Με αφορμή πάλι το μισάωρο κούνημα για να κοιμηθεί η 9 μηνών μικρή μας στην αγκαλιά μου, θα ήθελα να ξεκινήσω ένα σχετικό θέμα...και συγνώμη αν σας ζαλίζω...
Πώς κοιμίζετε εσείς τα παιδιά σας? Πώς αντιδράτε στο κλάμα των παιδιών μέσα στην νύχτα? Τα παίρνετε στο κρεβάτι σας? Αυτές είναι μερικές από τις σχετικές ερωτήσεις που έχουν να κάνουν με το ποια τακτική ακολουθούμε ως γονείς στη διαδικασία του ύπνου. Ξεκινώ περιγράφοντας το τί έχουμε εφαρμόσει μέχρι σήμερα εμείς και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κατακρίνω καμία μανούλα που απλά εφαρμόζει κάτι διαφορετικό.
Και τα 2, λοιπόν αγόρια μας, κοιμόντουσαν στο κρεβάτι μας, ανάμεσά μας, τους 6-7 πρώτους μήνες της ζωής τους, γιατί τον πρώτο δεν τον βόλευε το λίκνο, τον δε δεύτερο γιατί έτσι βόλευε εμένα στο θηλασμό, που δεν άντεχα να σηκωθώ. Πάντα μας έλεγαν ότι δεν πρέπει, και ότι δεν θα ξεκολλάνε από το κρεβάτι μας. Πάντως, μεταφέρθηκαν πολύ εύκολα, χωρίς καμία δυσκολία προσαρμογής στα κρεβατάκια τους όταν πια έφτασε η ώρα. Ο μεγάλος τώρα πια, 4,5 χρονών έρχεται στο κρεβάτι μας τη νύχτα, μονο αν τον τρομάξει κάτι, π.χ. κάποιο κακό όνειρο, σπάνια δηλαδή, και φυσικά η αγκαλιά μας είναι πάντα ανοιχτή και ξυπνάμε το πρωί όλοι μαζί. Ο μικρός σχεδόν 2,5, μάλλον πιο τολμηρός, ακόμη και αν τρομάξει ή αν κάτι τον ξυπνήσει...βγάζει ακόμη δόντια, μας φωνάζει, δεν έρχεται, σηκωνόμαστε του δίνουμε γαλατάκι αν δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί και συνεχίζει μετά τον ύπνο του στο κρεβάτι του. Σπάνια μας ζητάει να ξαπλώσουμε δίπλα του. Να σημειώσω, ότι ο μεγάλος συνήθως μετά το σχολείο ξαπλώνει στο κρεβάτι μας για μεσημεριανό ύπνο. Βέβαια ο μικρούλης δεν τον έχει δει για να ζηλέψει, γιατί κοιμάται συνήθως νωρίτερα. Η μπέμπα τώρα, πολύ πιο εύκολη στον βραδυνό ύπνο, μέχρι προσφάτως, κοιμήθηκε κατευθείαν στην κούνια της. 8ωράκια.
Και στα 3 μας τα παιδιά όταν κλαίγανε- κλαίνε, μέσα στη νύχτα σηκωνόμαστε και δεν τα αφήνουμε να ηρεμήσουν μόνα τους. Τα 2 από τα 3 μας παιδάκια επίσης, θέλανε (η μπέμπα θέλει ακόμη), κούνημα για να κοιμηθούν. Ο ένας μόνο, κοιμόταν όπου τον ακούμπαγες πολύ εύκολα.
Στις χώρες της Ανατολής κοιμίζουν τα παιδάκια τους στο κρεβάτι τους γιατί έτσι λένε τονώνεις την αυτοπεποίθησή τους. Στις δυτικές χώρες όλοι μας συμβουλεύουν να μην τους επιτρέπουμε κάτι τέτοιο, γιατί με αυτόν τον τρόπο υποθάλπτεις την αυτοπεποίθησή τους. Εσείς τί πιστεύετε?
Ένα συγγενές θέμα, είναι το θέμα της αγκαλιάς. Ποτέ δεν τα αφήναμε να κλάψουν. Τα σηκώναμε και τα κρατούσαμε αγκαλίτσα. Βέβαια, αν καθόντουσαν ήσυχα στο ρηλαξάκι, δεν θα τα σηκώναμε, απλά θα τα μεταφέραμε πάντα κοντά μας, για περισσότερα ερεθίσματα και κουβεντούλα. Και μέχρι σήμερα δεν τους έχουμε στερήσει χαδάκια, αγκαλίτσες και τρυφερές κουβεντούλες.
Γενικά πιστεύουμε ότι δεν κακομαθαίνεις το παιδί σου με αυτόν τον τρόπο. Όταν είναι έτοιμο εκείνο θα κάνει το επόμενο βήμα. Εξαρτάται όμως από το παιδί, η ταχύτητα με την οποία θα πραγματοποιήσει το επόμενο βήμα και φυσικά οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε φορά. Για παράδειγμα η μπέμπα για 6-7 μήνες ήταν μόνο αγκαλιά. Και στην αγκαλιά ακόμη έκλαιγε. Τώρα 9 μηνων, κάθεται και παίζει με τα αδέλφια της χωρίς κανένα πρόβλημα, εκτός αν πάλι την πονάει κάτι. Ο μεσαίος πάλι, δεν χρειάστηκε ποτέ ιδιαίτερο κούνημα, ήταν εύκολο παιδί σαν μωρό. Όταν γεννήθηκε η μπέμπα "παλλινδρόμησε" και ζητουσε περισσότερη αγκαλιά και προσοχή. Φυσικά και δεν του τα στερήσαμε.
Μανούλα μου έχει πει, ότι για παράδειγμα δεν σηκώνεται την νύχτα να κλαίει το μωρό, γιατί απλά έχοντας 4 παιδιά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις λοιπές υποχρεώσεις της ημέρας. Δεν της ρίχνω άδικο. Είναι πολύ λογικό.
Ποια είναι η δική σας γνώμη?

