Γλυκές μανούλες! Νομίζω ο τίτλος τα λέει όλα. Πώς συνετίζετε τα παιδιά σας? Πώς τα καταφέρνετε να κάνουν αυτό που θέλετε...την ώρα που πρέπει? Και τέλος τί κάνετε όταν "ξεφεύγουν" και είστε σε δημόσιο χώρο? Είμαι περίεργη να διαβάσω τις απόψεις σας, γιατί νομίζω ξέμεινα από ιδέες....!Κάτι πρωτότυπο, που πραγματικά "θα τα στείλει αδιάβαστα?"

Μια μυγοσκοτώστρα ίσως!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!

Έχω βγάλει παντόφλα! Δεν την έχω πετάξει ακόμη!!!! Η μαμά μου πάντα αστοχούσε..μάλλον επίτηδες!

Έλα ντε! Καλιρόη, αν δεν το πάρουμε στην πλάκα να ξεδώσουμε και λίγο... πάει!!!
Να σου πω TFA, εγώ προσπαθώ και νομίζω τα ψιλοκαταφέρνω πια, να μην κάνω κάτι πολύ διαφορετικό όταν είμαστε με κόσμο ή όταν είμαστε μόνοι μας. (βέβαια, αυτό σημαίνει πως όταν πρέπει να είμαι κάπου και να κάνω δουλειά, δεν τον παίρνω μαζί!!!) Δηλαδή, αδιαφορώ που είναι κι άλλοι μπροστά και αν κρίνουν τι κάνει, τι κάνω εγώ, πώς τον μαλώνω κτλ κτλ κτλ και του λέω ό,τι θα του έλεγα έτσι κι αλλιώς. Τον παίρνω σε μια μεριά και του λέω ό,τι θα του έλεγα έτσι κι αλλιώς!

Είχα βρεί το κόλπο (εκβιασμός, αλλά ήταν το τελευταίο όπλο) και του έλεγα "αν συνεχίσεις αυτή τη συμπεριφορά, θα σου κρύψω τα αυτοκινητάκια!" Και είχε πάντα ένα παιχνίδι που ήταν το αγαπημένο του π.χ. για 1-2 μήνες. Και ο εκβιασμός γινόταν ανάλογα με το τι ήταν το αγαπημένο του φυσικά!!! Χιχιχι! Τώρα εδώ και πολύ πολύ καιρό, είναι σταθερό το όπλο, του λέω "θα σου κρύψω τα DVD!" Μιλάμε, λες και του αφαιρείς κομμάτι από τον εαυτό του!!! Χαχαχα!!! Σου λέω, όταν είμαστε σε κόσμο, του λέω σιγά ότι αν συνεχίσει θα του κρύψω τα dvd μόλις πάμε σπίτι. Και το νούμερο 2 είναι ότι δεν θα πάει στη γιαγιά!!! Επειδή έχει τρέλλα με τη γιαγιά γιατί όλο παίζουνε κτλ κτλ (εκπλήξεις, δώρα, κάνει ό,τι θέλει, τον έχουνε πασά κτλ κτλ, ξέρετε) είναι σοβαρό πλήγμα!!!! Χαχαχα!!! Τι να κάνεις!!

Βέβαια, ξέχασα να σας πω, ότι πολύ νωρίς, έπιασε κι αυτός το κόλπο και μου απαντούσε με το ίδιο ύφος, σου λέει, ισότιμη σχέση, και μου έλεγε "θα σου κρύψω κι εγώ τις ελληνικές σου ταινίες!" (έχω κι εγώ τα φετίχ μου!!! τα δικά μου dvd!!!!)

Πάντως, TFA, νομίζω είναι μια λύση να μην κάνεις διάκριση τόσο στο εκτός σπιτιού. Ή αν ξεφεύγει τελείως, λες "αν συνεχίσεις, φεύγουμε τώρα και πηγαίνουμε σπίτι!" Τώρα, τι να σου πω, εσύ έχεις και 3... δεν μπορείς να πάρεις το ένα και να φύγεις, έχεις άλλα ζητήματα...

Όσο για αυτό που λες, "να κάνουν αυτό που θέλετε την ώρα που πρέπει" α, εγώ έχω ως δεδομένο (από την εμπειρία αναγκαστικά!!!) ότι ο μικρός κάνει αυτό που δεν θέλουμε την ώρα ακριβώς που δεν πρέπει!!!!! Χαχαχαχα!!! Οπότε, όταν πρόκειται για δουλειά ή κάτι σοβαρό, δεν τον παίρνω μαζί, τέλος!!! Για τα υπόλοιπα, ξέρεις, υπολογίζεις ότι θες 3πλάσιο χρόνο να κάνεις κάτι (ψώνια, δουλειές κτλ) από το αν ήσουν μόνη σου..

Αυτό που είπες "αυτό που θέλετε την ώρα που πρέπει" πάντως, μου θυμίζει που το παιδί μου είπε την πρώτη του βρισιά που ήταν "παλιογούρουνο" που το άκουσε σε ένα dvd (μας ξέφυγε αυτό το dvd από τη λογοκρισία, δε θυμάμαι καν ποιο ήταν) και ήμασταν στο 40ήμερο μνημόσυνο του θείου μου μαζεμένοι μετά στην αυλή στο χαλαρό 20 άτομα, και του λέει ένας "τι κάνεις αγόρι μου;" και του λέει ο μικρός "τι μιλάς εσύ παλιογούρουνο;" !!!! Τι να λέμε..... ο ορισμός, αυτό που δεν θέλουμε στην πιο ακατάλληλη στιγμή!!!!!!!!! Σε παρηγορώ καθόλου;;;;

αχ !!! Έχω κομηθεί πάλι ένα δυωράκι....ήμουν κομμάτια, μέχρι που διάβασα αυτά που έγραψες! Ξεκαρδίστηκα.Για την ακρίβεια, γράφω και γελάω!!! Τί να πω! για την ουσία της υπόθεσης, θα γράψω αργότερα! Τώρα θα απολαύσω το γέλιο! Είσαι φοβερή και ο μικρός σου είναι καταπληκτικός! Μπράβο Elis!

Και σου μιλάω, ήταν μια φάση που όλοι έκαναν ησυχία και το μόνο που ακούστηκε ήταν το "παλιογούρουνο"!! Έπαθα ένα σοκ είναι αλήθεια! Και το είπε και σε άνθρωπο που δεν ήξερα και καλά!!!.... no comments...

