Εγώ πάλι και τα ψυχολογικά μου. Σας έχω ζαλίσει...αλλά να ένα νέο θέμα. Διάβασα πολύ πρόσφατα ένα άρθρο με θέμα: critical factor, παραθέτω το σύνδεσμο, www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/...ti-gia-to-paidi-sou,
καθώς και ένα απόσπασμα " Αυτό το "φίλτρο" ονομάζεται "critical factor" και μια απο τις δουλειές του είναι να ξεχωρίζει το υποσυνείδητο με το συνειδητό νου. Σαν ένα διαχωριστικό σεντόνι, αν προτιμάτε μεταξύ των 2 αυτών "χώρων". Γι'αυτο και την παραπάνω δήλωση δεν την πιστευετε.
Το "φίλτρο" αυτό όμως ΔΕΝ υπάρχει παρόν στα παιδιά!!! ΔΕΝ μπορούν να διαχωρίσουν τι είναι "πραγματικό", ή "αλήθεια" αν θέλετε, και τι όχι. Υποσυνείδητο και συνειδητό είναι σχεδόν ένα (εξού και το παράδειγμα με το σφουγγάρι)" Διαβάστε το αξίζει νομίζω.

Για αυτό λοιπόν το λόγο δεν πρέπει ποτέ να αποκαλείς το παιδί σου κακό, χαζό ή οτιδήποτε άλλο ούτε για αστείο, αλλά αντίθετα να λες αυτό είναι κακό, χαζό κλπ. Από την άλλη είναι χρήσιμο για να τονώσεις π.χ. την αυτοπεποίθησή τους να λες πόσο έξυπνος είσαι, τί καλό παιδί είσαι κλπ. Είναι η τακτική που εφαρμόζω μέσα στο σπίτι. Τώρα όμως έχω ένα θέμα, και συγνώμη αν σας κούρασα με την εισαγωγή μου.
Ο μεγάλος συνέχεια πειράζει τον μικρό τον κοροιδεύει και του εξηγώ, αλλά μετά επιμένει χειρότερα.
Τον αποκαλεί χοντρό, που δεν είναι, απλά δεν είναι και τσιλιβήθρας....ή πίφ, μυρίζεις κακά ή δεν ζωγραφιζεις...μουτζουρώνεις (είναι 2 και κάτι ...έλεος, δηλαδή, άσε που χειρίζεται ωραιότατα τον μαρκαδόρο, μέχρι και κύκλους συνειδητά κάνει, και πηγαίνει και ζωγραφίζει συγκεκριμένα πράγματα πάνω σε εκτυπωμένα φύλλα...).
Του είπα ότι θα του δείξω τις δικές του ζωγραφιές των 2...για να καταλάβει ότι έτσι ζωγραφίζουν τα μικρότερα χεράκια. Του είπα ότι δεν θέλουμε να αισθάνεται άσχημα ο αδελφούλης μας. Έχετε κάτι να προτείνετε για να σταματήσει να τον "προσβάλει" κατά αυτόν τον τρόπο? έχει που έχει σίγουρα το άγχος ο μικρός να φτάσει τον μεγάλο...δεν θέλω να τον μειώνει και έτσι...είναι άδικο...

