Γεια σας μαμάδες και Χρόνια Πολλά!

Διάβασα με πολλή προσοχή όσα γράψατε.. Συμφωνώ με τα περισσότερα και μου έκανε εντύπωση αυτό που αναφέρατε μερικές για την "κόκκινη γραμμή" και πού είναι ο σεβασμός κτλ. Αλλά ταπεινή μου γνώμη είναι πως υπάρχει και άλλη μια κόκκινη γραμμή στην απέναντι πλευρά, δηλαδή πού είναι ο αληθινός σεβασμός και πού ο φόβος! Δηλαδή, έχω δει στο κοντινό μου περιβάλλον οικογένειες που έχουν το αντίθετο πρόβλημα, δεν ξέρω βέβαια αν το αναγνωρίζουν ως πρόβλημα ή αν είναι ευχαριστημένοι. Δηλαδή, τα παιδιά τους τους "σέβονται" κυρίως γιατί τους φοβούνται τους γονείς και επειδή ξέρουν ότι θα φάνε αρκετό ξύλο και έχουν φάει όταν δεν τους σεβάστηκαν. Και μη πάει το μυαλό σας σε εξτρίμ καταστάσεις κακοποίησης κτλ κτλ, μιλάμε για ξύλο που πριν 20-30 χρόνια θα φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο! Θέλω να πω, μπορεί να έχουν σεβασμό, αλλά αν αυτός στηρίζεται στο φόβο, τι να το κάνεις;;;; Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να είναι υποκριτικά καλά παιδιά μπροστά σου και πίσω σου ή με την πρώτη ευκαιρία ή όταν νιώσουν πως μεγάλωσαν θα φερθούν ανάλογα για να βγάλουν και τα σπασμένα. Η ισορροπία είναι πολύ δύσκολη, αλλά νομίζω και από τις δύο μεριές. Δεν ξέρω αν λέω μεγάλα λόγια, αλλά νομίζω ότι αν το παιδί σου σε φοβάται, έχεις αποτύχει ως γονιός!

Η αλήθεια είναι πως ήμουν σίγουρη ότι ακολουθείς κι αυτό που πρότεινα, απλά το είπα επειδή καμιά φορά δεν μας περνάνε και όλα από το μυαλο...
Επίσης το είπα γιατί σε μένα ο μεγάλος έβγαλε πολλές αλήθειες, όταν του έδωσα χώρο και χρόνο να πει αυτός πως νιώθει για μια κατάσταση ή συμπεριφορά... Μου χει πει για παράδειγμα, όταν του έκάνα παρατήρηση, γιατί φωνάζει στον μικρό του αδερφό... Μα μαμά κι εσύ έτσι μου φωνάζεις όταν κάνω κάτι... και σε πολλές άλλες περιπτώσεις μου είπε: αυτό το έκανα, γιατί ζήλεψα που εσύ, ο μπαμπάς ή ο παππούς ή οποιοσδήποτε άλλος έδινε σημασία μόνο στον μικρό και όχι και σε μένα... Δηλαδή έβγαλε ξεκάθαρα αυτό που ένιωθε... αυτό βέβαια συνέβη, αφού πρώτα τον οδηγούσα εγώ με ερωτήσεις πολύ καιρό πιο πριν να μιλάει... Θα μου πει κανείς, μήπως έτσι έμαθε πως να τραβάει αλλιώς την προσοχή? ε η αλήθεια είναι πως προτιμώ αυτόν τον τρόπο... χωρίς να σημαίνει ότι έχει αλλάξει πλήρως συμπεριφορά...

Κατα τ'άλλα νομίζω ότι δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για τις δικές σου λάθος συμπεριφορές, με την έννοια ότι είναι αδύνατον ως άνθρωποι να της αποφύγουμε εντελώς... απλά αυτό που εγώ κάνω είναι να τις παρατηρώ και να ψάχνω να βρω τρόπους να με επαναφέρω σε τάξη και ηρεμία... διότι κι εγώ ξεφεύγω συχνά και παραφέρομαι...

