Γεια σας, είμαι νέα στο φόρουμ σας. Είδα ότι πολλές μαμάδες ανοίγουν θέματα με διάφορες απορίες και υπάρχει και σε μένα κάτι που με προβληματίζει πολύ. Έχω μια κόρη 5 ετών σχεδόν, δηλαδή προνήπιο και έναν μικρό στα 2. Η κόρη μου, ενώ ήταν σχετικά πιο ανεξάρτητη, έχει αρχίσει πια να μη θέλει να πηγαίνει κάπου με τον μπαμπά της και είναι κολλημένη συνεχώς πάνω μου. Σκέφτηκα πως είναι πιθανό να ζηλεύει τον μικρό, που αναγκαστικά ασχολούμαι πιο πολύ μαζί του, αλλά μου φαίνεται ότι έχει γίνει έντονο τελευταία, ενώ μεγαλώνει και κανονικά θα έπρεπε να είναι πιο άνετη... Μιλάμε, ότι κλαίει αν δεν την πάω εγώ κάπου κτλ και μου κάνει και παράπονα συχνά... Έχετε κάτι να με συμβουλέψετε; Σας ευχαριστώ πολύ.

Γεια σου nikie! Εμένα οι δικές μου είναι 3 και 5. Να σου πω, όταν γεννήθηκε η μικρή, η μεγάλη άρχισε κάτι κόλπα περίεργα τέτοια, σε νορμάλ βαθμό... τώρα λίγο της έχει περάσει και έχει κολλήσει και με τον μπαμπά... Νομίζω ότι αρχίζουν κάτι τέτοια όταν νιώθουν ότι σε χάνουν, αν νομίζουν ότι πιο πολύ ασχολείσαι με τη μικρή κλ κτλ... Πάντως, εμάς κράτησε μια περίοδο αρκετή, αλλά μετά σιγά σιγά της πέρασε μόνο του. Συζήτησέ της μήπως και εκφράσει τι νιώθει και πάρτην καμιά φορά και μια βόλτα μόνη της να νιώσει "μεγάλη"! Καλή δύναμη!!

Νikie, καλως ηρθες στο φορουμ! Είναι οντως σημαντικη η κατασταση που περιγραφεις. Θα ξαναπω κατι που εχω ξαναγραψει στο φορουμ και συγγνωμη ένα γινομαι κουραστικη (είναι μια μεθοδος που μας μαθαινει η παιδοψυχολογος στη συμβουλευτικη στον παιδικο της κορης μου). Λοιπον, το κλειδι είναι η συζητηση όπως λεει και το korinaki. Την παιρνεις μια μερα μια βολτα οι δυο σας και της λες: «Ξερεις, παρατηρησα αυτό κι αυτό (π.χ. κλαις όταν δε σε παω εγω καπου). Καταλαβαινω πως νιωθεις. Φοβασαι πως θα με χασεις, γιατι πολλες φορες ασχολουμαι με τον αδερφο σου, ετσι δεν είναι; (είναι σημαντικο να δειξεις στο παιδι πως συμμεριζεσαι τα συναισθηματα του!). Καποιες φορες σε παραμελω το ξερω, αλλα και ο αδερφος σου θελει φροντιδα. Μου αρεσει όμως πολύ να ειμαι μαζι σου και θα προσπαθησω να περναμε περισσοτερο χρονο μαζι. Θελω να σου πω ότι για εμενα θα εισαι παντοτε πολύ σημαντικη και θα εχεις παντα μια ξεχωριστη θέση στην καρδια μου!» Δεν είναι απαραιτητο να σου απαντησει κατι. Εσυ απλως περνας το μηνυμα σου. Πιστευω ότι ολη η κατασταση γινεται γιατι νιωθει παραμελημενη. Φροντισε να της τονισεις ότι την αγαπας πολύ και να κανετε καποια πραγματα οι δυο σας.
Θα σου πω κι ένα παρομοιο δικο μου περιστατικο και πως το χειριστηκα. Καποιο διαστημα η μεγαλη μου κορη ειχε παθει μαζι μου μια ψυχωση! Όταν πηγαιναμε σε μερη με αλλα παιδια κι ερχοταν κοντα μου ένα παιδακι ή μου μιλουσε καποιο παιδακι, φωναζε: «Αυτή είναι η μαμα μου! Μη μιλατε στη μαμα μου! Μην αγγιζετε τη μαμα μου»! Ολο ηταν «η μαμα μου.. η μαμα μου… η μαμα μου…». Το συζητησα με την παιδοψυχολογο του σχολειου και μου ειπε ότι «νιωθει απειλη από τα αλλα παιδακια. Είναι μια μορφη ζηλιας. Ηδη σε μοιραζεται με την αδερφη της και ισως φοβαται μη σε χασει. Συζητησε το μαζι της». Πραγματι μια φορα, ενώ της ξεμπερδευα τα μαλλια, της λεω: «Ξερεις αγαπη μου. Παρατηρησα πως χθες που ημαστε στο Αττικο Παρκο και μου μιλουσε εκεινο το αγορακι εσυ ενοχληθηκες, δεν ηθελες να μου μιλαει κλπ. Νιωθω ότι φοβασαι μηπως εγω σε αγαπω λιγοτερο από τα αλλα παιδακια. Δεν είναι όμως ετσι. Ακομη κι όταν μου μιλανε τα αλλα παιδακια να ξερεις ότι εγω αγαπω παρα πολύ εσενα και την αδερφη σου!». «Ναι μαμα, το ξερω.. εσυ αγαπας μονο εμενα και τη Σεβαστιανα μας». Ηθελε μια επιβεβαιωση της αγαπης μου! Και το θεμα εληξε!
Καλη επιτυχια!!

Μαμάδες, διάβασα όσα γράφετε.. Εγώ με τον μικρό δεν έχω τόσο έντονες εκφράσεις, κάνει τα διάφορά του σε κόσμο ή όταν μιλάω στο τηλέφωνο, αλλά όχι σε βαθμό να ανησυχήσω πολύ.. Δηλαδή καταλαβαίνω τι τον ενοχλεί και ως ένα σημείο είναι λογικό... Βασικά, δεν έχω κάτι να προσθέσω, απλά μια σκέψη που έκανα, ιδιαίτερα διαβάζοντας όσα γράφει η Χρύσα για τη μικρή της, ότι τελικά όλα τα παιδάκια είναι ίδια στο βάθος... Είναι το ίδιο γλυκούλια και έχουν μια βασική αγωνία, αν τα αγαπάει πολύ η μαμά!! Μα δεν είναι γλύκες;;; Δηλαδή, πέρα από το εκνευριστικό του πράγματος, είμαι σίγουρη Χρύσα ότι ένιωσες πόσο σε αγαπάει όταν έλεγε "η μαμά ΜΟΥ"!! Είναι γλύκες τα άτιμα!!

Εεε… ναι, litsaki, η αληθεια είναι πως κολακευτηκα!!! (τα τραβαει και εμενα ο οργανισμος μου!!) χι,χι! Απλως αυτή η περιπτωση ηταν πολύ διαφορετικη από άλλες περιπτωσεις, οπου ερχεται με τα λουλουδακια της για τη «μανουλα»! Ηταν άλλες οι συνθηκες, αλλοι οι λογοι, διαφορετικος ο τροπος που το ελεγε. Όπως και να εχει, είναι όπως τα λες, σκετες γλυκες. Εγω και με το σκετο «μαμα» λιωνω σαν τη ζαχαρη στον καφε!!! Χι,χι:silly:

και μενα η μικρή είναι 2 ετών και θέλει συνέχεια να είναι μαζί μου.