Δε μας ζαλίζεις, ωραία είναι να συζητάμε!!
Είδα λίγο το αρθράκι... δεν ξέρω αν συμφωνώ εντελώς... είναι σαφές βέβαια , ότι αυτό το φίλτρο όπως λέει, η αλλιώς το διαχωριστικό, είναι αρκετά ας πούμε "τρύπιο" στα παιδιά και διαμορφώνεται με τον καιρό... γι΄αυτό δεν ξεχωρίζουν πολύ τη φαντασία από την πραγματικότητα κτλ κτλ... νομίζω κάπου στα 7 γίνεται πια σαφές... κοίτα, καταλαβαίνω την έννοια σου... το βλέπεις να γίνεται και μπροστά σου και όσο νά ΄ναι θες να προλάβεις τις καταστάσεις. Απλά δεν γίνεται πάντα να έχεις τον έλεγχο της κατάστασης... τα παιδιά θα έχουν τη δική τους σχέση, ό,τι κι αν κάνεις εσύ για να το ελέγξεις... σκέψου επίσης (για να σε παρηγορήσω λίγο, ότι και ο μικρός, παρόλο που είναι μικρός, μπορει να χρησιμοποιεί το ίδιο "βρώμικες" μεθόδους κατά του μεγάλου, π.χ. να εκμεταλλεύεται το ότι είναι μικρός και να κλαψουρίζει επίτηδες. Γενικά δηλαδή, ο καθένας θα χρησιμοποιήσει τα "όπλα" του για να σε κάνει να τον προσέξεις και να βγει μπροστά στον ανταγωνισμό.
Σκέψου ότι ο μεγάλος προσπαθεί να νιώσει ανώτερος από τον μικρό γιαυτό τα λέει. Αν με τη συμπεριφορά σου και όσα του λες καταλάβει σιγά σιγά ότι δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος και κατώτερος ανάμεσα στα αδελφια (και γενικά σε όλους τους ανθρώπους) σταδιακά θα σταματήσει να έχει την ανάγκη να νιώσει και να φανεί ανώτερος, χρησιμοποιώντας το ότι π.χ. μπορεί και ζωγραφίζει πιο καλά,΄ώστε να κάνει τον άλλο κατώτερο. Το ξέρει ότι κι αυτός ζωγράφιζε έτσι, δεν τον νοιάζει όμως, εδώ έχει στηρίξει αλλού τα επιχειρήματά του. Τον ενδιαφέρει μόνο να μειώσει τον άλλο για να "ανέβει" αυτός. Αυτή την ανάγκη του θέλει να ικανοποιήσει... νομίζω...

Ναι! έτσι ακριβώς είναι...ο ένας θέλεις να αισθανθεί καλύτερα υποβαθμίζοντας τον μικρό του αδελφό..κάνοντας κοινως τον έξυπνο...και ο μικρός κλαψουρίζει...γιατί το "παίζει" ίσως ελαφρώς περισσότερο ανυπεράσπιστος....Γιατί τον έχω δει να δικεδικεί και να τα καταφέρνει μια χαρούλα...
Απλά αυτό που δεν θέλω να επιτρέψω είναι να αποτυπωθεί στο μυαλό του, πως είναι π.χ. χοντρός ή κακός ή χαζός....και ναι μεν προσπαθώ να αντικρούσω αυτά που ακούει λέγοντάς του τα καλύτερα...αλλά φοβάμαι μήπως τελικά ο Τίμος καταφέρει να τον επηρεάσει αρνητικά...δηλαδή γύρει τη ζυγαριά υπέρ του...και όχι υπερ αυτων που λέω εγώ....δεν ξέρω αν το λέω σωστά...μπορεί και να προβληματίζομαι παραπάνω ίσως από ότι πρέπει...ίσως και να πρέπει να γυρίσω στη δουλειά μου λίγο νωρίτερα...χιχιχιχι...

Αυτό το είχα (και το έχω, απλά λίγο έχει χαλαρώσει η κατάσταση) με τις μικρές κι εγώ... Και το θέμα της ζωγραφικής ήταν από αυτά που κορόιδευε κι εκείνη!! Τι να πεις... Πάντως, αν το δούμε και λίγο ψυχολογικά, όλη αυτή η ιστορία, ο ανταγωνισμός που λέτε κι εσείς, γινόταν κυρίως όταν ήμουν εγώ μπροστά, στην ουσία δηλαδή για να κερδίσουν τις δικές μου εντυπώσεις! Όταν ήμουν σε άλλο δωμάτιο ή έλειπα, σας πληροφορώ ότι έπαιζαν πολύ αγαπημένες!!! Όλη η φασαρία ήταν να ανέβουν ή να κατέβουν, όπως ωραία το είπατε, μπροστά στη μαμά και στο μπαμπα!! Με ακροατήριο δηλαδή!!! Αν δίνεις κι εσύ λιγότερη σημασία ίσως το μειώσουν! Και δες τι γίνεται και όταν λείπεις ή όταν δεν είσαι μπροστά...