Έπειτα νομίζω ότι ο Φοίβος ξεσηκώνει πολλά από τον Τίμο, μόνο που επειδή ακριβώς διαφέρουν, εσύ θα πρέπει σε κείνον να βρεις άλλη μέθοδο... Πάντως για την σύγκριση που λες, είναι αναπόφευκτη... Με πιάνω δηλαδή συχνά και μένα να την κάνω, χωρίς να λέω ότι κάτι που έχει ο ένας είναι καλύτερο από τον άλλο, απλά επισημαίνω την διαφορετικότητά τους.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή, γιατί αφού ασχολείσαι ουσιαστικά ( και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που προβληματίζεσαι και για τους λόγους, για τους οποίους προβληματίζεσαι κατά την γνώμη μου) και όχι ψευδώς (καθώς πολλοί νομίζουν ότι ασχολούνται, αλλά λίγοι ασχολούνται πραγματικά και σε βάθος) σιγά σιγά θα έχεις αποτέλεσμα... με 3 παιδιά ο φόρτος είναι μεγάλος... όμως το ότι προσπαθείς να ασχοληθείς με όλα τα ζητήματα, για να μην σου ξεφύγει κάτι, για μένα δείχνει ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση και θα ηρεμήσουν τα πράγματα καθώς τα παιδιά θα μεγαλώνουν...

Καλλιρόη χαίρεται!

συμφωνώ μαζί σου ... κατ' αρχήν καμιά μορφή βίας δεν είναι αποδεκτή, κατ'επέκτασιν ούτε η λεκτική ούτε και η σωματική! Αλλά αν το πάρουμε αυτό ακριβολογώντας, θα πρέπει να απορρίψουμε κάθε μέθοδο, παραδείγματος χάριν το να στερήσουμε από το παιδί να δει την αγαπημένη του ταινία, εκβιάζοντας το ουσιαστικά να κάνει αυτό που θέλουμε ή να το στείλουμε στο δωμάτιο του, γιατί κι αυτό βία μπορεί να θεωρηθεί αν το σκεφτεί κανείς... επίσης υπάρχουν και άλλες πράξεις που μπορεί ανάλογα με την στάση ζωής, την αντίληψη, τις πεποιθήσεις του καθενός να φαίνονται απαράδεκτες ή λιγότερο απαράδεκτες... και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν οικογενειες που βασίζουν την συμμόρφωση των παιδιών τους στο ξύλο και αυτό είναι λυπηρό...θεωρώ όμως ότι είναι υποκρισία να κοιτάμε αυτές τις περιπτώσεις, διότι αν μου πεις ότι δεν έχεις τραντάξει ποτέ το παιδί σου ή δεν του έχεις δώσει μια στο χέρι ή στον ποπο ή δεν το έχεις τραβήξει πιο έντονα, επειδή σε έφερε στο αμήν ή ακόμη και ότι και λεκτικά δεν του μίλησες ποτε άσχημα ή δεν του φώναξες, τότε πραγματι σου βγάζω το καπέλο... Θέλω να πω ότι και ο πιο ήρεμος και σωστός άνθρωπος, μπορεί σε κάποια φάση με το παιδί του να παραφερθεί, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά είναι ανθρώπινο... και δεν πρέπει να τα βάζουμε στο ζύγι, γιατί κατά την γνώμη μου δεν έχει σημασία το πόσο λάθος συμπεριφερόμαστε, αλλά το γεγονός και μόνο ότι συμπεριφερόμαστε λάθος. Τώρα αν μιλήσουμε για το αν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που φέρονται βίαια ότι αυτό είναι λάθος δεν ξέρω... νομίζω πως όταν κάποιος φέρεται συστηματικά βίαια, δεν μπορεί να καταλάβει το λάθος του... όταν κάποιος φερθεί βίαια υπό συνθήκες, μάλλον το καταλαβαίνει και νιώθει τύψεις γι' αυτό... εννοειται οτι δεν είναι σωστό το παιδί να μας ακούει υπό τον φόβο της βίας, αλλά υπό το πρίσμα της κατανόησης... Άσε που τα παιδιά που ανάφέρεις δεν θα έχουν μόνο αυτό το πρόβλημα και η υποκρισία τους δεν θα πηγάζει μόνο από αυτό, αλλά και από το γεγονός ότι όλη τους η οικογενειακή ζωή βασίζεται στην υποκρισία και στο ψέμα, γιατί καθώς φαίνεται αυτά τα παιδιά, για να γλιτώσουν από την βία, πολύ συχνά καταφεύγουν και στο ψέμα...
όμως τα όρια που αναφέραμε δεν έχουν να κάνουν με την βιαιότητα... έχουν να κάνουν με την κοινωνική συμβίωση... δηλαδή αυτό ακριβώς μας προβληματίζει πως θα γίνει να μας σεβαστούν, χωρίς να χρησιμοποιούμε λάθος τρόπους...

στο πιο πάνω σχόλιο έκανα και ένα ορθογραφικό... να με συγχωράτε... ήθελα να πω... ως άνθρωποι να τις αποφεύγουμε...

Mairy Popins! Καλησπέρα και πάλι! Μήπως να τα λέγαμε τελικά από κοντά. Άλλωστε πλησιάζει το πάρτυ γενεθλίων του mamakid! Να μία πολύ καλή ευκαιρία. Όσα έγραψες με προβλημάτισαν πολύ. Ιδίως το θέμα του κηρύγματος, κάτι που γυρόφερνε ούτως ή άλλως στο μυαλό μου.

Γιατί? γιατί έχω πιάσει τον Τίμο απλά να μου λεει, ναι, εντάξει μαμά, αφού τα είπαμε. Που σημαίνει, ότι επαναλαμβάνομαι και γίνομαι κουραστική και φυσικά στα πιο σημαντικά ίσως παύει να με ακούει. Προσπαθώ με τις ερωτήσεις, όπως προσπαθώ και με τα δεδομένα...π.χ. έχω παρατηρήσει ότι....μήπως....? Βέβαια, δεν ανοίγεται εύκολα, αλλά ανοίγεται σε ανύποπτες φάσεις. Πριν το βραδινό υπνάκο είναι η καλύτερη στιγμή συνήθως...Προσπαθώ, απλά προσπαθώ! και προσπαθώ να θυμάμαι να χαμογελάω και να δίνω σημασία στα συναισθηματά του. Ευχαριστώ για όλα!

Καλλιρόη, θα συμφωνήσω και εγώ πώς καμία μορφή βίας δεν είναι αποδεκτή. Ούτε η άσκηση ψυχολογικής βίας ούτε φυσικά η σωματική βία. Έχω διαβάσει επίσης, και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ το χτύπημα στο χέρι που έκανα στον Τίμο, ότι η λεκτική βία, είναι συχνά χειρότερη από τη σωματική. Αναφέρω πάλι ένα παράδειγμα. Στον μικρό για να ξαπλώσει επιτέλους στο κρεβάτι του και να μην μου ξυπνήσει την μπέμπα πάλι, τον απείλησα ότι θα του πάρω το νάνι του. ΚΑΚΩΣ με πιο κεφαλαία γράμματα από την προηγούμενη φορά.
Τα παιδιά όμως που φοβούνται τη μαμά τους φαίνονται από μακριά! Έχετε δει ποτέ? Τρομάζουν ακόμη και όταν χτυπήσουν, ή αν ανοίξεις την πόρτα και τους πεις, γελώντας, τί κάνεις εσύ εδώ???Συνήθως είναι επιθετικά. Και φυσικά δεν θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι της μαμάς. Όταν δε η μαμά βρίσκει χίλιες δικαιολογίες για μελανιές του παιδιού, εκεί δε θέλει και πολύ μυαλό. Γιατί και η βαριά μορφής αδιαφορία ως προς το παιδί, ακόμη και αν δεν το χτυπάει η ίδια, αλλά απλά εκείνο πέφτει άσχημα συνέχεια είναι επικίνδυνη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θεματάκι. Πολύ σημαντικό!

Αλλά άλλο, από την άποψη, ότι σε λογικά πλαίσια αναρωτιόμαστε, ή τουλάχιστον η εξέλιξη της συζήτησης εκεί οδήγησε.., στο πώς μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν διδάσκοντάς τα τις αξίες της ηθικής: τον σεβασμό και την αγάπη προς τον εαυτό μας και τους γύρω μας, τη δικαιοσύνη, την καλοσύνη, και φυσικά την εμπιστοσύνη και την αξιοπρέπεια.

Και είναι κάτι που ξεκινάει πρώτα από εμάς!

Δείτε και αυτό το άρθρο...το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αν και αγχωτικό... πάντα προσωπικά μιλώντας
www.childit.gr/v2/index.php/childitnews/...n-i-ithiki-didaskete

TFA χαίρεταιιιι!!!

Μάλλον θα τα πούμε στο πάρτυ και πολύ χαίρομαι γι' αυτό... Βασικά δεν ήθελα να σε προβληματίσω με όσα έγραψα, αλλά αντίθετα να σου πω πόσο συμπάσχω με αυτά που γράφεις... Διάβασα και το άρθρο και εξωτερικά βέβαια φαίνεται ένα ενδιαφέρον άρθρο... κατά βάσιν όμως δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη... με ποια έννοια το λέω... έχουμε πήξει να διαβάζουμε άρθρα γενικόλογα για το τι θα πρέπει να πετύχουμε σε σχέση με το παιδί μας, αλλά όχι πως... και θα μου πεις ότι στο άρθρο σου λέει κάνε εκείνο και το άλλο και το παρ'άλλο αν θες να πετύχεις το παιδί σου να γίνει ηθικό... λέει για παράδειγμα : Αξίες: Σεβασμός, δικαιοσύνη, καλοσύνη, εμπιστοσύνη, αξιοπρέπεια. Αν τους δείξετε τι σημαίνει κάθε αξία από αυτές, τότε να είστε σίγουροι πως το κέρδος θα τους «επιστραφεί». και πως τα δείχνεις όλα αυτά? προφανώς με το παράδειγμά σου... 'η με κουβέντες... ποιες ακριβώς όμως? όλα αυτά τα άρθρα γράφονται με γνωμονα το απόλυτο και μη λαμβάνοντας υπόψιν τις πραγματικές συνθήκες του καθενός... γιατί άντε να έχεις την δύναμη μετά από μια τρομερά κουραστική μέρα με δουλεια, παιδιά, σπίτι και πιθανόν και με άλλα, να είσαι ήρεμος, ψύχραιμος και με διάυγεια, ωστέ ποτέ να μην παρεκτραπείς και ξεστομίσεις καμιά βρισιά ή ποτέ να μην υψώσεις τον τόνο, γιατί αν το ψάξετε πραγματικά και το να υψώνεις τη φωνή στο παιδί σου, κακοποίηση θεωρείται...

Τέλοσπάντων και με όσα έχουμε πει και από αυτά που έχω βιώσει, καταλήγω 1ον στο ότι είμαι άνθρωπος που έχω κάνει πολλά λάθη με το 1ο ιδίως μου παιδί, έχω φωνάξει και το έχω κάνει να με φοβηθεί ορισμένες φορές, του έχω δώσει και στον ποπο από καμιά, παρόλο που κλαίω μετά, γιατί ξέρω το κακό που κάνω... ωστόσο δεν υποκρίνομαι... προσπαθώ να λύσω τα δικά μου, ώστε να μην συνεχίζω τις λάθος συμπεριφορές που έχω... Από αυτές τις συμπεριφο΄ρες μου όμως δεν έχω δει να γίνεται το παιδί μου φοβικό, ούτε μελαγχολικό, ούτε να υποκρίνεται άλλα στο σπίτι και άλλα έξω...γιατί κατά βάσιν με τον τρόπο μου του έχω δώσει να καταλάβει ότι λυπάμαι όταν παραφέρομαι, γιατί γενικά του φέρομαι με σεβασμό και είναι η εξαίρεση οι παρεκτροπες μου... Εγώ πάλι σε όλα αυτά που είπες σε σχέση με την βία συμφωνώ και σκέφτομαι διαρκώς ότι μορφές βίας υπάρχουν πολλές και ας μην κρυβόμαστε... βία θα μπορούσε και να είναι όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ακατάλληλο περιβάλλον ή και αυτό που είπες σε αδιάφορο περιβάλλον...
αλλά έτσι έχουμε φτάσει να έχουμε παρανταντέψει τα παιδιά και βλέπω παιδιά που αντιμιλάνε και που παπαγαλίζουν εκφράσεις και ύφος των μεγάλων να θεωρούνται έξυπνα, ενώ είναι απλά και μόνο κακομαθημένα... Ακούς μερικούς γονείς- και αυτό το βλέπω τόσο στην δουλειά μου όσο και στην καθημερινότητά μας- να λένε μου είπε αυτό, τι έξυπνο είναι κι εγώ φρίττω, διότι θα ήθελα να πω... τι κακομαθημένο είναι!
Οι τάσεις της ψυχολογίας τα τελευταία χρόνια μας έχουν οδηγήσει σε μια ελευθεριότητα και σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση που και η καθε βλακεία του παιδιού να δικαιολογείται και μάλιστα να επικαλύπτεται και με ψευτοαιτιολογίες... Ε λοιπόν το παιδί μου δεν θέλω να γίνει κακομαθημένο και αν σε ορισμένες φάσεις, έχει κακομαθημένες τάσεις, προσπαθώ να το επαναφέρω...
και γιατί τα λέω όλα αυτά και τι σχέση έχουν...πρώτον γιατί ελάχιστα από αυτά που έχω διαβάσει, δίνουν πραγματικές λύσεις στα διάφορα προβλήματα αγωγής, οπότε δεν βασίζομαι στα περισσότερα από τα άρθρα που διαβάζω και δεν επιτρέπω να με παίρνει από κάτω... δεύτερον επειδή ο κάθε ένας που γράφει έχει μια συγκεκριμένη τάση, ακολουθεί μια συγκεκριμένη σχολή και σύμφωνα με αυτήν πορεύεται... από όλα όσα διαβάζω κοιτάω με προσοχή, όσα είναι κοντά σε μένα και όχι όσα με βολεύουν, αλλά και πάλι με επιφύλαξη...

έπειτα και θα σταματήσω, γιατί το παράκανα... το κήρυγμα καλώς ή κακώς είναι μέρος της συμβίωσης με τα παιδιά... τώρα το ότι ο Τίμος σου απανταει έτσι δεν μου φαίνεται περίεργο, γιατί δεν είναι ακόμη στην ηλικία που μπορούμε να βάζουμε τα πράγματα κάτω και να τα συζητάμε, παρόλο που εμείς οι μαμάδες ιδιαιτέρως πολύ θα το θέλαμε... και μένα ο δικός μου λέει παρόμοια... αλλά το καταλαβαίνω και δεν αγχώνομαι ότι τον πρήζω, άσχετα αν καποιες φορές το κάνω κι αυτό... πιο πολύ νομίζω οφείλεται αυτή η αντίδραση στο ότι αυτα θέλουν να κάνουν άλλα πράγματα και εμείς προσπαθούμε να τα καθηλώσουμε για να τους μεταδώσουμε όλες αυτές τις "αληθειες".

Πάντως για μένα το βιβλίο που συμπυκνώνει την αλήθεια για τον σεβασμό και την κακή αντίληψη σχετικά με αυτόν είναι το παιδικό βιβλίο " Ο γάιδαρος ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος". Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει στην προσωπική του κατάσταση αυτά που λέει το βιβλίο και μέσα του σκέφτεται : εγώ ευτυχώς δεν είμαι έτσι με το παιδί μου, βρίσκεται μίλια μακριά από την πραγματικότητα και ίσως και ποτε να μην την καταλάβει...

Ειλικρινά θα χαρώ πολύ να τα πούμε από κοντά! Ξεκινάω ανάποδα, γιατί με κέντρισες πάλι με το καταπληκτικό βιβλίο που ανέφερες, και που είχε ανάψει στην κυριολεξία φωτιες μέσα μου! Ο Μένιος ο γαιδερένιος, που άρεσε και τον Τίμο πολύ, και έδειχνε να το καταλαβαίνει. Μόνο η εικονογράφηση δεν τον ενθουσίασε...του φάνηκε τρομακτική...και θα συμφωνήσω με τον μικρό μου.
Αλλά στο θέμα μας. Αυτό το παιδικό βιβλίο με έκανε να γελάσω, και να προβληματιστώ επίσης έντονα. Για την ακρίβεια με έκανε να αισθανθώ καλά, επειδή προσπαθώ να μην μεγαλώσω ένα κακομαθημένο παιδί. Έναν μελλοντικό γάιδαρο. Με προβλημάτισε όμως, γιατί γνωρίζω πως για να το πετύχω έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Για την ακρίβεια είναι νομίζω ένας πολύ ανηφορικός δρόμος! Και ξέρεις ένα από τα πολλά που μου αρέσει σε εσένα είναι ότι το γνωρίζεις. Και αυτό είναι η αρχή. Η βάση για να πατήσουμε. Το ότι αναγνωρίζεις ένα θέμα ως πολύ σημαντικό και προσπαθείς για το καλύτερο, είναι πολύ βασικό. Δεν εφησυχάζεσαι. Φαίνεται σε αυτά που γράφεις.

Τώρα αφού ξεκίνησα από τα λεγόμενά σου ανάποδα θα αναφερθώ και εγώ σε όλα αυτά τα βιβλία παιδοψυχολογίας (τα οποία διαβάζω ) και σχετικά σεμινάρια (τα οποία προσπαθώ να παρακολουθώ) και άρθρα στο ιντερνετ...κλπ....
Έχω να κάνω την εξής παρατήρηση. Για μένα υπάρχουν για να μας προβληματίζουν προς το καλύτερο. Δηλαδή, να όπως στο άρθρο για τις ηθικές αξίες...συγκράτησα το τί πρέπει να διδάξω στα παιδιά μου...όχι το πως...Το πως είναι κάτι που έχει να κάνει με την κάθε οικογένεια, με το τί ταιρίαζει σε κάθε μητέρα, με τον χαρακτήρα του κάθε παιδιού. Έχεις παρατηρήσει πόσο γρήγορα αλλάζουν. Προ δεκαετίας στην Αμερική κυριαρχούσε το φαινόμενο της απόλυτης ελευθερίας στα παιδιά, ως εκδήλωση ενδιαφέροντος. Πλέον έχουν κάνει στροφή 180ο μιλώντας για όρια. Και όμως μία μαμά μου έχει πει, ότι εμένα δεν μου ταιριάζει η αυστηρότητα και τα όρια και δεν θέλω να αισθάνεται το παιδί μου ότι το ελέγχω. Θέλω απλά να του μιλάω και να μην το βάζω τιμωρία. Εσύ είσαι πολύ αυστηρή μητέρα. Το θέμα του ύπνου, άλλο παράδειγμα. Στη δυτικές κοινωνίες σου λένε μην τα κοιμίζεις στο κρεβάτι σου γιατί θα μεγαλώσουν με ανασφάλεια, στις ανατολικές κοινωνίες τα κοιμίζουν γιατί πιστεύουν ότι ενισχύεται η αυτοπεποίθηση.

Εγώ λοιπόν λέω, πώς διαβάζεις, συγκρατείς αυτά που σε ενδιαφέρουν και εφαρμόζεις αυτά που πιστεύεις ότι ταιριάζουν με εσένα. Τώρα το τί ταιριάζει σε κάθε μητέρα έχει να κάνει κυρίως με το ταμπεραμέντο της, με τα βιώματα, τα πιστεύω της και με τον χαρακτήρα του παιδιού της. Εγώ ας πούμε είμαι νεύρο εκ φύσεως! Δεν σταματώ λεπτό. Δεν εφησυχάζομαι και δεν τα παρατάω εύκολα. Είμαι και πεισματάρα. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να του περάσει κάτι που για μένα δεν είναι σωστό. Και επειδή είναι και εκείνος πεισματάρης ερχόμαστε σε σύγκρουση. Εκεί που λογομαχούμε (κοινως βγάζει μια γλώσσα μεγαλύτερη από το μπόι του, εννοείται αντιγράφοντας εμένα!!!!)καταλήγει στο δωμάτιο με κλάματα.

Απλά, οι διάφορες σχολές ψυχολογίας τώρα είναι, αυριο αλλάζουν κοκ.Είναι απόλυτες έχεις δίκιο, ουτοπικές καταστασεις περιγράφουν θα έλεγα συχνά. Πρέπει να βασιζόμαστε και στη δική μας αντίληψη και στο δικό μας ένστικτο. Με αγχώνουν τα διάφορα πρέπει που θέτουν, στα θέματα που συμφωνώ. Είναι ίσως ο πήχης για μένα. Και δεν θέλω να τον κατεβάσω ακόμα (είπαμε το πείσμα). Λειτουργούν περισσότερο σαν αυτοκριτική. Δεν ξέρω αν στο δίνω να το καταλάβεις σωστά.
Κακά τα ψέμματα. Είναι δύσκολο να μην παρεκτραπείς. Είναι λάθος, αλλά είναι αδύνατο και για μένα. Μην είσαι τοσο αυστηρή όμως. μας βομβαρδίζουν συνέχεια με πρέπει και μη....αλλά αναρωτιέμαι συχνά αν αναφέρονται σε γήινες μανούλες ή αρειανές. Το σημαντικό είναι να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Αυτό πιστεύω. όπως λες και εσύ να μην συνεχίζεις με τις λάθος συμπεριφορές και να γνωρίζει το παιδί ότι λυπάσαι όταν παραφέρεσαι. έτσι του διδάσκεις και το θυμό, και τη λύπη και τη συγνώμη. Όλες περνάμε συχνά άσχημες φάσεις με τον δικό μας άνθρωπο, ή με τη δουλειά μας ή απλά επειδή έχουμε πονοκέφαλο, και επειδή ακριβώς είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι, δεν γίνεται να μείνουμε ανεπηρέαστες.
και δεν υπάρχει περίπτωση το παιδί σου να γίνει φοβικό, ούτε μελαγχολικό. Γιατί το αναγνωρίζεις!

Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά με τα παιδιά που "κακοποιούνται με κάποιον τρόπο" και αναφέρομαι στα πολύ πιο πάνω.

Αυτά! (πάλι έγραφα έγραφα έγραφα....σόρυ...)

Μανουλες, παρακαλουθω με παρα πολυ ενδιαφερον τη συζητηση... δεν παρεμβαινω γιατι με καλυπτετε πληρως!! Χαιρομαι που βρισκω επιτελους, εστω και ηλεκτρονικα, ατομα με ιδιους προβληματισμους και συχνα ιδιες αποψεις!!! ... Συνεχιστε.... (εγω γιατι δεν ξερω τιποτα για το παρτυ; Πώς το μαθατε;)