Χμ.....
Δεν θέλω να πω πολλά αυτή τη φορά!!!!
Ένα θα σου πω... κι εμείς κουνάγαμε μέχρι περίπου τα 2 (χρόνια). Αλλά μόνο ένα παιδί... Μετά τη γλυτώσαμε, γιατί του αρκούσε απλώς να ξαπλώνουμε μαζί... πράγμα που συμβαίνει ως σήμερα.... και ακόμα κι αν αυτό γίνεται στο κρεβάτι του, σχεδόν κάθε βράδι, έχουμε επισκέψεις... Είμαι καμμένη με αυτό το θέμα.... άουτς... αλλά να σου πω την αλήθεια, αν είχα άλλο παιδί δε νομίζω να την πάλευα..! Δηλαδή, κι εγώ, για να μην κλάψει κτλ (είχε και κολικούς έντονους κτλ) τον είχα όλο στο στήθος, αγκαλιά κτλ κτλ. Στο ρηλάξ για να μη τσιρίζει, έπρεπε να του μιλάς, να του τραγουδάς, γενικά να κάνεις σόου! Είμαι από τις λίγες μαμάδες που δεν έχει ζήσει πώς γίνεται να μένει ένα παιδί στο καρότσι, και το καρότσι να μην κουνιέται και το παιδί να μη τσιρίζει.... δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!!! Κοίτα, ακόμα και τώρα βγαίνω οφ με το θέμα του ύπνου του... δηλαδή βλαστημάω κανονικά που δεν τον έμαθα να πέφτει στο κρεβάτι, κι εγώ να πηγαίνω στο δωμάτιό μου και να συνεχίζω τις (πολλές) δουλειές μου μέχρι να κοιμηθώ ή ακόμα και να ηρεμήσω... Από την άλλη, ένα μεγάλο μέρος που έπαιξε ρόλο ήταν και ο χαρακτήρας του, που (τελικά τώρα το συνειδητοποιώ) είναι ότι ήταν πολύ πολύ απαιτητικός. δηλαδή, κατάλαβα ότι ακόμα και το "αθώο" μωράκι 1 ή 2 μηνών που κλαίει, δεν είναι καθόλου αθώο, αλλά προσπαθεί να πετύχει το σκοπό του (καμιά φορά τα λένε χειριστικά παιδιά οι ψυχολόγοι!!) και αν είναι πολύ επίμονο, δεν το βάζει κάτω... Δηλαδή, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν δεν ήταν το πρώτο μου παιδί και δεν ήμουν κι εγώ τόσο ψαρωμένη, να θέλω να τα κάνω όλα σωστά, να πάρω το γλυκό μου αγκαλίτσα να μην κλαίει και όλα αυτά, ξέρεις, να μην υποφέρει καθόλου κτλ. Από την άλλη, κατανοώ τώρα πια (που κοντεύει 5 και με έχει εξαντλήσει κυριολεκτικά το θέμα του ύπνου του) ότι αν από την αρχή (και μιλάω πολύ αρχή, δηλαδή πρώτες εβδομάδες) αντιδρούσαμε κι εμείς διαφορετικά σιγά σιγά στις "κλήσεις" του, ίσως, λέω ίσως, είχε πιάσει κι αυτός το μήνυμα και γινόταν πιο υπομονετικός κι έβρισκε λύσεις, π.χ. να κοιμάται μόνος. Ίσως πάλι να μη γινόταν αυτό, να συνέχιζε να εκνευρίζεται , καθώς είναι επίμονος.... Δεν μπορώ να ξέρω πια... σίγουρα πια πιστεύω ότι το παιχνίδι παίζεται τις πρώτες μια δυο εβδομάδες. Επίσης, σίγουρα μπορώ να σου πω ότι δεν θα το άντεχα στο δεύτερο παιδί, με τίποτα. Θα ήμουν πιο ξεψαρωμένη!!!! Τελικά είπα πολλά.... Σου έδωσα μια εικόνα; Τι να σου πω.. Σε θαυμάζω που το κάνεις με τα 3 παιδιά, ειλικρινά! Κι εγώ από το να νιώθω ότι ήμουν σκληρή με το παιδί, προτίμησα να νιώθω ώρες ώρες ότι πραγματικά περνάω βασανιστήρια!!! Τι να πεις!!!! Σε καλό να μας βγει!!!

διάβασα όσα έγραψες και σε συγχαίρω για την υπομονή σου! 2 χρόνια κούνημα! Μπράβο! Νομίζω πάντως ότι έχει να κάνει με το παιδί! Δεν φταις εσύ σε καμία περίπτωση. Ήταν όπως λες πολύ απαιτητικός. Ξέρεις έτσι νόμιζα και εγώ για τον πρώτο μου...ήμουν και ψαρωμένη είχε και κολικάκια...οπότε αγκαλίτσα. Μέχρι που γνώρισα την μικρή μου! Από τη στιγμή που πατησαμε το πόδι μας στο σπίτι μέχρι και 6 μηνών, έκλαιγε ασταμάτητα. Τα νεύρα μου δεν το συζητάω. Αγκαλίτσα τί να κάνω. Συγκεκριμένα να σου πω, ότι όταν την άφην κάτω για να κάνω τα μεγάλα μπάνιο....μελάνιαζε. Σταμάταγε να βγάζει ήχο το κλάμα της ...απλά έμενε με το στόμα ανοιχτο! Τί να έκανα? Έπρεπε να την πάρω αγκαλιά. Και δεν νομίζω ότι θα έπιανε αυτό που λένε άστην λίγο λίγο και θα προσαρμοστεί....γιατί κάποιες φορές που μετακινούμασταν με αυτοκίνητο...έμενε από το κλάμα στο καρεκλάκι της...αλλά δεν μπορούσα να την βγάλω εν κινησει...Πάντως δεν σταμάταγε αν δεν φτάναμε στον προορισμο μας και δεν την σηκώναμε...Οπότε, αν είναι στο παιδί....δεν νομίζω ότι θα μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Είναι κούραση το θέμα του ύπνου τους....έχεις απόλυτο δίκιο....αλλά θα σου στρώσει...σιγά σιγά...μόνος του πιστεύω....

Δεν ξέρω, νομίζω ότι δεν είναι ούτε μόνο το παιδί ο παράγοντας, ούτε μόνο ο γονιός.. είναι ακριβώς η αλληλεπίδραση αυτών των δύο και αυτό είναι τόσο αόριστο και απροσδιόριστο που δεν μπορείς να το λύσεις ... απλώς συμβαίνει και ακολουθείς... δεν ξέρεις τι είναι δράση και τι αντίδραση... δηλαδή, τι κάνω εγώ και προκαλώ στο παιδί μου τέτοια συμπεριφορά ή τι κάνει εκείνο και προκαλεί σε μένα τέτοια συμπεριφορά.... νομίζω ότι είναι τόσο σύνθετο και σκοτεινό το θέμα, που δε βρίσκεις άκρη.... απλά το δέχεσαι και προχωράς!!

όσο για το κούνημα, άστα, ευτυχώς κουνούσε και ο μπαμπάς που έχει πιο δυνατά μπράτσα!!!! Καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη επιτυχία θεωρήσαμε όταν μπορούσαμε απλώς να ξαπλώνουμε μαζί του!!!! άστα.... εγώ σε συγχαίρω με τα 3 παιδιά!!!

Πάντως υπάρχουν και ήρεμα παιδιά! Ο Φοιβάκος, ήταν ο ορισμός του ήσυχου παιδιού! Απλά τον ακούμπαγες και κοιμόταν. αχ...ο γλυκουλης μου...! Βέβαια να μην σου πω σε τί θηριάκι έχει εξελιχθεί τώρα,χαχαχα! Ανικανοποίητη μαμα!. Αυτό που λες για τη δράση και την αντίδραση...έχεις απόλυτο δίκιο....έτσι πρέπει να ναι....Ποτέ δεν ξέρεις τι πυροδοτεί τί...
Και ειλικρινά, αν η μπέμπα ήταν το πρώτο μας παιδί...δεν θα έκανα άλλο...! αποκλείεται σου λέω!

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!Παίρνω κουράγιο!

Εννοείται σου αξίζουν συγχαρητήρια!!! Που έχεις 3 και προσπαθείς και έχεις τόση έννοια και για τα 3
Πάντως, όσους ξέρω που φρικάρανε με το πρώτο, με κλάμματα και ύπνο, κάνανε οι περισσότεροι 5 χρόνια για να το ξαναπροσπαθήσουν!!!!! χαχαχα!! Αν δεν κοιμηθείς λίγο να συνέλθεις, δε γίνεται νέο μωρό!!!!

Είναι ένα θέμα αυτό που ανοίγεις TFA και είναι όπως είπες σε συνδυασμό με το κλάμα. Κι εγώ τον σήκωνα όταν έκλαιγε και το βράδι. Η αδερφή μου άφηνε τα κορίτσια της να κλαίνε ένα 20λεπτό μέχρι να τα πάρει ο ύπνος... Εγώ δεν θα άντεχα... Ελάχιστες φορές που πήγα δειλά να το δοκιμάσω, δεν γινότανε με τίποτα, ίσα ίσα νευριάζαμε περισσότερο και το παιδί και εμείς...

Κακομαθαίνεις όμως ένα παιδί όταν το κάνεις αρχηγό του σπιτιού ας πούμε, δηλαδή αν γίνεται πάντα το δικό του κτλ κτλ. αυτό το θεωρώ κακομαθημενιά. Και επειδή έχω μοναχοπαίδι, βλέπω πόσο δύσκολο είναι να ΜΗΝ κακομάθουν σε κάποια πράγματα, γιατί όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν έχουν ανταγωνισμό στο σπίτι και αυτό δεν είναι το καλύτερο... Δηλαδή (για να σε ξεαγχώσω και λίγο) είναι πιο υγιές να υπάρχουν 3 αδέρφια που ψάχνουν τη θέση τους και τα όρια των άλλων και ανακαλύπτουν τα δικά τους. Ενώ ένα μοναχοπαίδι έχει μόνο τους γονείς του και δεν μπορεί να μάθει με τη φυσική διαδικασία πράγματα όπως να μοιράζεται, να μη γίνεται πάντα ό,τι λένε τα παιδιά ή ό,τι θέλει εκείνο κτλ κτλ και μετά έχει δυσκολίες με τους άλλους, ακόμη και ως ενήλικας.(κι εγώ μοναχοπαίδι είμαι!!! )

Με το μοναχοπαίδι έχεις δύο στρατόπεδα, το παιδί και οι γονείς. Αλλά στο δικό του στρατόπεδο είναι αρχηγός. Ενώ αν είναι πολλά, και οι γονείς δικαιώσουν ένα από τα παιδιά για κάτι, είναι διαφορετικά... δεν είναι ή έχουν δίκιο οι γονείς ή εγώ! Μπορεί να μην έχουν δίκιο οι γονείς, αλλά ούτε έχω κι εγώ, έχει ένα από τα αδέρφια μου. Κάπως έτσι το βλέπουν. Οτι υπάρχουν πολλές απόψεις και πολυφωνία κτλ κτλ. Με το ένα παιδί, όσο κι αν πάει σχολείο νωρίς, είναι στο σπίτι ο αρχηγός... των παιδιών δηλαδή... δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ... βλέπεις, έχουμε κι εμείς τα δικά μας άγχη με τα μοναχοπαίδια!!!

Μμμμ Λευκοθέα, έχεις δίκιο με το κλάμα, συνήθως νευριάζουν περισσότερο. Το έχω παρατηρήσει και εγώ αυτό. Και τα δικά μου τα αυτάκια δεν πολυαντέχουν.
Βασικά αναφερόμουν στον ύπνο και την αγκαλιά και ίσως θα έπρεπε να το βάλω στον τίτλο, αλλά άνοιξες ένα πολύ ωραίο θέμα! Αυτό είναι το καταπληκτικό με τα φόρουμ...! Ξεπηδάνε συνέχεια καταπληκτικά θεματάκια για να κουβεντιάσουμε.
Κατανοώ το άγχος σου. Μία μαμά μου είχε πει, ότι στον παιδικό σταθμό, ξεχωρίζουν τα δεύτερα παιδιά, και τα μοναχοπαίδια το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Μία άλλη μαμά μου είχε πει, ακόμη είχα τον πρώτο μου...που να ήξερα..., ότι ένα παιδί, δύσκολα για τους γονείς, δύο παιδιά δύσκολα για τα παιδιά, τρία παιδιά ισορροπία...

Προφανώς δεν έχω την εμπειρία, αλλά γενικά το θέμα του αρχηγού που αναφέρεις το καταλαβαίνω και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Εμένα λίγο αν μείνει παραπάνω με γιαγιάδες ή παππούδες μου λέει ότι θα γίνεται πάντα ότι λέει εκείνος! Ακούς θράσος? και ναι αυτό θα ήταν ένα κακομαθημένο παιδί, αν γινόταν πάντα το δικό του. Με τα 3 παιδιά έχεις δίκιο δεν έχει το περιθώριο, αλλά και ένας που ήταν, όσο πρόλαβε, πάλι δεν γινόταν το δικό του.
Αυτό που λες όμως για τη φυσική διαδικασία έχω αρχίσει σιγά σιγά μέσα από τις συζητήσεις μου με το φόρουμ να το εμπεδώνω και έχεις απόλυτο δίκιο.
Και αυτό με τα στρατόπεδα που αναφέρεις το καταλαβαίνω. Είναι μόνος του, και όταν κερδίζει (κερδίζουν τα παιδιά)κερδίζει πάντα εκείνος και όχι κάποιος αδελφός. κερδίζει συχνά όμως? ίσως αν τον βοηθούσες να αποδεχτεί καλύτερα την ήττα του....
Το σχολείο δεν τον βοήθησε? Δεν μαθαίνει εκεί να μοιράζεται? ή να χάνει? Σε ένα παιχνίδι ας πούμε θέλει να είναι πάντα εκείνος ο νικητής? (βέβαια και πιο παιδί δεν θέλει)...
Αχ μαμάδες με τα άγχη μας! έχεις απόλυτο δικιο , είναι σίγουρα δύσκολα. Το mamakid, σε άλλο θέμα, είχε αναφέρει, ότι θα ετοίμαζε ένα σχετικό αρθράκι. Ίσως σε βοηθήσει.

Εγω θα επανελθω στο αρχικο θεμα, ετσι όπως το εθεσε η T_F_A. Κι εγω ειμαι καμμενη, όπως η elis. Θα σας πω τι συνεβη σε εμας, και ποιο τελικο θεωρω σωστο και ποιο λαθος (κατά τη γνωμη μου παντα..). Εμεις δε βαλαμε κανενα μωρο αναμεσα μας στο κρεββατι, όχι για να μην κακομαθουν, αλλα για πρακτικους λογους, δηλαδη φοβομασταν μην τα πλακωσουμε.. Η Ιωαννα μπηκε κατευθειαν στην κουνια, κι εγω κοιμομουν σε ένα κρεββατι που ειχα στο δωματιο της μεχρι να σαραντισει. Η μπεμπα μπηκε στην κουνια προσφατα. Την ειχα στο δωματιο μου στο πορτ μπεμπε. Την Ιωαννα την κουνουσα στην αγκαλια μου. Και την μπεμπα την κουναω. Θεωρω ότι η σωματικη επαφη στα βρεφη είναι παρα πολύ σημαντικη, γιατι δημιουργειται ένα αισθημα ασφαλειας, που τελικα ενισχυει την αυτοπεποιθηση του παιδιου. Σταδιακα όμως το κουνημα πρεπει να κοβεται όταν το μωρο γινει νηπιο. Εμεις σε εκεινο το σημειο χασαμε την μπαλα. Εγω πηγα να σταματησω το κουνημα, η μητερα μου που την ειχε το μεσημερι το συνεχισε, κι εγινε το ελα να δεις. Περασαμε τα πανδεινα με τον υπνο της. Μεχρι και βολτα με το αυτοκινητο την βγαζαμε για να κοιμηθει. Θεωρω όμως ότι δεν ηταν τοσο το κουνημα στη βρεφικη ηλικια που το προκαλεσε αυτό. Η Ιωαννα ηταν και είναι ένα παιδι πολύ κινητικο. Αγαπαει τη ζωη (όπως διαβασα σε αρθρο του mamakid). Γενικοτερα δεν ηθελε να κοιμαται. Μεχρι δυο ετων μαρτυρησαμε. Χωρια την γκρινα, καθως δεν μπορουσε να διαχειριστει το αισθημα της κουρασης. Τοτε κι εμεις λεγαμε ότι αποκλειεται να κανουμε δευτερο παιδι. Εγω ημουν σαν ζομπι από την αϋπνια Σωθηκαμε όταν ξεκινησε τον παιδικο και εκοψε τον μεσημεριανο υπνο!!! Δηλαδη τωρα κοιμαται 11 ωρες το βραδυ σερι. Κοιμαται χωρις γκρινα (παντα με παραμυθακι βεβαια..) Την μπεμπα τη βλεπω πιο χαλαρη. Την κουναω αλλα την παιρνει ο υπνος πιο ευκολα. Είναι και λιγο στο παιδι. Παντως όταν γινει νηπιο, θα το κοψω το κουνημα. Αγκαλιτσα και παραμυθακι, ναι,(η τακτικη του πηγαινε για υπνο, ετσι ξερα, δε μου ταιριαζει) αλλα κουνημα όχι.
Για το κλαμμα. Ναι, ετρεχα και τρεχω στο κλαμμα του μωρου. Δε θεωρω ότι όταν κλαιει είναι μωρο είναι χειριστικο. Το μωρο εχει αναγκες και τις εκφραζει με το κλαμμα. Ανταποκρινομαι αμεσως (οσο βεβαια επιτρεπουν οι περιστασεις, γιατι όταν εχεις κι άλλο παιδακι τα πραγματα πρακτικως δεν είναι τοσο ευκολα), παλι για να δημιουργησω συναισθηματικη ασφαλεια. Στη νηπιακη ηλικια, το κλαμμα μπορει να γινει χειριστικο κι εκει πρεπει να μαθουμε να το καταλαβαινουμε και να το αντιμετωπιζουμε.

Οσα γραφετε για τα μοναχοπαιδια, με βρισκουν συμφωνη, στη θεωρια τουλαχιστον, γιατι ουτε ειμαι μοναχοπαιδι, ουτε εχω ένα παιδι. Θα περιμενουμε το αρθρο του mamakid, που πιστευω ότι θα είναι πολύ ενδιαφερον. Γενικοτερα είναι ενδιαφερον το θεμα που ξεκινησατε, καθως εχει να κανει με τα ορια που βαζουμε σε ένα παιδι. Πολύ δυσκολο για έναν γονιο να βαλει ορια, τη σωστη στιγμη και στο σωστο βαθμο.

Χρύσα, όπως τα λες, κάποια στιγμή πρέπει κάποια πράγματα να τα κόβουμε... απλά κι εμείς χάσαμε τη μπάλα, όπως το είπες. Αλλά βλέποντάς το τώρα που κοντεύει 5 , νομίζω ότι τη μπάλα τη χάσαμε πολύ πολύ νωρίς... δηλαδή όπως είπες, είναι και στο χαρακτήρα του παιδιού και την προσωπικότητά του και πραγματικά, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, τώρα πια πείστηκα ότι το παιδί μου χρησιμοποιούσε το χειριστικό κλάμα, σε μικρό βαθμό έστω, από βρέφος! Τέλος!!! Δεν μπορώ να βάλω τόσο ξεκάθαρα το όριο όπως λες, ότι ως μωρό δεν το έχει και το έχει ως νήπιο.... κατέληξα στο συμπέρασμα, βλέποντας την πορεία του και τον χαρακτήρα του, ότι μας "δούλεψε" και από πολύ πιο μικρός!!! Αλλά εντάξει, τα θέλαμε κι εμείς!!!
Είναι δηλαδή δύσκολος και στις αλλαγές και στο να του επιβάλεις κάτι, θεωρεί ότι η σχέση είναι ισότιμη!!! Π.χ. του έλεγα "παιδί μου, τώρα έγινες 4, δεν πρέπει να κόψεις το μπιμπερό;" και απαντάει "μαμά, όποιος θέλει να πίνει με μπιμπερό, μπορεί να πίνει με μπιμπερό!", σα να έλεγε " άκου μαμά, δημοκρατία έχουμε, και ελευθερία του ατόμου!!!!" Τι να πω..... λέω άστον, θα του την πούνε στο σχολείο τα άλλα παιδιά και θα το αποφασίσει μόνος του. και πράγματι, μόνος του το ζήτησε... δε σηκώνει πολλά... τι να πω... ίσως φτάίει και που είναι μοναχοπαίδι, όπως λέει και η λευκοθέα...

Όσο για τα κουνήματα και τον ύπνο (σας λέω, πίκρα) είχα αγανακτήσει και πίστευα ότι είμαστε από τα λίγα "κορόιδα"!!! και στην παιδική χαρά μια φορά μου λέει ένας παππούς για την εγγονή του, "α, κι εμείς τα ίδια, εμάς ήθελε για να νανουριστεί να τη βάζουμε στο ασανσέρ!" (όπως είπες για το αυτοκίνητο) και του λέω, ναι, αλλά εμάς ξυπνάει και στις 3 τη νύχτα, και λέει "κι εμάς και τη βάζαμε στο ασανσέρ μέσα στη νύχτα!!!!!!!"

Σας λέω, χορεύουμε στο ταψί όλοι με τα παιδιά μας!!!!! Χαχαχαχα!!! Και πολλές φορές μας αρέσει!!!!!

Ααχαχαχαχαχα!!! Μα τι γελιο εχω κανει με τον παππου και το ασανσερ, δεν περιγραφεται!!! Να’ σαι καλα!!! Και τι ωραιο αυτό το φορουμ. Κι εγω νομιζα ότι πρεπει να ειμαι η μοναδικη με τετοιο θεμα!! Οι περισσοτερες φιλες μου δεν εχουν παιδια, αλλα και οι γνωστες μου από το νησι που εχουν παιδια, δεν εχουν τετοια θεματα, οποτε ενιωθα …μονη! Μου την ελεγαν κιολας!! Οκ βρε παιδια…. Την εχω πατησει που την εχω πατησει, μη μου τη λετε κι από πανω!!!
Πραγματι… τα παιδια μας χορευουν στο ταψι. Όταν εγραψα την κορη μου παιδικο, μου ειπε η διευθυντρια ότι τα περισσοτερα παιδια που ερχονται, δεν εχουν ορια (δεν τα εβαλαν οι γονεις)!!!. Ουτε εμεις αποτελουσαμε εξαιρεση. Μεχρι να γινει 3 … τι περασαμε!! Αυτά τα «τρομερα δυο», όπως τα λενε, ηταν οντως «τρομερα»! Με βοηθησε όμως πολύ το σχολειο και το προγραμμα της συμβουλευτικης. Πρωτη φορα βρηκα μεθοδους που ταιριαζουν στην ιδιοσυγκρασια μου και εχουν και αποτελεσμα!! (θα γινει σεμιναριο μετα το Πασχα – δε λεω τιποτα περισσοτερο, για να μη θεωρηθει διαφημιση).
Και παλι να ΄σαι καλα που με εκανες να γελασω τοσο πολύ!!

Απίστευτο, έτσι;!!! Χαχαχα!! Εγώ τότε, δε γέλασα καθόλου, ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΗΚΑ!!!!!! Χαχαχαχαχα!!!!

Χρύσα, να σου πω, κι εγώ δεν είχα ξανακούσει τέτοιο πράγμα!!!! Χαχαχαχα!! Μέχρι αυτοκίνητο είχα ακούσει, ως εκεί!!!!
Πάντως, να σου πω, νομίζω και λίγο ότι όσοι π.χ. έχουν παιδιά που μεγαλώσανε τα ξεχάσανε, δηλαδή κάτι φίλες οικογενειακές μεγάλες, της μάνας μου ή των φιλενάδων μου, όλο έχουν άποψη και ότι τα κάνανε εκείνες μια χαρά και δεν είχαν προβλήματα κτλ, όπως το λες. Ξεχνάνε και κάνουν μετά τις έξυπνες!!! Και για άλλες μαμάδες, να σου πω τι έχω καταλάβει; Ότι η καθεμιά κρύβει τα προβλήματα για να μην της πούνε ότι είναι κακή μαμά και να μην εκθέσει το παιδί της κτλ κτλ. Και δήθεν όλα είναι μια χαρά, αλλά τελικά δε σημαίνει ότι είναι... Εκεί έχω καταλήξει εγώ... Εγώ δεν είχα πρόβλημα να πω ότι μου βγάζει το λάδι ο μικρός κτλ κτλ και δε θεωρώ ότι λέω κάτι κακό ούτε ότι τον αγαπάω λιγότερο. Απλώς κάποιες φορές αγανακτώ! Σας λέω, εγώ νομίζω ότι απλώς δεν τα λένε....

leuko8ea έγραψε:



Καλησπέρα μαμάδες! (θα τα λέμε από δω τώρα, όχι από το sot!!) Σας ετοιμάσαμε ένα αρθράκι για τα μοναχοπαίδια, ως εισαγωγικό!!! Μπορείτε να το δείτε εδώ:
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55
Περιμένουμε τα σχόλιά σας!!

