Καλησπερα. Θα ηθελα να ακουσω τις αποψεις σας για οικογενειες λιγο πιο ιδιαιτερες, οπως ειναι οι μονογονεϊκες. Σε εμας ο μπαμπας ειναι ναυτικος και λειπει αρκετους μηνες το χρονο. Δε θεωρουμαστε μονογονεϊκη οικογενεια, αλλα σιγουρα εχουμε καποιες ιδιαιτεροτητες. Εχω δουλεψει αρκετα το κομματι συναισθηματικης νοημοσυνης με τη μεγαλη μου κορη που ειναι 3,5 χρονων. Ο αντρας μου γυρισε στα πλοια οταν ηταν εκεινη 2 χρονων και αρχικα ειχαμε αρκετα προβληματα.τώρα ειναι καλύτερα. Ξερει που ειναι ο μπαμπας και για ποιο λογο, εκφραζει συνασθηματα οπως οτι της λειπει και ξερει οτι ο μπαμπας την αγαπει πολυ. Ωστοσο, τα πραγματα ειναι δυσκολα και για εκεινη και για εμενα που φροντιζω κι ενα μωρακι 5 μηνων. Θα ηθελα καποιες συμβουλες για να αντεπεξελθω στα συναισθηματικα εμποδια που αντιμετωπιζει το παιδι και να προετοιμασω αναλογως το δευτερο... Ευχαριστω

Καλησπέρα Χρύσα... Κι εγώ είμαι μόνη με την κόρη μου που είναι 8, είμαστε χωρισμένοι με τον μπαμπά της. Καταλαβαίνω πόσο ζόρικο είναι για σένα αυτό. Να πέφτουν όλα πάνω σου και να μην υπάρχει μέσα στο σπίτι μια στιγμή ένας άνθρωπος να κοιτάξει τα παιδιά για να πάρεις μια ανάσα... Με βοηθάει η μητέρα μου αρκετά, αλλά όπως και να έχει, έχεις αποκλειστική ευθύνη...
Έχει δυσκολίες, δε λέω. Αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι ώρες ώρες, και όταν διάβασα και το δικό σου κείμενο, ίσως σου φανεί χαζό και αφελές, αλλά το λέω σοβαρά, όχι για παρηγοριά...
Να, ότι ρε παιδί μου, τα παιδιά μας δεν έχουν χάσει τον μπαμπά τους, δηλαδή δεν έχει πεθάνει. Είναι πολύ σημαντικό και διαφορετικό... Μπορούν να επικοινωνούν μαζί του, ξέρουν οτι υπάρχει και ότι τους αγαπάει. Για σκέψου, να έπρεπε να πάρουν απόφαση ότι δεν θα τον ξαναέβλεπαν ποτέ και να ζουν με μια μόνιμη απουσία.... Εγώ όταν το σκέφτομαι αυτό, θεωρώ ότι τα παιδιά μας είναι τυχερά.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα βάζεις Χρύσα. Τώρα πια πολλές οικογένειες δεν είναι κλασσικές... για διάφορους λόγους... Δεν είμαι ειδικός, αλλά ξέρεις, το βασικό είναι να μην αγχώνεσαι... δηλαδή, νομίζω ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα, ακόμα και όσα δε θέλουμε να καταλάβουνε!!! Οπότε, αν εσύ έχεις άγχος για αυτά, που το καταλαβαίνω δηλαδή, τα έχεις έννοια, αυτά μπορεί να το καταλαβαίνουν "στον αέρα" δηλαδή να καταλαβαίνουν την ένταση και χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι φταίει, στρεσάρονται και φοβούνται κάτι, το άγνωστο ας πούμε.... Θέλω να πω, πως όταν εσύ δείχνεις και είσαι σίγουρη και ασφαλής, θα είναι και αυτά. Είναι λογικό να σας λείπει, κι εκείνου σίγουρα του λείπετε και είναι καλό αυτό που το εκφράζει η μικρή. Νομίζω είναι υγιές να εκφράζουν τα παιδιά πόσο τους λείπει, κι εσύ σε εκείνα, και να χαίρεστε όταν έρχεται και να λυπάστε όταν φεύγει. Αλλά αν υπάρχει ένα αίσθημα ασφάλειας και ότι εντάξει, λυπόμαστε τώρα , αλλά περιμένουμε με χαρά πότε θα ξαναβρεθούμε και ξέρουμε ότι αγαπιόμαστε όλοι, τα παιδιά σου θα έχουν σίγουρα την ισορροπία και δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα!

Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, αλλά εγώ νομίζω ότι ιπρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά σε όλα τα πράγματα. Ας πούμε, σκέψου ότι έτσι θα έχετε πιο έντονο δέσιμο με τα παιδιά και μπορεί και τα αδέρφια μεταξύ τους να ζούνε πιο δεμένα και πιο αγαπημένα.

Χρύσα, δυστυχώς πολλές οικογένειες μπορεί να μένουν στο ίδιο σπίτι, αλλά οι μπαμπάδες λείπουν από το πρωί και γυρίζουν το βράδι... Πολλοί φεύγουν πριν ξυπνήσουν τα παιδιά και γυρίζουν αφού τα μωρά έχουν κοιμηθεί και τα βλέπουν μόνο το Σαββατοκύριακο... Δεν στο λέω για να σε παρηγορήσω, είναι αλήθεια. Καταλαβαίνω βέβαια τις δυσκολίες της συγκεκριμένης περίπτωσης, γιατί είχα μια φίλη που ο πατέρας της ήταν ναυτικός και υπήρχε ζόρι, καθώς ήταν έτσι, μια μαμά και δύο κόρες, και υπήρχαν και προβλήματα υγείας στο ένα παιδί, αλλά τέλος πάντων.. Θέλω να πω ότι δεν υποτιμώ καθόλου την κατάσταση, αλλά για σκέψου ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό που έχεις πετύχει, ότι τα παιδιά σου ξέρουν ότι ο μπαμπάς τα αγαπάει.

Θυμάμαι ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιά, για τους μπαμπάδες που λείπουν όλη μέρα στη δουλειά κτλ και έδινε μεγάλη βάση, να είναι ο πατέρας "παρών" ακόμα κι όταν λείπει, ας πούμε να μπορεί το παιδί να του τηλεφωνήσει εάν θέλει ή να υπάρχει επικοινωνία και γενικά να είναι και ο μπαμπάς θετικός σε αυτό και όχι όλο απασχολημένος π.χ. (στην περίπτωση που είναι στο γραφείο του πηγμένος π.χ.) δηλαδή να τον νοιάζει και εκείνον και να παίρνει θετικό μήνυμα το παιδί. Προφανώς ένας ναυτικός του λείπουν κι εκείνου τα παιδιά του και το δίνει αυτό, ενώ φαντάσου ότι ένας επιχειρηματίας με μεγάλες ευθύνες ή εργασιομανία ή π.χ. κάποιος που κάνει δυο δουλειές και τρέχει και δε φτάνει, μπορεί να μην μπορεί να επικοινωνήσει ούτε από το τηλέφωνο με τα παιδιά του...Και προφανώς οι μαμάδες είναι αυτές που θα κάνουν έντονη την παρουσία του μπαμπά στο σπίτι, θα μιλούν για αυτόν, θα τον παίρνουν τηλέφωνο για τα παιδιά για να του μιλήσουν (όταν είναι μικρά π.χ. και δεν μπορούν να τηλεφωνήσουν) και τέτοια παρόμοια.... Νομίζω ότι αν κάνεις σε αυτό ό,τι μπορείς, δηλαδή να κάνεις έντονη την παρουσία του στα παιδιά, θα είναι μια χαρά τα πράγματα...

Ευχαροστω ολες για την ανταποκριση!! Jessy, πραγματι τα παιδια μας ειναι τυχερα! Λουλουδακι το μηνυμα σου ηταν ιδιατερως παρηγορο!! Συνεχιζω και δουλευω τη συνασθηματικη νοημοσυνη και την εκφραση των συναισθηματων, και θα προσπαθησω περισσοτερο να καθιστω τον μπαμπα "παρων"! Σας ευχαριστω πολυ!!

Συμφωνώ με όσα γράφετε και ιδιαίτερα με την τόνια... Δηλαδή ότι είναι σημαντικό να μη νιώθεις εσύ άσχημα ή άγχος για τα παιδιά και να το αντιμετωπίζεις όπως κάτι φυσιολογικό. Έτσι κι αυτά δεν θα αγχωθούν κι εσύ δεν θα νιώθεις τόση πίεση και ευθύνη γιατί από ένα σημείο και μετά, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες....