Οι μαμάδες της εποχής μας ξέρουν απ’ έξω τα αναπτυξιακά ορόσημα, γνωρίζουν τις τελευταίες εξελίξεις της παιδικής ψυχολογίας και έχουν ενημερωθεί για τα πιο εξεζητημένα παιδικά εργαστήρια που μπορούν να γράψουν τα παιδιά τους. Γιατί είναι, όμως, στα όρια της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης; 

Αποτελούν κοινά παράπονα ανάμεσα σε πάρα πολλές μαμάδες, οι οποίες φτάνουν συχνά σε αγανάκτηση. Συμπεριφορές των υπερδραστήριων πιτσιρικιών, που κινούνται στους δικούς τους ρυθμούς χωρίς επίγνωση για τις ανάγκες ξεκούρασης των κουρασμένων μαμάδων και μπαμπάδων ή για τα κοινωνικά στερεότυπα! Ας τα προσεγγίσουμε με χιούμορ και ας έχουμε υπόψη ότι τέτοιες καταστάσεις μπορούν να λυθούν, εάν βάλουμε κάποια όρια, για να… επιβιώσουμε!

Το δεύτερο παιδί, προκαλεί συχνά τη ζήλεια του μεγαλύτερου και δεν έχει ποτέ την αποκλειστικότητα που έζησε το πρωτότοκο. Έρχεται στον κόσμο και πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του και να διεκδικήσει χρόνο και αγάπη από τους γονείς του.

Τα αδέλφια, όσα κι αν είναι, ζουν σε μια οικογένεια γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να μοιραστούν τον χρόνο των γονιών τους, την προσοχή τους, καθώς επίσης τον χώρο και τα  αντικείμενα του σπιτιού. Όποιοι κι αν είναι οι συνδυασμοί σε ηλικίες και φύλο, ανάμεσα στα διάφορα συναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσα στα αδέλφια, αναπόφευκτα υπάρχει και η ζήλεια. 

Κάτι που απασχολεί πολλούς γονείς μικρών παιδιών, είναι το πώς μπορούν να τα μάθουν να λένε «συγνώμη» έπειτα από μια κακή συμπεριφορά τους. Πώς θα πείσετε, όμως, ένα παιδί στην προσχολική ηλικία να πει «συγνώμη» είτε σε ένα συνομήλικο παιδί, είτε σε έναν μεγάλο, αλλά και να το πιστεύει;