Για μενα, TFA, η σωστη ερωτηση θα ηταν αν συνετιζω την κορη μου και όχι πως. Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια φορα στο σπίτι της μαμας μου, όταν προσπαθουσα να παρω από την κορη μου ένα ραβδι που κρατουσε και το πηγαινοεφερνε σαν εκκρεμες… Φυσικα δεν μπορουσα να της το παρω και μου λεει ο μπαμπας μου: Παρε της το.. αντε, ποιος κανει κουμαντο σε αυτην τη σχεση; Τον κοιταω και του απανταω με φυσικοτητα: εννοειται πως η ερωτηση σου είναι βεβαια ρητορικη..!!! Τι να λεμε λοιπον.. Παντως, για να μην ειμαι υπερβολικη, εχω κανει μεγαλη προοδο, και σιγουρα φετος τα πραγματα είναι καλυτερα σε σχεση με περυσι.. Συμφωνω με την Elis σε όλα. Καλο είναι η τακτικη εντος και εκτος σπιτιου να είναι ιδια. Εγω αυτό το πρασπαθω με σχετικη επιτυχια τωρα τελευταια. Παλαιοτερα στο δημοσιο χωρο ενιωθα αμηχανα όταν το παιδι μου αρχιζε τα κουλα του, κοιτουσα τους γυρω μου που με κοιτουσαν «καπως», προσπαθουσα να το παιξω αυστηρη και καλα. Βλακειες δηλαδη!! Τωρα αρχιζω να δουλευω τον εαυτο μου να μαθει να αδιαφορει. Είναι σημαντικη η συνεπεια στις αντιδρασεις μας εντος και εκτος σπιτιου. Με τον εκβιασμο το προσπαθησα, αλλα δεν πετυχε. Περυσι ηθελα να την πεισω να μαζευει τα παιχνιδια της, αλλα ματαιος κοπος. Αποφασισα να ακολουθησω την τακτικη της μαμας μου, δηλαδη: Αν δεν τα μαζεψεις, θα σου τα πεταξω!! Την πρωτη φορα πετυχε!! Τη δευτερη με κοιταξε λιγο περιεργα και μαζεψε τα μισα, και την τριτη μερα μου λεει στο αυτοκινητο: Μαμα, ανοιξε μου το παραθυρο μου. – Ναι, ένα λεπτο, γιατι ψαχνω το κομπιουτερακι της γκαραζοπορτας., - Μαμα, ανοιξε το παραθυρο ΤΩΡΑ γιατι θα σου πεταξω όλα τα πραγματα σου!! Όπως λεει και η elis: ισοτιμη σχεση. Άλλες φορες παλι, όταν της λεω: αν δεν κανεις αυτό, θα γινει εκεινο, τοτε το κανει ακομη πιο πολύ, σαν να θελει να δει αν πραγματι θα γινει αυτό που της ειπα!! Ειδικα όταν της λενε οι γιαγιαδες τις βλακειες του στυλ : μην πας κοντα στο τζακι, γιατι θα βγει ο γερος να σε φαει!!, τοτε είναι που πηγαινει, για να δει αν οντως υπαρχει καποιος γερος που θα βγει από το τζακι!!
Πως βελτιωσα την κατασταση; Με συζητηση και παλι. Π.χ. στο θεμα των παιχνιδιων της εδωσα να καταλαβει ότι όταν μαζευω εγω τα παιχνιδια της κουραζομαι και μου παιρνει χρονο που τον στερειται από το παιχνιδι της. Μια, δυο, τρεις το επιασε το νοημα. Αν δεν μαζευει τα παιχνιδια της, η συνεπεια είναι ότι η μαμα θα παιξει λιγοτερο μαζι της γιατι θα πρεπει να καθαρισει. Ετσι δουλευω και αλλα θεματα, όχι παντοτε με επιτυχια γιατι θελει επιμονη και υπομονη, που πολλες φορες δεν εχω. Στο σχολειο της χρησιμοποιουν και την καρεκλα της σκεψης. Εγω δεν το εχω εφαρμοσει, αλλα πιστευω ότι θα βοηθουσε, και ισως είναι καιρος να το κανω!

Elis, γελασα πολύ με το γιο σου!!

Αχ, Χρύσα, πώς με κάνεις να νιώθω λίγο καλύτερα!!! Που δεν είμαι μόνη!!!!!
Μιλάμε, αυτό με την ισότιμη σχέση, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Το πόσο έχω ταλαιπωρηθεί με αυτό δε λέγεται!!! Και το ξεκίνησε πολύ νωρίς το μούτρο, από τα τριάμιση κοντά, τέτοια έλεγε!!! Και με το ίδιο ύφος ακριβώς, και το δαχτυλάκι υψωμένο!!! "Μαμά, θα σου κρύψω τις ελληνικές σου ταινίες!" και όλα τα άλλα.... Ακριβώς ό,τι έλεγα και μάλιστα ήξερε κι εκείνος ποιά είναι τα αγαπημένα μου!!! Τι να πω!!! Βρίσκω και ένα θετικό, ότι το παιδί δε με φοβάται, όπως αρκετά άλλα παιδιά που τα πλακώνουνε στο ξύλο και τους πάει να.... Αλλά ρε παιδί μου, πολλή ταλαιπωρία!! Δηλαδή, δεν μπορείς να τα πείσεις να κάνουν κάτι όταν πρέπει.... Στο μεταξύ, δεν καταλαβαίνουν την ισότιμη σχέση ακριβώς!!!! Τόσο μπορούν!! Δηλαδή, ότι εμείς κουραζόμαστε να τα φροντίζουμε, να δουλεύουμε κτλ κτλ, βλέπουν μόνο το δικό τους κομμάτι!!!! Τελευταία έχω αρχίσει να τα ψιλοεξηγώ... Όταν αρχίζει αυτά με τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του τύπου "ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει", του λέω πια ότι αν εγώ έκανα ό,τι ήθελα δεν θα σου άρεσε καθόλου, γιατί δεν θα έπαιζα μαζί σου αυτοκινητάκια, θα έβλεπα στην τηλεόραση αυτό που ήθελα και θα σου έλεγα πως τώρα δε μπορώ. Αλλά δεν κάνω ό,τι θέλω γιατί δεν θα σου αρέσει, κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά σκεφτόμαστε τι θέλει και ο άλλος... Νομίζω ότι στο κενό πέφτουν κάπως, αλλά πες πες, κάτι θα γίνει!!! Απαπαπαπα!! Καλές οι παιδαγωγικές, αλλά εμείς τα πληρώνουμε όλα!!! Χιχιχιχιχι!!!

Δεν ξέρω, όσο χαίρομαι που δε με φοβάται, τόσο ώρες ώρες ξέρω ότι το πληρώνω, όπως και ότι τον έκανα εξυπνούλη με την ενασχόληση και τις δραστηριότητες... Είναι όλο επιχειρήματα και άποψη... άστα........

Είναι υπέροχο να μην μας φοβούνται! Είναι πολύ σημαντικό να μας σέβονται όμως κιόλας! Αν μάθουν να σέβονται εμάς, τα αδέλφια τους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες...τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να μάθουν να σέβονται και τους συναθρώπους τους. Είναι πολύ μεγάλο το στοίχημα. Και εγώ καμιά φορά αναρωτιέμαι με τη γλώσσα που μου βγάζει...αυτή η ισότιμη σχέση....μήπως αύριο μεθάυριο δεν είναι και τόσο καλό....αλλά ειπαμε...το πώς μεγαλώνεις το παιδί σου, είναι κάτι που βλέπεις πολύ αργότερα..και δυστυχώς δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο να κάνεις τις "διορθώσεις" που θα ήθελες! Ας ελπίσουμε ότι κάνουμε το καλύτερο!
Πάντως, χθες ο Τίμος ακουσε από τον μπαμπά την έκφραση για την μικρή γκρινιάρα " μας τα έκανες τσουρέκια" και ήταν και ο ξαδελφός του μαζί (Π.) ...Οπότε ακολουθησε ο διάλογος:

Τίμος: "Τί σημαίνει μας τα έκανες τσουρέκια"
Μπαμπάς: " Το λέμε στις γυναίκες όταν γκρινιάζουν και φωνάζουν"
Εγώ: Οπότε Π. & Τίμο, όταν η μαμά θα σας φωνάζει θα της απαντάτε " μαμά μας τα έκανες τσουρέκια", γελώντας.
Π. ...δυστυχώς φοβισμένος, με χαμηλωμένο το κεφάλι, δεν απαντάει
Μαμά: Εντάξει Π.?
Τίμος: "Και αν η μαμά είναι τόσο θυμωμένη που μας έχει πει να μην μιλάμε κιόλας? (κλασικη περίπτωση δική μου)"
Μαμά: Τότε θα περιμένετε να ξεθυμώσει και μετά θα της το πείτε για να γελάσετε!
Π. ακόμη διστακτικός και αμίλητος
Τίμος: "Εντάξει!"
Από το να έχω λοιπόν ένα παιδί που να με φοβάται, σίγουρα προτιμώ ένα παιδί που μπορεί να μου λέει στα ίσα το πώς αισθάνεται... (ακόμη και αν το του τα έχω κάνει τσουρέκια...συνηθισμένη φαντάζομαι περίπτωση αργότερα στην εφηβεία...) αυτά!!! και συγνώμη για την φοβερή έκφραση....!

Κορίτσια χαίρεται! Καιρό είχα να γράψω...

Το θέμα του συνετισμού είναι δύσκολο πράγματι... ειλικρινά ώρες ώρες κι εγώ κουράζομαι να προσπαθώ να βρω επιχειρήματα, για να βάλω σε σειρά τα παιδάκια μου... όμως έχω μια ένσταση...βεβαίως τα παιδιά μας έχουν δικαιώματα και βεβαιότατα ως άνθρωποι με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και τα προτερήματα ή ακόμη και τα ελάττώματά τους θα πρέπει να γίνονται σεβαστά. όμως όπως είχα διαβάσει και σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ψυχολογίας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ο καθένας τον ρόλο του... είμαστε ισότιμοι όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι γονείς και εμείς είμαστε υπεύθυνοι να παίρνουμε κάποιες αποφάσεις, ακόμη κι αν αυτές φαίνονται στο παιδί άδικες ή ακόμη και αν τις προσλαμβάνουν ως καταπάτηση των δικαιωμάτων τους... Αν θυμηθώ τον τίτλο θα τον παραθέσω διότι εξηγούσε πολύ ωραία, γιατί τα παιδιά μπορεί να ξεφεύγουν και ποιος είναι ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης της παρεκτροπής. Βέβαια γνώμες είναι αυτές... ακόμη κι αν είναι από ψυχολόγο...

Το να προσπαθεί το παιδί να μας ελέγξει νομίζω είναι λογικό, γιατί προσπαθεί να επιβάλλει τα θέλω του, να πειραματιστεί, να δει που μπορεί να φτάσει... αλλά που βρίσκεται η κόκκινη γραμμή; Και το να μην μας φοβάται το παιδί είναι βέβαια σπουδαίο και έτσι πρέπει να είναι, αλλά πως το ξεχωρίζουμε αυτό από την έλλειψη σεβασμού;
έπειτα το να τα συνετίσουμε νομίζω πια από την δική μου περίπτωση ότι είναι θέμα παραδειγματισμού... Δηλαδή π.χ έχω πιάσει τον μεγάλο μου να μιλάει απότομα ή με συγκεκριμένου τύπου ένταση που βέβαια θύμιζε ποιον άλλο? Εμέναααα! Ο τρόπος για να διορθωθεί αυτό ήταν να αλλάξω εγώ συμπεριφορά... Αυτό βέβαια δεν ισχύει σε όλες τις καταστάσεις που βιώνουμε με τα παιδια μας... όμως συχνά και μόνο η αλλαγή στην δική μας συμπεριφορά ή στις συνήθειεςμας βοηθάει πιστεύω αρκετά... και μετά η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης στα παιδιά μας νομίζω ότι είναι βοηθητική, ώστε, όταν χρειάζεται να μας νιώθουν και να μας βοηθούν... πως γίνεται τώρα αυτό είναι άλλο τραγούδι... εγώ αυτό το προσπαθώ εδώ και καιρό με μερικές επιτυχιούλες τελευταία...αλλά και με πολύ κόπο...

Τα όρια πάντως είναι λεπτά και συχνά τα μπερδεύουμε γιατί είναι δύσκολο εμείς οι γονείς να δούμε τα λάθη μας, να τα διορθώσουμε, ώστε έμμεσα αλλά και άμεσα να διορθώσουμε και καποιες προβληματικές συμπεριφορές των γλυκών μας ζουζουνιών... γιατί προσωπικά πιστεύω ότι όποια στραβή συμπεριφορά εκδηλώνουν τα δικά μου παιδιά, κάπου κάτι έχουμε κάνει εμείς... όταν το εντοπίσουμε και το διορθώσουμε, βελτιώνεται πολύυ η κατάσταση... Θα συμφωνήσω και με όλες σας που είπατε για την σταθερή στάση μέσα και έξω από το σπίτι... Νομίζω ότι αυτή είναι και μια ειλικρινή στάση, που θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει γενικώς ως γονείς... Ας ελπίσουμε ότι θα περάσουμε στα παιδιά μας όσο το δυνατόν περισσότερα θετικά στοιχεία και κυρίως αγάπη ...

Mairy Popins! θα συμφωνήσω για άλλη μία φορά απόλυτα μαζί σου! Είναι πολύ σημαντικό να μην μας φοβούνται αλλά είναι πολύ σημαντικό να έχει και ο καθένας το ρόλο του μέσα στο σπίτι και να είναι απόλυτα σεβαστός! Πολλά βιβλία τελευταία, απορρίπτουν την απόλυτη ελευθερία απέναντι στα παιδιά, κάτι που άλλωστε δεν εφαρμόζω, αφού δεν συμφωνώ. Όρια σημαίνει αγάπη, ενδιαφέρον και ασφάλεια για το παιδί. Απόλυτη ελευθερία σημαίνει αδιαφορία. Θέλω το παιδί μου να μου μιλάει ελεύθερα, αλλά θέλω να μου μιλάει ΟΜΟΡΦΑ, να απαιτεί/ διεκδικεί ΕΥΓΕΝΙΚΑ και να συμπεριφέρεται ΟΡΘΑ εντός και εκτός σπιτιού! και αυτό είναι ένα στοίχημα που ακόμη δεν ξέρω αν το έχω κερδίσει. Ναι, παραδειγματίζεται απόλυτα από εμας. Είναι αφουγγάρια και ότι λέμε/ κάνουμε, λένε και κάνουν. Για αυτό και θέλει προσοχή. Δεν φταίει εκείνος αν φωνάζει κάποιες φορές. Φταίω εγώ που όταν έχανα την ψυχραιμία μου του φώναζα. Τραγική θα μου πεις, και όταν έχεις παιδιά δεν πρέπει να χάνεις την ψυχραιμία σου, αλλά και ανθρώπινο...ίσως. Δεν είμαστε ρομποτάκια. Ως τώρα σαν μητέρα έμαθα να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να προσπαθώ να κάνω "διορθώσεις" πριν να είναι αργά. Κάθε φορά που πετυχαίνω και εγώ κάτι αισθάνομαι υπέροχα. Πάντως η σχέση δεν είναι ισότιμη. Και το καταλαβαίνει, γιατί ξέρει να χάνει. Μπορεί να κλάψει, μπορεί να διαφωνήσει με το να πάει στο δωμάτιο του, αλλά υπάρχουν όρια και σταθμά. Απλά είναι δύσκολη η διάκριση. Στο θέμα του εντός και εκτος φίλες μου, ναι πρέπει να ισχύει το ιδιο, αλλά πώς τον κάνεις να σε ακούσει. Το θέμα το ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου αυτό που μου συνέβη και κόντευα στην κυριολεξία να "ΠΝΙΞΩ" τον μεγάλο μου. Στις κούνιες λοιπόν, ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Εγώ και με τα 3....είμαι τολμηρή...αλλά ήξερα ότι με ακούνε. Διαπίστωσα ότι με τα παιδιά που θέλουν να τραβούν την προσοχή δεν είναι και τόσο εύκολο τελικα.Λοιπόν, ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, μέχρι να βάλω τα 2 μικρότερα στο διπλό καρότσι, ο μεγάλος φεύγει μπροστά! βγαίνει στην πλατεία ενώ του λέω να μας περιμένει και ετοιμάζεται να κάνει το βήμα προς το δρόμο. όχι κεντρικός, αλλά δρόμος!Του λεω να σταματήσει αμέσως. Γελάει και με γράφει. Δεν ήξερα τί να κάνω. Να παρατήσω τα μωρά και να τρέξω? και τα μωρά μόνα τους? είχε φύγει 200 μ. τουλάχιστον μακριά. Και αν τρέχοντας εγώ πεταχτεί πιο γρήγορα στο δρόμο? Τελικά αποδείχθηκε ότι έπαιζε κρυφτό πίσω από το θάμνο και είχε πατήσει ελάχιστα το πόδι του στο δρόμο, φτάνοντας εγώ σιγά σιγά και φωνάζοντάς του να με περιμένει. Η τρομάρα μου? δεν νομίζω ότι ανέπνεα. Μπορεί και όταν έφτασα να έκλαιγα κιολας. Τον έπιασα από τους ώμους και τον ταρακούνησα τόσο! Σέρνοντας τον πήγα μέχρι το σπίτι. Έκλαιγε σε όλο το δρόμο. Μόλις κοίμησα τα μικρά και ήταν και εκείνος στο κρεβάτι του, ήρεμοι και οι δύο του υπενθύμισα γιατί δεν φεύγουμε μακριά. Αλλά εκείνη την ώρα τί να έκανα?Έχετε βιωσει κάτι αντίστοιχο? ευχαριστώ πάλι για τον χρόνο σας.

Μαμά ΤΦΑ νομίζω πρέπει να γνωριστούμε!χιχιχιχιχχιχι και το λέω διότι γράφοντας χθες και λόγω κούρασης δεν μπορούσα να τα διατυπώσω όλα όσα θα ήθελα και με το δικό σου μηνυμα συμπληρώθηκαν αυτά που ήθελα να πω... Έχω νιώσει κι εγώ όπως εσύ και έχω φωνάξει και έχω παραφερθεί και προσωρινά μάλλον με έχει φοβηθεί ο μεγάλος μου με κάποιες αντιδράσεις μου... και νομίζω ότι υπάρχουν φορές που μας φοβούνται ακόμη και αν ας πούμε υψώσουμε παραπάνω τον τόνο της φωνής μας και μονο, γιατί αυτό δεν είναι μια συνηθισμένη συμπεριφορά μας... Ένιωθα πολλές φορές άσχημα γι' αυτό, όμως μια φίλη ψυχολόγος, μου είχε πει ότι θα πρέπει να αποδεχόμαστε ότι έχουμε και τις κακές πλευρές μας και να καταλάβουμε ότι λόγω κούρασης, προβλημάτων είναι στο πρόγραμμα να ξεφεύγουμε καμιά φορά... όπως μου είχε πει τα παιδιά μας δεν θα ζήσουν σε έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο...και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς ακόμη και στις αδυναμίες μας... άλλωστε με 2 ή 3 παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζεις ταυτόχρονα πολλές καταστάσεις... όχι ότι με ένα δεν έχεις... αλλά όπως περιγράφεις το περιστατικό αυτομάτως με 2 ή 3 προκύπτουν σαφώς περισσότερες δυσκολίες.

Αυτό που περιέγραψες να σου συμβαίνει και πιθανόν και άλλα που συμβαίνουν σε όλες μας κι εγώ μάλλον έτσι θα το αντιμετώπιζα, διότι καλώς ή κακώς σε πιανει τρομάρα και πανικός, όταν πρέπει σε δευτερόλεπτα να αποφασίσεις τι να κάνεις... και το θέμα είναι ότι μπορεί να έχουμε δώσει μια σειρά στα παιδιά μας, αλλά επειδή ακριβώς είναι μικρά, συχνά μπορεί να κάνουν κάτι απερίσκεπτα, θεωρώντας ότι παίζουν ή ακόμη και προκαλώντας μας...

Ο μόνος τρόπος είναι η συζήτηση, όπως κάνεις αλλά και καμιά φορά η στέρηση κάποιου πράγματος...Σε μας πιάνει... αλλά και σ' αυτό η σταθερότητα πρέπει να είναι έντονη... δηλαδή για παράδειγμα, εμάς μια φορά ο μεγάλος πήγαινε με ένα αυτοκινητάκι πιο μπροστά στο πεζοδρόμιο και ο άντρας μου του είπε να σταματήσει στην γωνία. Τον είχε προειδοποιήσει ότι αν δεν ακούσει, θα γυρίσουμε σπίτι και θα λήξει η βόλτα μας. Δεν το έκανε και κατέβηκε στον δρόμο... Επιστρέψαμε σπίτι κατευθείαν, με κλάμματα βέβαια, αλλά δεν το ξαναέκανε ποτέ... του ξαναεξηγήσαμε τι θα μπορούσε να συμβεί και επεξεργάστηκε το γεγονός μα΄λλον μόνος του... δεν λύνονται βέβαια πάντα έτσι τα θέματα, γι' αυτό και οι φωνές και οι οδυρμοί κτλ. είναι καθημερινό φαινόμενο...

εμένα αυτό που έχει αρχίσει να με εκνευρίζει περισσότερο είναι εκφράσεις και βρισιές που έχει ξεσηκώσει από τον σταθμό και όταν θυμώνει τις πετάει αμέσως... προσπαθώ να αδιαφορώ, αλλά ώρες ώρες μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και με δυσκολία συγκρατιέμαι... είδα πάντως σε μια περίπτωση ότι όταν τον έκανα να συναισθανθεί ότι με προσβαλλε και ότι με πλήγωσε με μια κουβέντα που είχε πει,αμέσως το κατάλαβε και προσπάθησε να το διορθώσει... Δηλ. αυτό που έκανα με το που με έβρισε, ήταν να του πω ήρεμα ότι δεν μπορώ να παίξω άλλο μαζί του, γιατί δεν νιώθω καθόλου καλά και ότι είμαι πολύ λυπημένη με αυτό που μου είπε... Δεν χρειάστηκε παραπάνω... τι να πω... δοκιμάζουμε... δεν υπάρχουν και συνταγές και όσο και να εχεις διαβάσει δεν πιάνουν πάντα οι συμβουλές...

Ναι να γνωριστούμε!!!! θα το θελα! Ορισμένες φορές αισθάνομαι και τοσο απελπισμένη, και βοηθάει πραγματικά να διαβάζω ότι παρόμοιες καταστάσεις ζουν και άλλες μανούλες. Να, πάλι αυτό που λες, ότι μιλάει άσχημα...είναι ένα θέμα που έχουμε και εμείς τελευταία! Ναι, μεν δεν βρίζει, αλλά προσβάλει τον αδελφό του απίστευτα με αυτά που λέει...και ξέρω ότι το κάνει για να με προκαλέσει...και η αδιαφορία όταν το κάνει σε συνδυασμό με τη συζήτηση αργότερα είναι η τακτική που ακολουθούμε...αλλά δεν φτάνει. Σηκώνει χέρι, κάνοντας πώς βαράει....αγκωνιές & κλωτσιές στον αέρα...και άλλα χαζά που έχει ξεσηκώσει....που πραγματικά με κάνουν έξω φρενών. Έχω δοκιμάσει σε διάφορα σκηνικά και εγώ στέρηση κάποιου αγαπημένου παιχνιδιού. Για ένα διάστημα πιάνει. Μετά το ξεχνάμε η απλά αλλάζει το φεγγάρι και γινόμαστε ακόμη πιο προκλητικοί. Και το φοβερό είναι ότι είναι ένα παιδί που δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο. Γενικά πάντως, η στέρηση αντικειμένου, η καρέκλα της σκέψης ή η τιμωρία στο δωμάτιο τους είναι οι τακτικές που εφαρμόζω. Κουβεντιάζουμε πολύ, του θυμίζω κάποια πράγματα...αν και πολύ συχνά δείχνει να βαριέται να με ακούσει. Μου απαντάει: "ναι, μαμά...ναι σου είπα....και φεύγει" Και είναι μόλις 4,5....τί θα κάνει στην εφηβεία? Θα δοκιμάσω πάλι να του πω ότι με στεναχωρεί, ότι με πληγώνει και μου κόβει τη διάθεση για παιχνίδι μαζί του. Θυμάμαι ότι κανά δύο φορές έχει πιάσει. Θα το ρίξουμε στο φιλότιμο. Υπουλη στρατηγική!!! Δεν πειράζει. Θα το ξαναδοκιμάσω. Έχεις δίκιο. Δοκιμάζουμε και βλέπουμε. Δεν υπάρχουν χρυσές συμβουλές. Ευχαριστώ πολύ πολύ!

Καλησπέρα μανούλες και Χριστός Ανέστη! Είχα καιρό να μπω και χαίρομαι που ξαναγράφω και βλέπω ότι έχει ανάψει η συζήτηση!!!

Έχετε πει πολλά, ας αρχίσω από την ισότιμη σχέση που ανέφερα και πιο πάνω... Εγώ που λέτε, δεν του είπα ή του έδειξα, παιδί μου, είμαστε ισότιμοι!!! Αυτό το επέβαλε μόνος του, από ότι καταλάβαινα από τα συμφραζόμενα!!! Χαχαχα!!! Δηλαδή, το καταλάβαινα στην πορεία, ότι το είχε θέσει έτσι!! Τι να λέμε, πανέξυπνα είναι και όντως προσπαθούν να περάσουν το δικό τους όπως είπατε πιο πάνω. Εννοείται ότι κι εγώ θεωρώ ότι αναγκαστικά αρχηγός είναι ο γονιός , με την έννοια ότι κάποια πράγματα τα αποφασίζει αυτός, τι να κάνουμε; Ο γονιός αποφασίζει πως τώρα είναι ώρα για ύπνο και θέτει κάποια πλαίσια και προσπαθεί να τα εφαρμόσει και να συνετίσει το παιδί (!!! εδώ είναι τα δύσκολα!!!) και φυσικά τα παιδιά θέλουν και έχουν ανάγκη να νιώθουν τη σιγουριά και την ασφάλεια να έχουν ένα γονιό που να ξέρει πού πατάει και να αποφασίζει για κάποια πράγματα. Είναι πολύ σημαντικό για να μη νιώθουν ανασφάλεια. Αλλά ταυτόχρονα, προσπαθούν να μας φτάσουν στα όριά μας, εξερευνώντας τα δικά τους! Είπες για την κόκκινη γραμμή mairy popins, πραγματικά, είναι ένα σημείο πολύ δύσκολο, νομίζω ότι συνεχώς παίζουμε εκεί, μας οδηγούν δηλαδή τα ζουζούνια μας εκεί... Θέλουν να παίζουν εκεί, ακριβώς στο όριο της ελευθερίας τους! Να σας πω, εγώ δεν έχω νιώσει έλειψη σεβασμού, παρόλα τα τσαλίμια του και τις φωνές του. Έχω νιώσει θυμό, να μη μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις, να φέρεται τελείως εγωιστικά, αλλά δεν έχω νιώσει πως δε με σέβεται. Έχω νιώσει πως δε με σκέφτεται, που μπορεί να είμαι κουρασμένη ή να μη δίνει σημασία στο τι θέλω εγώ, αλλά όχι έλλειψη σεβασμού. Νομίζω θα το καταλάβαινα έντονα και θα μου ήταν πολύ πολύ δυσάρεστο.... Δηλαδή, δεν έχω νιώσει να μη σέβεται το πρόσωπό μου και ότι είμαι η μαμά του κτλ, αλλά κάποιες φορές ναι, δεν σέβεται τις αποφάσεις μου και όσα του λέω. Έχει σημαντική διαφορά.

TFA, να σου πω, εκεί που λες ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις... πράγματι κι εγώ βλέπω ότι κάτι που λειτουργεί καλά για μήνες, μετά παύει να λειτουργεί και πρέπει να επινοήσουμε κάτι άλλο! Εγώ τελευταία κάνω κάτι που τυχαία νομίζω πέτυχε. Και απορώ που πέτυχε δηλαδή και δεν τον τσαντίζει περισσότερο!!!! Εκεί που τα έχει πάρει στο κρανίο και χτυπιέται, κλαψουρίζει και πηδάει ΄πάνω κάτω ή κουνάει τα χέρια του, αρχίζω και τον κοροϊδεύω και κάνω ό,τι κάνει π.χ. "νια νια νια" και κουνάω κι εγώ τα χέρια μου όπως αυτός!!! Μιλάμε, βάζει τα γέλια (ναι, νομίζω ότι με τον εαυτό του γελάει!!!) και ξεχνάει τα νεύρα του!!! Παιδιά, δεν το περίμενα, φοβόμουνα ότι θα τα έπαιρνε στο κρανίο περισσότερο, αλλά ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ!!!!!!! Και καταλήγουμε να γελάμε!!! Ε, καλά, για λίγο θα κρατήσει κι αυτό και θα πρέπει να βρω κανούριο!!!!

Ελπίζω να μη σας κουράζω, αλλά μου έτυχε κάτι σαν αυτό που λες πάλι TFA, με το δρόμο... Όπως γυρνάμε από το σπίτι της γιαγιάς, διασχίζουμε δυο δρόμους, στενάκια είναι, αλλά .... δρόμοι με αυτοκίνητα! Ο ένας δεν έχει πολλή κίνηση και επειδή στη μια άκρη και στην άλλη έχει μεγάλη απόσταση, βλέπεις από πολύ νωρίς τα αυτοκίνητα. Ενώ ο δεύτερος είναι επικίνδυνος, γιατί τρέχουν κατεβαίνοντας την κατηφόρα και στρίβουν και τους βλέπεις τελευταία στιγμή. Λοιπόν, ο μικρός έχει μάθει το δρόμο και τρέχει μόνος του και βράδι ακόμα. Τον πρώτο δρόμο τον αφήνω πια να τον περνάει μόνος του αφού κοιτάξει, και εννοείται είμαι λίγα μέτρα πιο πίσω και ελέγχω το δρόμο, ενώ στον δεύτερο του έχω πει ποτέ να μην περνάει και να με περιμένει. Εννοείται ότι του έχω μάθει εδώ και 2 χρόνια (!) ότι κοιτάμε δεξιά και αριστερά κτλ κτλ, και το κάνει πιο πολύ τυπικά και θεατρινιστικα και εννοείται ότι αν έρχεται γρήγορα αμάξι ή μηχανάκι δεν θα το δει έγκαιρα, απλά να του γίνει συνήθεια. Και στον πρώτο δρόμο που λέτε ΟΚ, αλλά μια φορά πέρασε μόνος του τον δευτερο.... Εκεί βέβαια τον μάλωσα πολύ... Αλλά ήθελα να πω, προβληματίστηκα, να του λέω να μην απομακρύνεται ή να συνεχίσω να τον αφήνω μπροστά, και να βασιστώ στο ότι δεν θα περάσει ξανά;;;;; Προσπαθώ να μην είμαι υπερπροστατευτική... από την άλλη , λέω, εντάξει, μην τον κόψει καμιά μέρα και αμάξι επειδή κάναμε τα πειράματά μας.... Με έβαλε και σε σκέψεις ένα άρθρο που είδα σήμερα εδώ στο mamakid
www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55
που λέει ότι οι μπαμπάδες είναι πιο χαλαροί και ενθαρρύνουν τα παιδιά στην εξερεύνηση, ενώ οι μαμάδες είναι λίγο υπερπροστατευτικές... και γενικά με έβαλε σε σκέψεις... Αν το διαβάσετε, θα ήθελα τη γνώμη σας!!

Αυτά και συγνώμη για την πολυλογία!!!

Ξέχασα και κάτι (λες και είπα λίγα!!!) , τελευταία μου λέει ο μικρός όταν νευριάζει και του λέω γιατί έχεις νεύρα , λέει "όλοι έχουν νεύρα κι έχω κι εγώ νεύρα", εννοεί πως έχω κι εγώ δικαίωμα να νευριάζω όπως κι εσείς οι άλλοι, όχι ότι το κάνουμε συχνά! Και εκεί του εξηγώ πως ναι, αλλά όταν έχουμε νεύρα εμείς προσπαθούμε να τα "διώξουμε" και ποτέ δε σε χτυπάμε κτλ κτλ.... Διεκδικούν τα δικαιώματα των άλλων!!

Αχ,Elis είναι τόσο λεπτά πια τα όρια! Συμφωνώ. Εκείνα επιδιώκουν να είναι αρχηγοί. Το θέμα είναι να μην τα αφήσεις να γίνουν. Εμείς θέτουμε τα όρια και εκείνα πρέπει να ακολουθήσουν. Διαμαρτύρομαι στην μαμά μου όταν λέει Τίμο, θα έρθεις να σε ντύσω? Φοίβο θα ερθεις να σε αλλάξω πάνα? Για μένα είναι λάθος. Τίμο έλα να σε ντύσω, Φοίβο έλα να σε αλλάξω πάνα. Άλλωστε με τα 3 δεν έχω το χρονικό περιθώριο να παρακαλάω. Χθες τσακώθηκα με τον μπαμπά μας για αυτό, Τίμο έλα για ορο...καμιά 10 αριά φορες...τον έγραφε. Αναγκαστικα του είπα να του το επιβάλει, γιατί σήμερα ,που είμαι μόνη μου δεν είχα το περιθώριο να του το πω 10 φορές.
Άλλο π.χ σήμερα Τίμο έλα, μπάνιο, ναι...σε λίγο. Τίμο έχεις ένα λεπτό. Στο 1 λεπτό τον φώναξα και αφού δεν ήρθε τον πήρα σηκωτό. Τί να έκανα. Η μικρή νιαούριζε και ο Φοίβος είχε πυρετό. Έπρεπε να τηγανίσω να φάνε κιόλας. Δεν είχα την πολυτέλεια της αναμονής.

Σχετικά με το σεβασμό τί να πω...διάβαζα σε άρθρο του mamakid, πώς κάνουν αυτά που κάνουν σε εμάς, γιατί δεν φοβούνται ότι χάνουν την αγάπη μας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Και αισθάνθηκα όμορφα όταν το διάβασα. Και εμένα φωνάζει, και χρησιμοποιεί εννοείται το δικό μου υφάκι...όταν θέλω κάτι γίνεται...πρόσφατα μου δείχνει και τις σούπερ δυνάμεις του σούπερμαν και σπαιντερ μαν που έχει μάθει στο σχολείο, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Δεν ξέρω αν είναι απλά εγωιστική συμπεριφορά ή ελλειψη σεβασμού. Αλλά δεν το ρισκάρω. Αναφέρω περιστατικό.

Ανήμερα 25ης Μαρτίου. Μπήκαμε μέσα από τον κήπο της γιαγιάς. Είχα ένα μπουκαλάκι μικρό εμφυαλωμένου νερού. Ήθελε ο Φοιβάκος να πιει από αυτό. Του το έβαλα. Με βλέπει ο Τίμος και αρχίζει και γκρινιάζει ότι θέλει να πιει από αυτό. Του λέω τελείωσε. Τον πιάνει υστερία. Θέλω να πιω από μπουκάλι. Ηρέμησε του λέω, ζήτησε το όμορφα και θα σου φέρω άλλο. Όχι και τσιρίζει περισσότερο. Ήταν εμφανώς κουρασμένος και στρεσαρισμένος από την πρωινή γιορτή. Του απαντάω ότι με αυτόν τον τρόπο δεν κερδίζει τίποτα και τον παρατάω και φεύγω. Τί κάνει? Μου πέταξε το μπουκάλι στην πλάτη! Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Πρωτα από όλα έφαγε μία στο χέρι, ΚΑΚΩΣ, αλλά ξεπέρασα τα όρια μου. Για την ακρίβεια στις 2 πρώτες αστόχησα, τόσα νεύρα είχα. Τον έσυρα στο δωμάτιο του και τον άφησα εκεί να χτυπιέται και να κοπανιέται. Πλάνταξε. Και εκείνος και εγώ. Του έσυρα μπόλικα περί έλλειψης σεβασμού. Δεν δικαιούμαι σε καμία περίπτωση τέτοια συμπεριφορά. Και σε μία τέτοια συπεριφορά δεν μπορώ να αντιδράσω με αδιαφορία. Αύριο μεθαύριο όταν θα διαφωνεί με κάποιον, θα πετάει ότι βρει μπροστά του? Αγάπη και σεβασμός είναι πράγματα αλληλένδετα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όσους αγαπάμε τους παιδεύουμε. Σεβόμαστε τα θέλω τους, τα πρέπει τους. Ξέρεις την μία στιγμή το πρωί τον καμάρωνα, που τον επέλεξαν από τους δημοτικούς παιδικους σταθμούς, να πει το ποιημα του στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην πλατεία Χαλανδρίου, και έκλαιγα από καμάρι, και την άλλη στιγμή έκλαιγα γιατί νόμιζα ότι μεγάλωνα ένα παιδί που δεν έχει μάθει να σέβεται τους ανθρώπους που τον αγαπούν.
Άλλο περοστατικό πιο ανώδινο? ακούγαμε παιδικά τραγούδια....στο ράδιο στον υπολογιστή. Και παίζει ένα πολύ αγαπημένο μου για τον παππού. Ξέρει ότι μου αρέσει και του αρέσει επίσης τρελά. Μου λέει λοιπόν, γιατί γύρισε το φεγγάρι, θα το κλεισω. Σε παρακαλώ μην το κλείσεις, ακούω. όταν εσύ ακούς κάτι που σου αρέσει δεν στο κλείνω. Όχι θα το κλείσω. Μην το κλείσεις και κήρυγμα για το ότι σεβόμαστε και τις προτιμήσεις/ απόψεις των άλλων, όμορφα. Και πηγαίνει και μου το κλείνει. Φυσικά προκαλώντας με. Ε, για μένα αυτό είναι λάθος και πήγε στο δωμάτιο του. Ήταν εγωιστική συμπεριφορά? Ήταν κοκορίστικη συμπεριφορά? Ήταν ασέβεια προς τις προτιμήσεις μου? δεν έχει σημασία. Επισκέφτηκε το δωμάτιό του.
Δεν τα καταφέρνω πάντα. Μάλλον καλύτερα δυσκολέυομαι πολύ να "επιβάλω το σωστό" αλλά το παλεύω και εγώ. Λές να το παίζω και εγώ τρελή? χιχιχι! μπορεί να πιάσει. Κάθε διαφορετικό πιάνει στην αρχή!

Πολλά έγραψα, ε? με πολλά παραδείγματα σας ζάλισα!
Α, και το τελευταιο, διαβάστε μαζί το Κουτί του Θυμού, εκδ. Μεταίχμιο. ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!! φιλιά μανούλες! Χρόνια Πολλά!!!!

A επίσης διάβαζα, νομίζω στο facebook πώς μία μαμά που δεν άντεχε τα τρελά τους, απλά τους παράτησε και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Τα παιδιά πάθανε σοκ! Σταματήσανε στο λεπτο! Να άλλη μία ωραία ιδέα!!!
Τώρα θα διαβάσω το άρθρο που αναφέρεις για τους μπαμπάδες ! φιλιά και πάλι!

Γεια σας!

Εδώ που έφτασε η συζήτηση πρέπει να αναρωτιόμαστε εν τέλει και τι σημαίνει σεβασμός... Δηλαδή αν το παιδί κάνει τα μύρια όσα, για οποιονδήποτε λόγο (γιατί βασικά πιστεύω ότι πάντα υπάρχει κάτι που τα προβληματίζει, γι' αυτό και αντιδρούν άσχημα, ανεξάρτητα αν έχουν δίκιο ή άδικο) που έγκειται ο σεβασμός; Και νομίζω ότι πάλι θα συμφωνήσω με την ΤΦΑ. Μπορεί τώρα κάποια πράγματα να μην τα βλέπουμε ως έλλειψη σεβασμού ή να μην τα βλέπουμε καν ως πρόβλημα, όμως επειδή ακριβώς σε βάθος χρόνου αποδίδει αυτό που τώρα κάνουμε, με απασχολούν κάποιες συμπεριφορές του παιδιού μου... που ναι μεν υπό τις υπάρχουσες συνθήκες μπορεί να δικαιολογούνται, αλλά παράλληλα νιώθω ότι δεν μπορώ να τις αφήσω και χωρίς αντιμετώπιση, ή να μην τις δίνω σημασία... Κατά βάσιν ξανακοιτάω τότε σε ποια συνάφεια μπορεί τυχόν εγώ να του έδειξα κάτι λάθος και μέχρι ποιο σημείο είναι δικής του έμπνευσης οι σκανταλιές ή η κακή συμπεριφορά... Δεν βγαζω πάντα άκρη... αλλά βοηθάει γενικώς...

