Γεια σου Γιώτα! Κι εμένα τόσο είναι η μικρή, αλλά είναι δεύτερη χρονιά. Να σου πω, κι εμείς με το φαγητό δεν έχουμε και τόσο καλές σχέσεις!!! Αν μπορούσε να μην υπάρχει φαγητό η μικρή θα ήταν πολύ χαρούμενη!! Την κυνηγάμε λίγο, αλλά όχι πολύ, γιατί μας καθυσήχασε και ο παιδίατρος που τον εμπιστεύομαι.
Πάντως, πέρυσι που ξεκίνησε στον παιδικό η δική μου, στην αρχή μου έλεγαν ότι δεν έτρωγε, αλλά πέρασαν 1-2 βδομάδες για να τρώει καμιά μπουκιά. Ίσως θέλει το χρόνο της και η δική σου. Είναι δύσκολη η προσαρμογή για τα μικρούλια κι ας μη μας το δείχνουν!!!
Για τη γιαγιά που λες, νομίζω πως οι γιαγιάδες κάπως πάντα το καταφέρνουν και τρώνε τα παιδιά πάντως!!! Δεν ξέρω, έχουν επιμονή, υπομονή, χρόνο, κάτι κάνουν πάντως!!!! Χαχαχαχα!!!