Αγαπητες μαμαδες, πολύ ωραια το ειπατε. Κι εγω πιστευω ότι αυτό γινεται για να ανεβει ο μεγαλος στα ματια της μαμας του μειωνοντας τον μικρο. Τι τον απασχολει; Φοβαται ότι θα χασει τη μαμα; Είναι μια μορφη ζηλιας; Μαλλον ναι. Προτεινω κατι που μας εχει μαθει η παιδοψυχολογος στη συμβουλευτικη και στηριζεται στον αξονα: γεγονος – συναισθημα-αιτιολογηση. Τον πιανεις λοιπον σε καποια ηρεμη στιγμη και του λες: «Παρατηρω ότι συμβαινει αυτό κι αυτό (μειωνεις τον αδερφο σου, τον λες χοντρο κλπ). Νιωθω ότι το κανεις αυτό γιατι φοβασαι ότι εγω θα αγαπω τον Φοιβο περισσοτερο από εσενα (είναι σημαντικο να καταλαβει το παιδι ότι καταλαβαινεις τι νιωθει..). Να ξερεις όμως οτι θα εχεις παντα μια ξεχωριστη θέση στην καρδια μου.»
(Σας τα λεω όπως τα εχω καταλαβει στα πλασια της συμβουλευτικης – ελπιζω να μην κανω κατι λαθος).
Δεν εχω διαβασει ακομη το αρθρο, αλλα θα το κανω συντομα. Παντως πιστευω ότι ο κινδυνος να υιοθετησει ο Φοιβος αυτές τις ταμπελες είναι μικροτερος τωρα που τις βαζει ο αδερφος του από το αν τις ελεγες εσυ.

Πολύ ωραία αυτά που λες Χρύσα! Και αυτά που εφαρμόζεις. Και είναι φαντάζομαι πολύ καλό που υπάρχει παιδοψυχολόγος και σας συμβουλεύει. Συμφωνώ κι εγώ ότι έχει τεράστια σημασία ότι δεν το λες και δεν το πιστεύεις εσύ TFA, γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία η δική σου γνώμη μέσα του. Έχει λίγη σημασία και η ΄γνώμη που έχουν τα αδέρφια και συχνά αδέρφια αποκτούν διάφορα κόμπλεξ από όσα έχουν ακούσει από τα αδέρφια τους, αλλά νομίζω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του μπαμπά και της μαμάς όταν συμβαίνουν αυτά, ας πούμε, ο "διορθωτικός" ρόλος τους που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Δηλαδή, το ότι παρεμβαίνει ο γονιός και λέει όσα λες εσύ TFA και δεν τα αφήνει να συνεχίζουν σαν να συμφωνεί... Γενικά κορίτσια, από ό,τι διαβάζω, μια χαρά τα χειρίζεστε όλα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αγχώνεστε!!!!

Συμφωνώ απόλυτα με Χρύσα και ελις.. Είναι πολύ σημαντικό τι λένε οι γονείς... Αλλά όχι μόνο οι γονείς, αλλά και όσοι είναι πολύ κοντά στα παιδιά, όπως οι παππούδες!!! Και εκεί είναι ένα ζήτημα, ότι πρέπει να τους το επισημαίνεις και σε κείνους... Και είναι παράξενο και αστείο ώρες ώρες σε τι ανταγωνίζονται και οι δικές μου, σε σαχλαμάρες, π.χ. ποιά ήπιε πιο γρήγορα νερό!!! Καμιά φορά προκαλούν τέτοια πράγματα και δεν ξέρεις τι να κάνεις και αναρρωτιέμαι πού βγαίνει τόση αντιπαλότητα... υποθέτω πως είναι φυσιολογικό ως ένα σημείο και απλώς προσπαθώ κι εγώ να μην το τρέφω...
Νομίζω και ότι ένα άλλο που μπορούμε να κάνουμε σε αυτό είναι να βοηθήσουμε το κάθε παιδί να βρει τα ταλέντα του και να νιώθει ότι έχει κάτι ξεχωριστό. Και να καταλάβει ότι ο καθένας έχει κάτι καλό, και διαφορετικό... τι λέτε;