Λευκοθεα, δεν εχεις και αδικο… Πολλες μαμαδες δεν τα λενε. Οι παλαιοτερες βεβαια νομιζω ότι είναι ειλικρινεις όταν λενε ότι δεν ειχαν τετοια προβληματα. Τωρα τα παιδια είναι πιο «ξυπνια», εμεις οι μαμαδες δουλευουμε, ειμαστε πιο αγχωμενες, και η νεα παιδαγωγικη εχει κανει το ρολο μας ακομη πιο δυσκολο (μας ωφελησε βεβαια, αναμφισβητητα). Τοτε τα πραγματα ηταν πιο απλα. Φροντιζαν να φαει, να κοιμηθει, ελεγαν και δυο τραγουδια, μετα το παιδι επαιζε εξω στη γειτονια, κι αν εκανε και καμια ζαβολια, τοy εδιναν κι ενα χαστουκι και τελειωνε η υποθεση. Τωρα τα πραγματα δεν είναι τοσο απλα. Πολλες βεβαια νεες μαμαδες εχουν θεματακια, αλλα δεν τα μοιραζονται, όπως λες κι εσυ. Κι εγω ετσι εχω καταλαβει… ότι εγω «τσαλακωνω» την εικονα μου, ενώ άλλες μαμαδες όχι. Δεν το κατακρινω όμως. Καποιες δε θελουν να μοιραζονται πιο προσωπικα τους θεματα… δεν είναι κακο και αυτό. Στην περιπτωση μου όμως νομιζω ότι εχεις απολυτο δικιο – απλως δεν τα λενε. Γι’ αυτό κι εγω σταματησα σταδιακα να λεω τα δικα μου. Ευτυχως που υπαρχει και το φορουμ!! Χα,χα. Βρηκα άλλες μαμαδες να πρηζω!! Χα, χα!
Mamakid, το αρθρο για τα μοναχοπαιδια ηταν πολύ προσεγμενο!! Πολύ καλη δουλεια!!

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ακριβώς αυτό, ότι κάποιες μαμάδες (και άνθρωποι γενικά) δεν θέλουν να "τσαλακώσουν" την εικόνα τους ή θεωρούν ότι εκθέτουν την οικογένειά τους και το παιδί τους ή ότι θα τις κρίνουν οι άλλοι.... Κι εγώ δε συμφωνώ...Άλλωστε όλοι τα ίδια περίπου περνάμε, κανείς δεν κατακρίνει κάποιον, και όταν λέμε για τα παιδιά μας δεν τα κατακρίνουμε ούτε τα αγαπάμε λιγότερο! Όπως λες κι εσύ, κι εγώ δε διστάζω να τσαλακώσω την εικόνα μου και να μουρμουρίσω ή ακόμα και να αυτοσαρκαστώ, αφού ξέρω ότι πολλά οφείλονται σε δικό μου λάθος χειρισμό!!! Σίγουρα βέβαια, δεν θα τα πω με την ίδια άνεση σε όλους!!! Ας πούμε θα τα πω σε άλλες μαμάδες ή φίλες μου, αλλά τώρα πια όχι σε ανθρώπους που δε νιώθω άνετα ή που ξέρω ότι θέλουν τροφή για να κουτσομπολέψουν!!! Νομίζω ότι βοηθάει πολύ όμως να τα λέμε μεταξύ μας οι μαμάδες και με έχει βοήθήσει κι εμένα πολλές φορές, αφού νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνες, ότι το παιδί μας δεν είναι ειδική περίπτωση και γενικά μας βοηθάει να χαλαρώσουμε!!! Και εδώ στο φόρουμ το ίδιο!!!

