Καταλαβαίνω τι εννοείς, σίγουρα κι εμείς είχαμε άγνοια κινδύνου!! Πρόλαβες και την επόμενη ερώτησή μου, πότε θα αφήνατε το παιδί να πάει μόνο του σχολείο! Εγώ θυμάμαι πως πήγαινα μόνη μου στην έκτη δημοτικού, αλλά μέχρι την πέμπτη πήγαινα μακριά με σχολικό... οπότε δε μπορώ να συγκρίνω. Στην έκτη βέβαια μου ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά μέχρι το σχολείο πιο πολύ κυκλοφορούσα μόνη μου. Λιγότερο έτσι χύμα έξω.. Στο γυμνάσιο αυτό πια. Βέβαια, τα παιδιά είναι διαφορετικά σήμερα, και τα παιδιά είναι πιο ξεπεταγμένα, και οι κίνδυνοι μεγαλύτεροι, τι να πω. Και για το σχολείο, σίγουρα παίζει ρόλο πού μένεις και τι δρόμους πρέπει να περάσει το παιδί, ας πούμε αν πηγαίνει μόνο από στενά ή αν πρέπει να περάσει μεγάλη λεωφόρο που είναι πολυ πιο επικίνδυνο.

Δεν ξέρω βρε παιδιά. Στην επαρχία είναι και αλλιώς, έχεις το γείτονα και τη γειτόνισσα που κοιτάει τι κάνεις και σε κουτσομπολεύει, αλλά σου φυλάει και το σπίτι και τα παιδιά σου... τουλάχιστον αυτή την εικόνα παίρνω όσο είμαι το καλοκαίρι, όλοι γνωστοί και μια γειτονιά, δε μπορεί να χαθεί παιδί....

Πάντως, γενικά προβληματίζομαι, ας πούμε, φτάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια, ίσως κυρίως εδώ στην πρωτεύουσα, να λέμε (και να μας λένε τότε οι δικοί μας γονείς) ότι "μη μιλάς σε ξένους". Νομίζω πως αυτό δεν υπήρχε παλιά, δηλαδή υπήρχε ο ξένος άλλά ήταν αυτός που δεν ήταν από την πόλη ή τη γειτονιά. Αλλά μιλούσαμε μεταξύ μας οι άνθρωποι κι ας μη γνωριζόμασταν... Αυτο το πράγμα που κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας λες και είμαστε πιθανοί εγκληματίες, δεν ξέρω, μου φαίνεται ακραίο. Μήπως δηλαδή εντάξει, υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά δεν έχει κάποιο νόημα να ζούμε μέσα σε τόση καχυποψία! Ας πούμε, πόσες φορές μια καλή γιαγιούλα στο δρόμο δε μιλάει σε ένα χαριτωμένο παιδάκι. Φαντάσου τώρα να το έχουμε τρομοκρατήσει το παιδί μας και να του λέμε "μη μιλάς σε κανένα που δεν ξέρεις"!!! Νομίζω ότι στην εποχή μας αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά να αναγνωρίζουν λίγο τις επικίνδυνες καταστάσεις, που ίσως εμείς δεν πολυκαταλαβαίναμε, όπως π.χ. είπες Timos για το ωτοστοπ!!! Σήμερα φαντάζομαι θα σου σηκώνεται η τρίχα αν σκεφτείς πόσο ρίσκο ήταν!!!

Ελπίζω να μη σας κούρασα, σκέψεις κάνω!!!

Καλημέρα, αν και έχω μόνο ένα προς το παρόν, είπα να σου απαντήσω με όσα πρακτικά σκέφτομαι!!!
Πρακτικά δηλαδή αν το δεις, τα έξοδα τα μεγάλα στην αρχή που είναι κούνιες, καρότσια κτλ κτλ, τα έχεις ήδη, οπότε είσαι ΟΚ. Με ρούχα πάλι, σχεδόν εντάξει (την πάτησες αν σου έρθει αγόρι λίγο!!! ) Από κει και πέρα, όσο μεγαλώνουν, υποθέτω ότι θα θέλουν όντως κάποια πράγματα επί 3, δηλαδή τα σχολικά τους, η βόλτα, η διασκέδασή τους, φαγητό, βενζίνες, κτλ κτλ κτλ. Δηλαδή δεν έχει και πολύ άδικο σε αυτό, αν το δεις καθαρά με νούμερα! Τώρα, νομίζω ότι οι μανούλες δεν τα βλέπουμε τόσο σαν αριθμούς τα παιδάκια όσο οι άντρες!! Και για να θέλεις κι άλλο ενώ έχεις μωρό ακόμα (εγώ στους 6 μήνες, με τα ξενύχτια, ούτε να το ακούσω δεν μπορούσα!!!) σημαίνει ότι τα αγαπάς πολύ τα παιδιά και αυτό είναι πολύ σημαντικό και ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες!

