Για ενα παιδακι 1μιση ετους τι ειναι καταλληλο?βρεφονηπιακος σταθμος η μια γυναικα σπιτι να το προσεχει??

Καλημέρα lora! Εγώ πήγα τον δικό μου στα 2,5 στον παιδικό. Δεν ξέρω αν θα το άφηνα στη γιαγιά αν είχα τη δυνατότητα... αλλά με τις νταντάδες.... όταν πήγαινα το παιδί στην παιδική χαρά και τις έβλεπα, έλεγα ότι δεν θα τις άφηνα με το παιδί μου....
Πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να βρεις κάτι καλό και αν είναι για λίγες ώρες, οκ , μπορεί να το κάνει και μια κοπελίτσα που εμπιστεύεσαι για να παίξουν, αλλά για πολλές ώρες, δεν ξέρω, δεν θα το έκανα εύκολα.
Θα έψαχνα πολύ πολύ προσεκτικά έναν καλό βρεφονηπιακό, που θα είχε φροντίδα και θα προσεχαν πολύ το παιδί, δηλαδή θα ασχολιόντουσαν μαζί του. θέλει πολύ ψάξιμο όμως... και το καλύτερο είναι να μην είναι πολλές ώρες νομίζω - για τέτοιες ηλικίες.

ευχαριστω πολυ kaliroi για την απαντηση σου...η αληθεια ειναι οτι δεν ξερεις σε τι χερια τα αφηνεις....και αυτο που με εκνευριζει ειναι οτι με τις γιαγιαγες λες εσυ μη δινεις στο παιδι αυτο και λες και δεν σε ακουσανε και το δινουν...ξανα μη ξανα εκει να το κανουν...βεβαια το σιγουρο ειναι οτι αγαπανε το εγγονι τους και νομιζω οτι δεν θα το κακομεταχειριστουν..με τις ντανταδες μπορει μπροστα σου να ειναι αγιες και απο πισω......δεν ξερω.σιγουρα ενας καλος παιδικος ειναι καλυτερα...αλλα τις μερες [που θα ειναι κλειστος για γιορτες...διακοπες...??και τα βραδια που θα πρεπει να δουευω εγω 7 μερες το μηνα και συζυγος το ιδιο?προβλημα.....

Κι εγώ θυμάμαι όταν δε δούλευα και πήγαινα με τα παιδιά παιδική χαρά, ήμουνα η μόνη μαμά με άλλη μία κοπέλα... Οι άλλες όλες νταντάδες και έβλεπα μία ειδικά που είχε ένα κοριτσάκι κοντά στο έτός και ούτε ασχολιόταν ιδιαίτερα, καθότανε και μίλαγε και το κουβάλαγε σα τσουβάλι....

Τι να λέμε τώρα, αμα δεν έχεις συναίσθημα για το παιδί που κοιτάς.... εδώ δικό σου είναι και κάποια στιγμή σε φέρνει στα όριά σου, όχι να είναι ξένο και να το βλέπεις σα δουλειά... Το πιο σημαντικό αυτό είναι, να μη το βλέπεις σα δουλειά ξερά, είναι ιερό πράγμα, λειτούργημα.. αυτές οι γυναίκες και όποιος είναι με τα παιδιά μας, καθορίζουν το χαρακτήρα τους και ένα σωρό πράγματα στην πιο κρίσιμη ηλικία

τουλάχιστον σε έναν καλό βρεφονηπιακό που τα προσέχουν, θα τα πάρουν και μια αγκαλιά , μαθαίνουν να ζουν σε μια κοινότητα και όσο να΄ναι είναι πιο αυτόνομα. εγώ πάντως ποτέ δε θα πήγαινα τα παιδιά μου σε βρεφονηπιακό εάν δεν περπατούσαν ήδη, να μπορούν να κινούνται..

Μεγάλο ζήτημα lora!!!!! Εγώ ήμουν τυχερή και είχα την πεθερά μου, τον κράταγε και η μητέρα μου, αλλά πιο πολύ η πεθερά μου.. Οσο νάναι τα αγαπάνε, είναι δικοί μας άνθρωποι, εντάξει το μπουκώνανε στο φαί και δεν ακούγανε και πολύ αλλά ήμουν ήσυχη στη δουλειά......................

Εγώ νομίζω ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν τα πρώτα χρόνια με τις μαμάδες τους.. άσχετα αν όπως γίναμε πρέπει να τρέχουν κι εκείνες στη δουλειά για να τα βγάλει πέρα η οικογένεια.. να πάρουν πρώτα τις βάσεις, και μετά εντάξει....

kαι εγω αυτο πιστευω...αλλα τι να κανω που αρχιζω σε 2 μηνες δουλεια??και ειναι θεμα εκπαιδευσης μου στην οποια χανω την θεση μου τελειως..γιατι ειναι με σειρα αναμονης??πηγα ειδα ενα παιδικο..."πανες και μωρομαντηλα θα χρειαστουμε ΜΟΝΟ" και λεω "πετσετα"?αν χρειαστει?"που σιγουρα μεχρι τις 3 θα χρειαστουν 2 πλυσιματα με νερο...και 18μηνων με μωρομαντηλα ξαπλωτο ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να καθησει.....τελοσπαντων...οχι μονο πανες και μωρομαντηλα............ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ!!!!!!!