Γεια σας κι από μένα!!! Λοιπόν, κι εγώ παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αλλά ήθελα να σας πω κι εγώ για το Μένιο!!!! Αυτό το βιβλίο το πήρα και το διάβασα, ο μικρός λίγο ασχολήθηκε γιατί του άρεσε ο γάιδαρος, αλλά μετά δεν του πολυέκανε... Που λες mairy popins και υπόλοιπες μαμαδούλες, για μένα ήταν λίγο γροθιά στο στομάχι!!! Καταρχήν, θεωρώ πως δεν είναι παιδικό βιβλίο, αντίθετα είναι για μεγάλους και πιο πολύ για τις μαμάδες!!! Έχει με ωραίο έμμετρο τρόπο πολλές ψυχαναλυτικές αλήθειες!!!! (Το cd δε μου άρεσε καθόλου, ήταν σκέτη φασαρία, αλλά τι να κάνουμε, δεν το ξαναέβαλα!!!). Είδα πολλά από τον εαυτό μου εκεί μέσα, στο πώς η μαμά καμαρώνει τις εξυπνάδες που λέει το παιδί της αντί να του βάζει όρια και πιο πολύ με σοκάρισε το ότι παρουσιάζει πώς είναι το παιδί της στο μέλλον, ένας νέος χωρίς να πατάει στα πόδια του, βυθισμένος στην κατάθλιψη (σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο)... ήταν πραγματικά μεγάλη αλήθεια και το είδα μπροστά μου και θορυβήθηκα αρκετά. Είναι αλήθεια, χωρίς υπερβολή ότι αν κάνουμε τέτοια, αυτή θα είναι η κατάληξη.... Τώρα, αν σας πω ότι έκανα δραστικές αλλαγές, ψέματα θα πω!!! Αλλά με θορύβησε και άρχισα να αναθεωρώ από τα μικρά και τα καθημερινά... Τουλάχιστον, το βιβλίο έχει happy end!!!!!

Να το βάλουμε και στο θεματάκι που άνοιξε η TFA για τα βιβλία!!

ΧρυσαΖ έγραψε:


Χεχε, Χρύσα, πώς φαίνεται ότι δεν έχεις facebook!!! Το βάλαμε ήδη εκεί, αλλά από την επόμενη εβδομάδα θα το προωθήσουμε κι εδώ και θα ανοίξουμε κι ένα θεματάκι στο forum εδώ!!! Το Σάββατο 28 Μαΐου σας καλούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα πρώτα γενέθλια του mamakid.gr για να γνωριστούμε!!! Ετοιμάζουμε πολύ διασκεδαστικά πράγματα για τα παιδιά!! Φυσικά, η είσοδος είναι ελεύθερη! Πολύ σύντομα περισσότερα!!!

Χαίρετε και πάλι!

ΤΦΑ τι να πωωω...ακόμη μια φορά με καλύπτεις!

Η αλήθεια είναι πως φάνηκα μάλλον απορριπτική ως προς τα άρθρα και τα βιβλία ψυχολογίας... όμως δεν είμαι και συμφωνώ απολύτως με όσα είπες... απλά επειδή κατά βάσιν πιστεύω ότι όποιες αρχές έχει κανείς, αυτές και θα μεταδώσει, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν αλλάζουμε (πράγμα που γίνεται με πολύ κόπο και μπόλικη προσωπική δουλειά και κυρίως, όταν έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά), ήθελα να τονίσω πιο πολύ την δυσκολία μου να βρω πρακτικές λύσεις μέσα σε τέτοιου είδους βιβλία ή άρθρα... γιατι στην πραγματικότητα αυτά έχω ανάγκη σε αυτην την φάση...
Ας προτείνω εδώ και μια σειρά πολύ βοηθητική: "Μεγαλώνοντας σωστά τα παιδιά μας", Φρανσουάζ Ντολτό. 3 τόμοι είναι και νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει... Βέβαια και σ΄αυτά πρεπει οπωσδήποτε να στεκόμαστε κριτικοί, γιατί η Ντολτό έγραψε σε άλλη εποχή και υπό διαφορετικές συνθήκες... όμως ο τρόπος που βλέπει τα παιδιά είναι διαχρονικός, αγαπητικός και τρυφερός... και κυρίως δίνει λύσεις!

Γιατί λες να μην είμαι αυστηρή?εννοώ που σου φάνηκα αυστηρή?Σε σχέση με τις μαμάδες και τις παρεκτροπές μας? Μάλλον δεν τα διατύπωσα εντελώς καθαρά... Ήθελα να πω ακριβώς αυτά που έγραψες... ότι γενικά πρέπει να δείχνουμε κατανόηση και στα λάθη των άλλων, αλλά και στα δικά μας και απλά να κοιτάμε ό,τι μπορούμε να το διορθώνουμε...