Μπορεί ο άντρας σου να τα έχει στο μυαλό του πιο πρακτικά, δηλαδή να θέλει να προσφέρει σε κάθε παιδί αυτό, εκείνο, το άλλο, για να νιώθει σωστός, και αφού όπως λες λείπει, αυτό είναι και το κίνητρό του, σου λέει, λείπω, δουλεύω, για να παρέχω αυτά που θα είμαι ήσυχος ότι κάνω το καλύτερο. Οπότε, αν του πεις ότι θες κι άλλα, του κάθεται βαρύ. Μπορείς ίσως όμως να του εξηγήσεις ότι μπορείτε να μοιράσετε όσα έχετε ήδη ως έσοδα διά 3 αν έρθει κι άλλο παιδί χωρίς να έρθει η καταστροφή και πως δεν πειράζει να πάρει το καθένα λίγο λιγότερα.. Ίσως για τους άντρες είναι δύσκολο να εξηγήσεις ότι κερδίζεις άλλα, αυτά που δεν μετράμε, π.χ. αγάπη στην οικογένεια, ισορροπία, κτλ κτλ (πες του ότι θα τον γηροκομήσουν μεθαύριο και πολλά παιδιά!!! χιχιχι) αλλά αν το θες τόσο πολύ αξίζει να προσπαθήσεις!!!!

Ξέρεις, είχα συναντήσει μια γιαγιούλα πολύ γλυκιά που έδειχνε πολύ αγαπημένη με τον άντρα της και με είχε δει με τον μικρό (θα ήταν τότε 2-3) στην πλατεία και μου είχε πει χωρίς να με ξέρει "σπίτι μην κάνεις, παιδιά να κάνεις" και δεν ξέρω, μου έχει μείνει πόσο αληθινά το έλεγε!

Τώρα, όλα αυτά είναι απλώς μια γνώμη, από μένα που έχω μόνο 1 !!! Σίγουρα όσες έχουν 3 ή 4 θα έχουν να σου πουν περισσότερα!! Αλλά ξέρεις, τώρα που το σκέφτομαι, έχω αρκετούς φιλους και φίλες που ήταν 3 και 4 παιδιά, όπως εσύ και δεν άκουσα ποτέ κανένα να παραπονεθεί ότι του έλειπε κάτι!!!

Καλημέρα κι ευχαριστώ για τις απαντήσεις κορίτσια! Εννοείται ότι δεν εννοούσα να βγει το παιδί π.χ. από 5 χρονών μόνο του έξω... απλά είναι ένας προβληματισμός και μέσα σε αυτόν αναρωτιέμαι και για την κατάλληλη ηλικία, δηλαδή πότε μπορείς να είσαι σχετικά πιο ήσυχος (αν υπάρχει αυτό!!), ας πούμε πότε, στα 8; στα 10; στα 12; Βλέπω και γύρω μου διάφορα βρε παιδιά, ο γείτονας που έχει μαγαζί έχει ξαμολητά 3 κουτσούβελα, τα 2 προνήπιο και νήπιο νομίζω, τα πιο μικρά, και κυκλοφορούν και με το ποδήλατο καμιά φορά και περνάνε και το δρόμο και πηγαίνει εμένα η ψυχή μου στην κούλουρη! Εντάξει, είναι στο μαγαζί, αλλά πόσες φορές τα έχουν ψάξει κι αυτά έχουν πάει παραπέρα. τα ξέρει η γειτονιά, αλλά....

Απέναντι στο σπίτι πάλι, είναι ένα αγοράκι (αλβανάκι, αλλά δεν το λέω ρατσιστικά, απλά οι άνθρωποι φαίνεται ότι έχουν πιο χύμα συνήθειες, αυτό μόνο) που το θυμάμαι έξω από τα 5, τώρα πάει σχολείο. Είναι μασκώτ της γειτονιάς βέβαια!!! Χαχαχα!

Σίγουρα δεν θέλω κάτι τέτοιο, να τον χάνω και να μην ξέρω πού είναι, αλλά από την άλλη λέω, δεν πάθανε και τίποτα τα παιδιά...

Μια φίλη μου πάλι με 3 κορίτσια, ακόμα και στο γυμνάσιο τα πήγαινε εκείνη στα διάφορα μαθήματα γιατί φοβόταν στο δρόμο τα διάφορα...

Προσπαθώ κι εγώ να βρω πού είναι το λογικό και πού η υπερβολή!!! Σίγουρα γίνονται πολλά και αν δεις πόσα παιδιά αγνοούνται, σε πιάνει κάτι... αλλά δεν θέλω να κάνω το παιδί μου να νιώθει τόσο περιορισμένο εξαιτίας δικών μου φόβων... Τι λέτε; Πιστεύετε ότι δεν μπορούμε πχ. να τα μάθουμε να προστατεύονται; Δεν υπάρχει κάποια ηλικία που να είσαι πιο άνετος; Βέβαια, κι αυτό που λες Χρύσα, με την εφηβεία... δεν έχεις άδικο, τότε θα μπορούν ας πούμε να προστατευτούν από κάποια πράγματα και να μην ακολουθούν τον καθένα π.χ., αλλά θα υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι... δεν ξέρω, αν σας κουράζω κιόλας, απλώς δεν θέλω να τον κλείσω σε "γυάλα"!!

Καλημέρα σε όλους, είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τελευταία που μεγαλώνει και ο μικρός... Μένουμε στην Αθήνα, σε μια μέτρια γειτονιά, εννοώ, ούτε πολύ χάι (!) , ούτε πολύ προβληματική. Με τα στενά της, λίγη κίνηση, πολυκατοικίες κτλ, ανηφόρες κτλ. Θεωρώ τραγικό αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονο, που τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από το διαμέρισμα και τους αρέσει κιόλας!!! Και στη δική μου γενιά, δεν παίζανε πολλά παιδιά στο δρόμο... Από την άλλη, δεν θέλω να τον μεγαλώσω με υπερπροστασία, σε "γυάλα", ούτε να προτιμάει το διαμέρισμα από τη βόλτα ή την εξοχή. Θέλω να μη γίνω υπερβολική, αλλά ούτε και ανεύθυνη, δηλαδή να έχω το παιδί χύμα να παίζει στο δρόμο κινδυνεύοντας από τα αυτοκίνητα και ποιός ξέρει τι άλλο.... Πραγματικά θα ήθελα τη γνώμη σας... Στην Αθήνα (γιατί πιστεύω ότι σε άλλες πόλεις είναι καλύτερα τα πράγματα) θα αφήνατε το παιδί να παίζει έξω; Και από ποιά ηλικία ας πούμε;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Προφανώς mary poppins το έχεις ψάξει πάρα πολύ , αφού σε αφορούσε και πραγματικά σου αξίζουν συγχαρητήρια που το δοκίμασες για φυσιολογικό τοκετό μετά την καισαρική και το ήθελες τόσο. Βέβαια, δε νομίζω ότι έχεις τόσο δίκιο να λες ότι η γυναίκα που αναγκάστηκε να κάνει καισαρική πρέπει να νιώθει τόσο άσχημα για τον εαυτό της και τη φύση της... ας πούμε να νιώθει άχρηστη... είναι πολύ βαρύ και νομίζω ότι αδικείς τον εαυτό σου αν νιώθεις έτσι.. Όσο για τους "όρους" που σκαρφίζονται για να δικαιολογήσουν τις καισαρικές, πραγματικά είναι απίθανοι... κι εγώ πια δεν τους έχω εμπιστοσύνη με όσα έχω ακούσει. Μου θυμίζει την κλασσική φράση απενοχοποίησης που λένε τόσο χαμογελαστά για τον θηλασμό ότι "δεν είχα γάλα" ή " το μωρό δεν έπιανε τη θηλή!!!!!!" αλλάζω λίγο θέμα τώρα, αλλά αυτό με το ότι το μωρό δεν πιάνει τη θηλή, είναι άλλο πράγμα, δηλαδή έχεις χαζό μωρό, που αν δεν υπήρχε η εταιρεία Χ.... θα πέθαινε από την πείνα!!!!Πριν εκατό χρόνια δηλαδή θα ήταν καταδικασμένο το μωρό επειδή ήταν τόσο χαζό που δεν μπορούσε να μασουλήσει και να φάει!!! Δόξα στην εταιρεία που σώζει τόσα μωρά!!!!!! Τι να λέμε!!!!!! Δυστυχώς, θέλει πάαααρα πολύ ψάξιμο και πολύ πριν μείνεις έγκυος. Όταν έχεις μείνει έγκυος και αρχίζουν τα άγχη, δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά.