Αυτό είναι το λιγότερο!!!! Ακούγονται διάφορες ιστορίες για τους βρεφονηπιακούς! Είναι το θέμα και πώς τα φροντίζουνε στο καθάρισμα, στο φαγητό κτλ, αλλά ρε παιδί μου, ο σκοπός είναι να τα απασχολούν και λίγο δημιουργικά!! Πάντως, όλες οι φίλες μου έχουν τη χειρότερη εμπειρία για τους δημοτικούς...

Πάντως, νομίζω ότι πρέπει κάποια στιγμή να οργανωθούμε λίγο οι μαμάδες και να ζητάμε αυτά που πρέπει από τους βρεφονηπιακούς και να μπορούμε να ελέγχουμε τι γίνεται και τέλος πάντων να μπορούμε να έχουμε λόγο σε αυτά κάπως... δεν ξέρω τι λέτε...

πιστεύω πώς το ιδανικό είναι μέχρι τα 3 σπίτι και μετά τα 3 σταθμό. Τώρα το ποιός θα μείνει σπίτι μαζί τους όταν δουλεύεις είναι θέμα...εγώ είχα την μανούλα μου...η οποία έκανε ακριβώς ότι έλεγα. Μεγάλη υπόθεση αυτό με τις γιαγιάδες. Διαφορετικά μία αξιόπιστη νταντά είναι ότι καλύτερο. Έχεις σκεφτεί με νέες μαμάδες της γειτονιάς σου ή της δουλειάς σου να οργανώσετε κάτι σαν ομάδα παιδιών (2 ή και 3, οχι παραπάνω στην ηλικία αυτή) και να βρείτε μία αξιόπιστη κοπέλα?μία παιδαγωγό ή μια παιδοψυχολόγο, μία κοπέλα που να έχει σχέση με το άθλημα και όχι μία περαστική...

Κοίτα, σε γενικές γραμμές συμφωνώ για τα 3. Αλλά πάλι είναι ένας αριθμός... δηλαδή δε σημαίνει ότι στα 2 και 10 μήνες είναι αλλιώς.... και κάθε παιδί είναι διαφορετικό τελείως, άλλος χαρακτήρας. Και έχει σημασία αν είναι το πρώτο παιδί και είναι μόνο του, αν π.χ. έχει παρέα κάποια αδερφάκια ή ξαδερφάκια που τα κρατάει μαζί η γιαγιά ή κάτι τέτοιο...

Οι γιαγιάδες είναι δικοί σου άνθρωποι, και αν και η πεθερά δεν είναι ακριβώς δική σου, είναι το εγγόνι της όμως και τη νοιάζει και το αγαπάει.. Από την άλλη, υπάρχουν γιαγιάδες και γιαγιάδες... και δεν εννοώ ότι φταίνε κιόλας... ας πούμε, μερικές είναι αρκετά μεγάλες ή με επιβαρυμένη υγεία και δεν μπορούν να αναλάβουν ένα μωρό όπως πρέπει ή δεν μπορούν π.χ. να το βγάλουν έξω σε μια παιδική χαρά χωρίς να κινδυνεύουν να πέσουν οι ίδιες κάτω!!! Ή ας πούμε, άλλες απλώς κρατάνε το παιδί ως "φύλαξη" και το έχουν σε ένα ρηλάξ και εκείνες κάνουν όλη μέρα τις δουλειές τους. Δηλαδή κανένα ερέθισμα για το παιδί... Στη χειρότερη, το βάζουν μπροστά στην τηλεόραση... Ή πόσες γιαγιάδες ξέρετε που ανέχονται να γίνει άνω κάτω το σπίτι τους από τα παιχνίδια του μωρού; Θέλω να πω ότι και οι γιαγιάδες, όσο όρεξη και αγάπη κι αν έχουν, έχουν πολλές φορές περιορισμένες δυνατότητες...

Εγώ θυμάμαι ότι είχα στο μυαλό μου, ειδικά για τα αγόρια που έχω γιο, αυτό το νούμερο, το 3. Αλλά μόλις έκλεισε τα 2 τον Αύγουστο, και αρχίσαμε να καθόμαστε πάλι οκτώβριο μέσα, είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε και ο ένας τον άλλο, ήταν φανερό αυτό, ότι είχαμε ανάγκη κάτι διαφορετικό, τα είχαμε κάνει όλα, τα είχαμε παίξει όλα και φαινόταν ότι χρειαζόμασταν κάποιες ώρες να κάνουμε κάτι διαφορετικό! Και ξεκίνησα και τον πήγα σε ένα πολύ καλό παιδικό, ιδιαίτερη περίπτωση παιδικού, δεν το συζητώ, και άρχισε να πηγαίνει 2 ώρες τη μέρα στην αρχή. Και ήταν πολύ καλύτερα και για τους δυο μας...

Νομίζω ότι η κάθε περίπτωση είναι πολύ ξεχωριστή και πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι τα παιδιά μας χρειάζονται, ότι χρειάζονται και την κοινωνικοποίηση και κυρίως να ακούμε το ένστικτό μας γιατί καλοί οι κανόνες, αλλά πρέπει να κοιτάζουμε τις ανάγκες του συγκεκριμένου παιδιού και της οικογένειας φυσικά, δηλαδή τι δυνατότητες υπάρχουν, από το οικονομικό μέχρι οτιδήποτε... Νομίζω άλλωστε ότι αυτό είναι η οικογενειακή ζωή, να βρίσκεις ισορροπίες, νέες ισορροπίες συνέχεια ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας