροφοδοτείται από τους γονείς, χωρίς και να το θέλουν
Τίμος/Φοίβος/Αφροδίτη, είναι κατανοητό το άγχος σου... αλλά πρέπει λίγο να χαλαρώσουμε... γιατί δεν είναι δυνατό να είμαστε και τέλειες! Πρέπει να αποδεχτούμε από την αρχή ότι κάνουμε και θα κάνουμε λάθη ως γονείς, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Απλά να μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας με το χέρι στην καρδιά όταν μεγαλώσουν ότι "παιδί μου, εγώ έκανα πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσα για σένα" και να είναι αλήθεια. Και ας εμπιστευτούμε λίγο τις φυσικές διαδικασίες, που θα βοηθήσουν το κάθε παιδί να βρει τη θέση του και την ισορροπία του στην οικογένεια. Γνωρίζουμε τις μεγάλες παγίδες για να τις αποφύγουμε, από κει και πέρα, τα πράγματα δεν είναι κακό να εξελιχτούν περισσότερο ελεύθερα και τυχαία κι εμείς να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε Τι λέτε;

Αχ...μεγάλη κουβέντα! και θα πρέπει να ανατρέχω σε αυτή κάθε φορα που πελαγώνω!
Απλά, νομίζω ότι άγχος δικό μου και φαντάζομαι και των περισσοτέρων μαμάδων είναι ότι τα αποτελέσματα των μεθόδων που εφαρμόζεις τα βλέπεις πια...πολύ αργότερα...όταν θα είναι ίσως πολύ αργά για να διορθώσεις κάποια σφάλματά σου!

Θέλω να μεγαλώσω παιδιά που θα είναι ευτυχισμένα, θα ξέρουν πώς να αγαπάνε, θα σέβονται τους συναθρώπους τους και θα είναι χρήσιμοι μεγαλώνοντας στην κοινωνία και όχι βάρος....

Απλό? ή δύσκολο? Συγκρατώ όμως επίσης κατι πολύ σημαντικό που είπες! "Πρέπει να αποδεχτούμε από την αρχή ότι κάνουμε και θα κάνουμε λάθη ως γονείς, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Απλά να μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας με το χέρι στην καρδιά όταν μεγαλώσουν ότι "παιδί μου, εγώ έκανα πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσα για σένα" και να είναι αλήθεια."
Ευχαριστώ!

TFA, αν και οντως αναφερομουν σε μεγαλυτερα παιδια, βρισκω πολύ ενδιαφεροντα οσα γραφεις. Εγω ειχα κανει την Ιωαννα μου βοηθο για τις πανες, το μπανιο του μωρου κλπ και πραγματι την ωφελησε. Μου αρεσει πολύ αυτό που γραφεις ότι καλο είναι να μη λεμε «εσυ εισαι ο μεγαλος..», αλλα «εσυ που εισαι ο μεγαλος, δειξε…». Θα το εφαρμοσω!! Ευχαριστω!!!