Όσο για αυτό που λες ότι δεν είχες θάρρος να αλλάξεις γιατρό τελευταία στιγμή, πάλι νομίζω αδικείς τον εαυτό σου. Επίσης, σχεδόν απίθανο να σε αναλάμβανε γιατρός στον τελευταίο μήνα... βλέπεις φοβούνται κι αυτοί. Δεν ήξερα ότι ο νόμος τους καλύπτει μέχρι τις 40 εβδομάδες. Αν και νομίζω ότι κι αυτό, στατιστικό καθαρά είναι, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις πότε ακριβώς έμεινες έγκυος, το υπολογίζουν στο περίπου... εγώ π.χ. ήξερα ακριβώς πότε έγινε, άντε 2 μέρες απόκλιση, γιατί ήξερα πότε δεν είχαμε προφύλαξη. Και η ημερομηνία δεν ήταν ακριβώς 40 βδομάδες....! Τέλος πάντων, τι να λέμε... Βέβαια, ξέρω και ότι είναι επικίνδυνο να περάσει ο σωστός καιρός και να μην οξυγονώνεται καλά το μωρό αν ο πλακούντας είναι στα τελευταία του... ξέρω και περίπτωση δηλαδή γνωστής που επειδή δεν το πήρε έγκαιρα ο γιατρός, έχει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες και μεγάλο ποσοστό αναπηρίας... τι να πω... υποθέτω ότι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παρακολουθείς τη γυναίκα σχεδόν καθημερινά, ώστε να μην κινδυνεύεις από κάτι τέτοιο, αλλά να εξαντλήσεις όλα τα φυσιολογικά περιθώρια για φυσιολογικό τοκετό κτλ. Ποιός κάθεται όμως να το κάνει αυτό;;;;;; ποιός γιατρός εννοώ;;;;;;

Άννα-Μαρία, όντως, θα δεις αλλαγές, αλλά νομίζω ότι γενικά το σώμα βρίσκει τις ισορροπίες του μετά από μια πρώτη γέννα. Κι εγώ έχω πια πολύ πιο ελαφριά περίοδο μετά το παιδί και συνήθως λιγότερο πόνο. TFA, σοβαρά, διαρκεί δύο μέρες μόνο;;;;;;;;;;;;;;;; τι τύχη!!!!! και χωρίς κανένα θέμα γονιμότητας!!!!! μπράβο τυχερή!!!!!

Αυτό κι αν είναι θέμα με πολύ ζουμί!!!! Κι εγώ θυμάμαι κάτι αδικαιολόγητα ποσοστά καισαρικής... Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, όπως και στο θηλασμό, ελλιπής ενημέρωση, πες και λίγο ο φόβος για τους πόνους του τοκετού.. Αλλά βασικά πάλι το ίδιο, κακή ενημέρωση! Εγώ δεν είχα ιδέα και αφού γέννησα (φυσιολογικά, με επισκληρίδιο), άκουσα ένα σωρό και κουφάθηκα!!! Αυτό που λες, ότι γυναίκες δεν ήθελαν να γεννήσουν γιατί χαλαρώνει ο κόλπος και μετά δεν θα είναι ίδιο το σεξ (!!!!!!!!!!!), άλλες φοβόντουσαν τον πόνο και τελικά δεν ξέρω αν κατάλαβαν ότι το χειρουργείο είναι χειρότερος πόνος!!!!!! Και για καιρό μετά!!! Τι να πεις!!! Και το άλλο το ξέρετε; Ο προγραμματισμένος τοκετός, με ορό για πρόκληση ωδινών;;;; Άλλο κόλπο κι αυτό, για να προγραμματίζουν οι γυναικολόγοι τις γέννες.... Νομίζω ότι είναι απαράδεκτα όλα αυτά και ότι ο άνθρωπος το παράκανε να προσπαθεί να κάνει τον θεό! Αν δεν υπάρχει ΣΟΒΑΡΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ γιατί να μπει στη διαδικασία η γυναίκα να κάνει καισαρική; Και να υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία και το βρέφος; Γιατί είχα διαβάσει ότι τό μωρό είναι αυτό που εκλύει μια ορμόνη και ξεκινά ο τοκετός. Γιατί να του προκαλέσουμε νέο σοκ, αρκετό δεν είναι που θα βγει ξαφνικά από τη μήτρα; Πώς αποφασίζουμε να το βγάλουμε όποτε θέλουμε αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος;;;;; Συγνώμη αν ακούγομαι ακραία, αλλά με κάτι τέτοια εκνευρίζομαι πολύ!!!!