Ο Μένιος πράγματι είναι πιο πολύ για ενήλικες, θα συμφωνήσω Ελις... κι εμένα μου φάνηκε καταπληκτικό πως μέσα σε τόσο λίγο χώρο ειπώθηκαν τόσα πολλά και σημαντικά...

Χα! δεν φάνηκες καθόλου απορριπτική! Κριτική θα έλεγα! Και καλά κάνεις! Και φυσικά και εγώ αυτό το πρόβλημα έχω!ότι πραγματικά σπάνια βρίσκεις πρακτικές λύσεις. Τη σειρά που προτείνεις δεν την ξέρω. Μπαίνω τώρα να τη δω. Να την γράψεις και στα νέα βιβλία αν δεν σου κάνει κόπο. Ξεθαψα ένα με τίτλο, μεγαλώνοντας ευτυχισμένα παιδιά, αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν σε φάση πρόληψης ή καταστολής...με λύσεις. Πάντως τα παραδείγματά του ήταν πολύ καλα, από ότι θυμάμαι.
Σχετικά με το αυστηρή, ήταν σαν να έπιανα τον εαυτό μου να κάνει αυτοκριτική: "καταλήγω 1ον στο ότι είμαι άνθρωπος που έχω κάνει πολλά λάθη με το 1ο ιδίως μου παιδί" Ξέρεις όταν ο Τίμος μου πέταξε το μπουκάλι έστειλα μήνυμα στον άντρα μου ότι έχω μεγαλώσει ένα κακομαθημένο παιδί. Ένα παιδί που δεν ξέρει να σέβεται και ότι έχω κάνει πολλά λάθη. Μου απάντησε ότι έχεις μεγαλώσει ένα καταπληκτικό παιδί, το οποίο καμάρωνες σήμερα το πρωί στις εκδηλώσεις της 25ης. Αυτό που είδες εκεί επάνω είναι δικό σου δημιούργημα.

Αυτό ήθελα να σου πω και εσένα. Έχουμε καταπληκτικά παιδιά γιατί ενδιαφερόμαστε. Λάθη κάνουν μόνο όσοι ασχολούνται. Αν είσαι αδιάφορος δεν έχεις λάθος αντιδράσεις γιατί απλά είσαι αδιάφορος. Οι λάθος συμπεριφορές είναι ανθρώπινες. Τα λάθη διορθώνονται. Γιατί ενδιαφερόμαστε και έχουμε θέληση. Αυτό άλλωστε ακριβώς πιστευεις και εσύ!

Λοιπόν αυτό που μου έγραψες και στο οποίο έχεις δίκιο, μου το έχει πει μια φίλη ψυχολόγος, η οποία κρατούσε τον μεγάλο μου γιο, όταν έφευγα στην δουλειά... Μου είχε πει λοιπόν, όταν έκανα την αυτοκριτική μου και έβγαζα τις ενοχές μου: Σε προβληματίζουν τόσο πολύ όλα τα θέματα γύρω από το παιδί σου, που αποκλειεται ακόμη και με τα λαθη και παρόλ'αυτά να του κάνεις κάποιο μεγάλο κακό...ακριβώς δηλ. αυτό που είπες... από το ενδιαφέρον δεν παθαίνουν τα παιδιά, αλλά από την αδιαφορία, η οποία βέβαια έχει πολλές μορφές... Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Πάω να γράψω το βιβλιο και στο άλλο θέμα...

Παιδιά, τελευταία πιάνει ξανά το κόλπο με τα dvd (δηλαδή "αν δεν ηρεμήσεις δεν θα δεις σήμερα dvd") και είμαι πολύ χαρούμενη!!!!! Χαχαχαχαχαχα!!!!!

καλά εμένα σήμερα μου είπε το θεικό στις διαπραγματεύσεις μας για το αν θα λούσω τα μαλλιά του... Μην μου τα λούσεις γιατί δεν θα σε παντρευτώ....άντε τώρα να μείνω εγώ σοβαρή και να επιβάλω την τάξη και το πρέπει. Του απάντησα ότι δεν πειράζει θα με παντρευτεί ο μπαμπάς σου (λέτε να τον πλήγωσα?) και μου λέει όχι, δεν θα αφήσω να σε παντρευτεί κανείς άλλος! Μόνο εγώ θα σε παντρευτώ, αλλά όχι πια γιατί μου έλουσες τα μαλλιά μου....

dvd elis δεν πολυενδιαφέρεται....αν δει όμως να απογειώνεται κάποιο τρενάκι του, εκεί το παίρνει απόφαση,..τρίζει τα δόντια του, μου δειχνει το χερι του με νεύρα....
αλλά τελικά....έχω κερδίσει....