Για τις προηγούμενες γενιές, να σου πω, νομίζω ότι μία γενιά πριν είχανε πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα, αλλά τα ξεχνάνε και όλο κάνουν κριτική!!! Για δύο γενιές πίσω, όντως, συμφωνώ κι εγώ ότι μεγαλώνανε αλλιώς τα παιδιά, είτε σε πόλεις είτε σε επαρχία, τα παιδιά μεγαλώνανε μόνα τους, ήταν πολλά αδέρφια, τα μεγάλα φρόντιζαν τα μικρότερα, οι μανάδες είχαν ένα σωρό δουλειές (δεν είχε πλυντήρια και στεγνωτήρια κτλ κτλ) και τα παιδιά ήταν πιο ελεύθερα αφημένα... Κι όπως λες, καλή η νέα παιδαγωγική, αλλά όλα θέλουν το μέτρο τους, να μην καταλήγουμε να είμαστε μόνο μανάδες με "τεχνική", αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ακριβώς αυτό, ότι κάποιες μαμάδες (και άνθρωποι γενικά) δεν θέλουν να "τσαλακώσουν" την εικόνα τους ή θεωρούν ότι εκθέτουν την οικογένειά τους και το παιδί τους ή ότι θα τις κρίνουν οι άλλοι.... Κι εγώ δε συμφωνώ...Άλλωστε όλοι τα ίδια περίπου περνάμε, κανείς δεν κατακρίνει κάποιον, και όταν λέμε για τα παιδιά μας δεν τα κατακρίνουμε ούτε τα αγαπάμε λιγότερο! Όπως λες κι εσύ, κι εγώ δε διστάζω να τσαλακώσω την εικόνα μου και να μουρμουρίσω ή ακόμα και να αυτοσαρκαστώ, αφού ξέρω ότι πολλά οφείλονται σε δικό μου λάθος χειρισμό!!! Σίγουρα βέβαια, δεν θα τα πω με την ίδια άνεση σε όλους!!! Ας πούμε θα τα πω σε άλλες μαμάδες ή φίλες μου, αλλά τώρα πια όχι σε ανθρώπους που δε νιώθω άνετα ή που ξέρω ότι θέλουν τροφή για να κουτσομπολέψουν!!! Νομίζω ότι βοηθάει πολύ όμως να τα λέμε μεταξύ μας οι μαμάδες και με έχει βοήθήσει κι εμένα πολλές φορές, αφού νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνες, ότι το παιδί μας δεν είναι ειδική περίπτωση και γενικά μας βοηθάει να χαλαρώσουμε!!! Και εδώ στο φόρουμ το ίδιο!!!

Για τις προηγούμενες γενιές, να σου πω, νομίζω ότι μία γενιά πριν είχανε πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα, αλλά τα ξεχνάνε και όλο κάνουν κριτική!!! Για δύο γενιές πίσω, όντως, συμφωνώ κι εγώ ότι μεγαλώνανε αλλιώς τα παιδιά, είτε σε πόλεις είτε σε επαρχία, τα παιδιά μεγαλώνανε μόνα τους, ήταν πολλά αδέρφια, τα μεγάλα φρόντιζαν τα μικρότερα, οι μανάδες είχαν ένα σωρό δουλειές (δεν είχε πλυντήρια και στεγνωτήρια κτλ κτλ) και τα παιδιά ήταν πιο ελεύθερα αφημένα... Κι όπως λες, καλή η νέα παιδαγωγική, αλλά όλα θέλουν το μέτρο τους, να μην καταλήγουμε να είμαστε μόνο μανάδες με "τεχνική", αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Ωραίο θεματάκι κι αυτό...

Εμείς κοιμίζαμε το 1ο με πολύ νανούρισμα και αγκαλιά ταυτόχρονα με επανάλλειψη της Λιλιπούπολης... Στο 2ο δεν αντέχαμε πια και κοιμάται κυρίως με το στήθος στο κρεβάτι... Δεν θεωρώ ότι οι αγκαλιές, τα φιλιά, η επαφή με τα παιδιά μας πρέπει να δίνονται με μέτρο, γιατί απλά δεν είναι συνταγή γλυκού που αν βάλεις καποιο υλικό παραπάνω, μπορεί να μην πετύχει το γλυκό...Ιδίως τα μικρά παιδιά και τα μωρά χρειάζονται την επαφή όπως το φαγητό. Εγώ προσωπικά θεωρώ μάλιστα καταστροφικό να αφήνεις ένα μωρό και ένα παιδί να κλαίει, όταν έχει ανάγκη την αγκαλιά σου μόνο και μόνο για να μην το κακομάθεις. Γιατί τότε πιστεύω ότι δημιουργείς στο παιδί την αίσθηση εγκατάληψης που κατά την γνώμη μου την κουβαλάει πάντα... Δεν μιλάω βέβαια για την περίπτωση που θα αφήσεις να κλάψει ένα 5χρονο, όταν απαιτεί κάτι παραλογο ή κατι που θεωρούμε ότι δεν πρέπει να γίνει... Εμείς δηλαδή όταν κλαίνε δεν τ'αφήνουμε ποτέ, παρά μόνο αν συντρέχουν οι παραπάνω συνθήκες... Τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν από την αγάπη αλλά από την έλλειψη της... 'Οπου δω γύρω μου κακομαθημένα, βλέπω και παρακεί αδιάφορους γονείς, που φροντίζουν βέβαια για το σινιέ συνολάκι ή το σούπερ αυτοκινούμενο, αλλά καθόλου για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού ή για την κάλυψη των συναισθηματικών αναγκών του... Η γνώμη μου είναι ότι ο,τι και όσο δώσουμε τώρα στα μικρά παιδιά μας, αυτό θα βγάλουν αργότερα και στην ζωή τους απέναντι στους άλλους και απέναντι και σε μας τους ίδιους... με εξαίρεση την εποχή της εφηβείας, οπόταν θα γίνει προσωρινά το μπάχαλο...χιχιχιχιιχι

Τις κουβέντες των άλλων σχετικά με το πως μπορεί να κακομάθουν με τις αγκαλιές και τα χάδια τα παιδιά τις ακούμε βερεσέ...