ΤΦΑ δεν ξέρω αν το έχεις κάνει, γιατί βλέπω ότι μιλάς πολύ κι εσύ στα παιδιά σου, και φαντάζομαι πως το έχεις κάνει... Σε φάση ηρεμίας εγώ πιάνω τον μεγάλο μου γιο και του λεω ξεκάθαρα αυτά που σκέφτομαι, τον ρωτάω να μου πει την γνώμη του, δηλαδή, γιατί για παράδειγμα μπορεί σε κάποια κατάσταση να μην με άκουσε ή γιατί δείχνει ανυπακοή σε ορισμένα πράγματα που του λέω... ή και γενικά τον "τσιγκλάω", ώστε να εκφράστει... έτσι έχουν βγει κάποια συμπεράσματα για την συμπεριφορά του και έχουν διορθωθεί κάποια πράγματα... και όλο αυτό το κάνω χωρίς "κηρυγμα" σε αυτην την φάση...
Αυτό το βιβλίο που μιλούσε για την σχέση ισοτιμίας που λέγαμε σε άλλο σημείο εδώ, λέγεται νομίζω : Τα παιδιά χρειάζονται γονείς, όχι ψυχολόγο. Αν δεν κάνω λάθος Σιδέρης λέγεται ο συγγραφέας... δεν θυμάμαι άλλα στοιχεία... Έχει ενδιαφέρον και παρόλο που δεν είναι ίσως από τα καλύτερα, έχει ενδιαφέρουσες θέσεις...

Τα λέμε παλι...

Ax Mairy Popins! Το έχω διαβάσει! Τα παιδιά δεν χρειάζονται ψυχολόγο, γονείς θέλουν. Μου άρεσε. Εκεί άρχισα κιολας να αναθεωρώ κάποιες απόψεις μου, σχετικά με την αδιαφορία ως τακτική. Γενικά προς το παρόν εφαρμόζω την τακτική της αδιαφορίας σε άσχημες συμπεριφορές εκτός αν θίγεται κάποιος άμεσα ή έμμεσα τώρα ή στο μέλλον. Έμαθα να μην δίνω σημασία στα τρελά χωρίς λόγο (για αυτό και έφαγα το μπουκάλι) γιατί το λαμβάνουν ως επιβράβευση. Αχ τί ωραία η μαμά θα ασχοληθεί μαζί μου τώρα.

Θα μου πεις ότι δεν είναι πάντα ευδιάκριτο και θα συμφωνήσω. Οπότε αν νιώσω ότι κάποιος θιγεται, συνήθως με θετικό τρόπο του λέω...τί προτιμάς, να κάνεις αυτό μαζί μας, ή να πας στο δωμάτιο σου να κάνεις κάτι μόνος σου.Τι προτιμάς να συνεχίσουμε τη βόλτα μας ή να γυρίσεις στο αυτοκίνητο? Φυσικά προτιμάει να είναι μαζί μας. Αν φυσικά έχω τα νεύρα μου ή αν με έχει φτάσει στα όρια μου, απλά πάει στο δωμάτιο του χωρίς πολλά πολλά και φυσικά κλαίει και χτυπιέται. Στερείται κάποιο αγαπημένο τρενάκι και τέλος. Απλά δεν κρατάει πάντα ως τακτική. Οπότε ψάχνω να βρω φυσικά τί φταίει για αυτήν την συμπεριφορά. Π.χ. έπαιξα αρκετά μαζί του? Συζήτήσαμε σήμερα? Διαβάσαμε ένα αγαπημένο βιβλίο? Πάντα υπάρχει μία αιτία. Η οποία όμως συχνά ναι μεν δεν είναι παράλογη αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κάποιο μικρό είναι άρρωστο, η μπέμπα γκρινιάζει βγάζει δόντια και είμαστε μόνο αγκαλιά. Που καταλαβαίνω ότι τον ενοχλούν . Οπότε ναι , έχεις δίκιο. Του λέω, ξέρω ότι κρατάω μόνο την Αφροδίτη σήμερα αγκαλιά αλλά πονάει και δεν μπορώ να την αφήσω. Άλλωστε ξέρεις πόσο σε αγαπάω. Και θα επανορθώσουμε αύριο, που ελπίζω να είμαστε καλύτερα. Κάθε παιδί επίσης είναι μοναδικό. Εκεί καταλήγω. Όταν γεννήθηκε ο μικρός του αδελφός, ενώ τον είχαμε προετοιμάσει τόσο πολύ....ξύπναγε και κοιμόταν με τόσο κλάμα και στριγκλιές που έβγαζε αίμα από την μύτη του. Είχα σοκαριστεί. Έκλαιγε και μάτωνε η μυτούλα του. και φυσικά εμένα η καρδιά μου. Και ο Φοιβάκος ήταν ένα παιδί που θήλαζε κάθε 4-5 ώρες ως νεογέννητο, κοιμόταν εύκολα όπου και αν τον ακουμπούσα. Οπότε μου επέτρεπε η κατάσταση να συνεχίσω να ασχολούμαι ΠΟΛΥ μαζί του. Ο Φοιβάκος τώρα 2,5 στην πιο τρελή ηλικία, διεκδικεί τον χρόνο μου και την προσοχή μου τόσο έντονα! Κάνει απίστευτες σκανταλιές, στις οποίες δεν ήμουν συνηθισμένη. Και δεν ξέρω πώς να τον συνετίσω. Επιλέγω την καρέκλα της σκέψης για 2 λεπτά. ή στέρηση αγαπημένου αυτοκινήτου.του εξηγώ ότι δεν πετάμε αυτοκίνητα στα κεφάλια των άλλων και ....συνεχίζει π.χ. να πετάει....πράγμα που δεν έκανε ο μεγάλος στην ηλικία του. Κακώς συγκρίνω όμως, αφού κάθε παιδί είναι ιδιαίτερο! και θα πρέπει να βρω το δικό του κουμπί.

Τους μιλάω, ναι! δεν ξαπλώνουμε ποτέ τσακωμένοι. Πάντα προσπαθώ και εγώ να ανακαλύψω τί φταίει, και προσπαθώ να τους κάνω να μου το πουν. Στον μεγάλο πετυχαίνει. Στον μικρό μου όχι ακόμη.

Πάντως δεν αφήνω σε καμία περίπτωση να καταλάβουν ότι έχουν το πάνω χέρι. Δηλαδη με απλά λόγια, πρώτα θα πάνε να ¨ηρεμήσουν" και μετά θα συζητήσουμε. Και ελπίζω να μην είναι υπό την μορφή κηρύγματος, αφού θα έχω ηρεμήσει και εγώ εντωμεταξύ.

Τελευταίο, και βασικό και συμφωνώ για άλλη μια φορά μαζί σου, ότι είναι σφουγγαράκια! Που σημαίνει ότι αντιγράφουν πρωτα εμάς και φυσικά αργότερα τους φίλους τους....(πες μου τον φίλο σου...) Το ελάχιστο που έχω να κάνω είναι να προσέχω λοιπόν, τη δική μου συμπεριφορά....