Σκεφτήκαμε να ανοίξουμε ένα ενδιαφέρον θέμα και να ακούσουμε τις απόψεις όλων σας... Υιοθεσία... Θα υιοθετούσατε ένα παιδί; Αν δεν μπορούσατε να κάνετε παιδιά; Αν είχατε παιδιά και υπήρχε η δυνατότητα, θα το κάνατε; Θα το ξεχωρίζατε από τα άλλα παιδιά σας; Θα το νιώθατε δικό σας; Έχετε δικές σας ιστορίες να μοιραστείτε ή γνωστών σας;

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ξεκινήσατε, με κοινωνικές προεκτάσεις. Το είχα σκεφτεί παλιά, αν δεν μπορούσα να κάνω παιδί... Νομίζω πως είναι καταπληκτικό να πάρει κάποιος ένα παιδί που δεν είχε την τύχη να είναι κοντά στους βιολογικούς του γονείς και να το μεγαλώσει σαν δικό του. Απλώς, όσο βλέπω πόσο με δοκιμάζει συχνά ο γιος μου και τι υπομονή χρειάζεται, αναρρωτιέμαι αν θα μπορούσε αυτό να το κάνει κάποιος με ένα παιδί που δεν είναι δικό του... Δηλαδή, αν κάποια στιγμή φτάνει στα όριά του και του βγει αλλιώς... Ήδη με τα δικά μας παιδιά και κάποιες φορές με το ζόρι κρατιόμαστε να μην τους δώσουμε μερικές σφαλιάρες!!!! Πάντως, θαυμάζω όσους υιοθετούν παιδιά και μακάρι να μπορούσα να προσφέρω κι εγώ κάτι παρόμοιο!

Γεια σας και απο μένα... Δεν το είχα σκεφτεί είναι η αλήθεια και με βάλατε σε σκέψεις. Ας πούμε, αν δεν μπορούσα να κάνω παιδί αν θα το έκανα αυτό... Αλλά νομίζω ότι είναι τεράστια ευθύνη, ίσως μεγαλύτερη από το να ήταν το παιδί δικό σου.
Γνωρίζω κάποιες οικογένειες με υιοθετημένα παιδιά, τα παιδιά δηλαδή είναι στη δική μου ηλικία πια.. ήταν πολύ δεμένα με τους γονείς τους και οι γονείς τους μαζί τους...

Πολύ πρωτότυπο θέμα! Θα είχε ενδιαφέρον να βάζατε και κάποιο άρθρο γι΄αυτό... Κι εγώ νομίζω ότι η υιοθεσία είναι σημαντικό πράγμα και ανθρώπινη προσφορά. Αλλά μάλλον πολλοί θα έλεγαν θεωρητικά ότι θα το έκαναν, αλλά δεν ξέρω πόσο θα προχωρούσαν στην πράξη... Επίσης, νομίζω ότι πρέπει να ξέρει ο καθένας πολύ καλά μέσα του γιατί το κάνει, δηλαδή αν το κάνει για να προσφέρει ή για να νιώσει π.χ. ολοκληρωμένος ή γιατί μπορεί να θεωρεί ότι υστερεί αν δεν έχει παιδί κτλ κτλ... είναι δηλαδή λίγο σκοτεινό γιατί το κάνουμε στο βάθος και αυτό θα επηρεάσει τελικά πόσο θα το αγαπήσουμε ένα υιοθετημένο παιδί. Κι εγώ έχω στον περίγυρό μου μια γνωστή οικογένεια, που είναι πολύ δεμένοι όλοι, όπως λες κι εσύ λευκοθέα και το ξέρει το παιδί ότι είναι υιοθετημένο. Τώρα έχει και δικά της παιδιά μάλιστα.

Πολύ δυσκολο θεμα αυτό. Αν δεν ειχα παιδια, θα προχωρουσα σε υιοθεσια. Το λεω κατηγορηματικα! Σιγουρα είναι μεγαλη η προκληση, καθως δεν ξερεις τι γονιδια φερει το παιδι και τι βιωματα! Γνωριζω μια οικογενεια που υιοθετησε δυο αδελφια από χωρα του ανατολικου μπλοκ που ειχαν βιωσει τον πολεμο! Δυστυχως δεν τα καταφεραν με το γιο! Είναι σιγουρα προκληση, αλλα ξαναλεω ότι θα το εκανα!! Τωρα που εχω δυο παιδια, μαλλον πρωτα θα προσπαθησω να κανω δικο μου τριτο παρα να υιοθετησω. Δεν μπορω να επιχειρηματολογησω πανω σε αυτό. Ετσι νιωθω. Αν ομως γνωριζα προσωπικα καποια περιπτωση με ένα παιδακι που θα χρειαζοταν ένα σπίτι, τοτε ναι θα το υιοθετουσα. Μια εμπειρια που θελω να μοιραστω. Πριν 8 χρονια βρισκομουν στη Φλωρεντια οπου παρακολουθουσα μαθηματα ιταλικων σε ένα ινστιτουτο. Μια από τις συμμαθητριες μου ηταν Ελβετιδα και όταν μας συστηθηκε, μας ανεφερε ότι στην οικογενεια υπαρχουν 4 παιδια. Ποτε δεν εκανε διακριση στα αδερφια της. Για όλα μιλουσε το ιδιο και αναφεροταν ως «ο αδελφος μου» και «η αδελφη μου». Αργοτερα προεκυψε ότι το μικροτερο παιδακι ηταν υιοθετημενο. Καταγοταν από την Ινδια, ειχε άλλο χρωμα δερματος και προβληματα νοητικα!!! Τι να πει καποιος για αυτους τους γονεις!! Τι βαθος σκεψης και τι μεγαλειο ψυχης!!

Δύσκολο θέμα όντως... και μπορεί να το λέμε θεωρητικά, αλλά στην πράξη δεν ξέρεις πώς θα βγει. Όπως λες είναι Χρύσα, είναι δύσκολο και όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί τόσο πιο δύσκολο είναι, γιατί έχει μνήμες και βιώματα. Πρέπει να έχει κανείς πολλή υπονομή, αγάπη και νομίζω και υποστήριξη και από ειδικούς. Αυτό που λες, π.χ. για παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο δεν είναι καθόλου απλό... Τι εννοείς δεν τα κατάφεραν όμως;;;

Δεν καταφεραν να δειξουν την υπομονη που επρεπε και την αγαπη, δεν μπορεσαν να τον βοηθησουν ψυχολογικα, και μετα εκεινος εμπλεξε, εγινε πολύ επιθετικος, δυσκολος στην εφηβεια!! Γενικως ηταν μια δυσκολη περιπτωση και δεν ηταν ετοιμοι για κατι τετοιο!
Δυσκολο θεμα η υιοθεσια, πραγματι. Τουλαχιστον, κατά τη γνωμη μου, εχει αποβληθει πλεον η ταμπελα που εμπαινε στα υιοθετημενα παιδια, που καποτε ηταν δαχτυλοδειχτουμενα. Νομιζω ότι πλεον αυτό δε συμβαινει..δεν ξερω όμως τι γινεται με το θεμα της γραφειοκρατιας και με το ποσο ευκολο είναι τελικα να υιοθετησει καποιος ένα παιδι…