Ευχαριστούμε!!! Καλό είναι αυτό, να ενημερωνόμαστε μεταξύ μας οι μαμάδες...
Τελικά, όλες οι τροφές και οι πιο υγιεινές θέλουν μέτρο, αυτό κατάλαβα εγώ!!!

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ακριβώς αυτό, ότι κάποιες μαμάδες (και άνθρωποι γενικά) δεν θέλουν να "τσαλακώσουν" την εικόνα τους ή θεωρούν ότι εκθέτουν την οικογένειά τους και το παιδί τους ή ότι θα τις κρίνουν οι άλλοι.... Κι εγώ δε συμφωνώ...Άλλωστε όλοι τα ίδια περίπου περνάμε, κανείς δεν κατακρίνει κάποιον, και όταν λέμε για τα παιδιά μας δεν τα κατακρίνουμε ούτε τα αγαπάμε λιγότερο! Όπως λες κι εσύ, κι εγώ δε διστάζω να τσαλακώσω την εικόνα μου και να μουρμουρίσω ή ακόμα και να αυτοσαρκαστώ, αφού ξέρω ότι πολλά οφείλονται σε δικό μου λάθος χειρισμό!!! Σίγουρα βέβαια, δεν θα τα πω με την ίδια άνεση σε όλους!!! Ας πούμε θα τα πω σε άλλες μαμάδες ή φίλες μου, αλλά τώρα πια όχι σε ανθρώπους που δε νιώθω άνετα ή που ξέρω ότι θέλουν τροφή για να κουτσομπολέψουν!!! Νομίζω ότι βοηθάει πολύ όμως να τα λέμε μεταξύ μας οι μαμάδες και με έχει βοήθήσει κι εμένα πολλές φορές, αφού νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνες, ότι το παιδί μας δεν είναι ειδική περίπτωση και γενικά μας βοηθάει να χαλαρώσουμε!!! Και εδώ στο φόρουμ το ίδιο!!!

Για τις προηγούμενες γενιές, να σου πω, νομίζω ότι μία γενιά πριν είχανε πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα, αλλά τα ξεχνάνε και όλο κάνουν κριτική!!! Για δύο γενιές πίσω, όντως, συμφωνώ κι εγώ ότι μεγαλώνανε αλλιώς τα παιδιά, είτε σε πόλεις είτε σε επαρχία, τα παιδιά μεγαλώνανε μόνα τους, ήταν πολλά αδέρφια, τα μεγάλα φρόντιζαν τα μικρότερα, οι μανάδες είχαν ένα σωρό δουλειές (δεν είχε πλυντήρια και στεγνωτήρια κτλ κτλ) και τα παιδιά ήταν πιο ελεύθερα αφημένα... Κι όπως λες, καλή η νέα παιδαγωγική, αλλά όλα θέλουν το μέτρο τους, να μην καταλήγουμε να είμαστε μόνο μανάδες με "τεχνική", αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ακριβώς αυτό, ότι κάποιες μαμάδες (και άνθρωποι γενικά) δεν θέλουν να "τσαλακώσουν" την εικόνα τους ή θεωρούν ότι εκθέτουν την οικογένειά τους και το παιδί τους ή ότι θα τις κρίνουν οι άλλοι.... Κι εγώ δε συμφωνώ...Άλλωστε όλοι τα ίδια περίπου περνάμε, κανείς δεν κατακρίνει κάποιον, και όταν λέμε για τα παιδιά μας δεν τα κατακρίνουμε ούτε τα αγαπάμε λιγότερο! Όπως λες κι εσύ, κι εγώ δε διστάζω να τσαλακώσω την εικόνα μου και να μουρμουρίσω ή ακόμα και να αυτοσαρκαστώ, αφού ξέρω ότι πολλά οφείλονται σε δικό μου λάθος χειρισμό!!! Σίγουρα βέβαια, δεν θα τα πω με την ίδια άνεση σε όλους!!! Ας πούμε θα τα πω σε άλλες μαμάδες ή φίλες μου, αλλά τώρα πια όχι σε ανθρώπους που δε νιώθω άνετα ή που ξέρω ότι θέλουν τροφή για να κουτσομπολέψουν!!! Νομίζω ότι βοηθάει πολύ όμως να τα λέμε μεταξύ μας οι μαμάδες και με έχει βοήθήσει κι εμένα πολλές φορές, αφού νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνες, ότι το παιδί μας δεν είναι ειδική περίπτωση και γενικά μας βοηθάει να χαλαρώσουμε!!! Και εδώ στο φόρουμ το ίδιο!!!

Για τις προηγούμενες γενιές, να σου πω, νομίζω ότι μία γενιά πριν είχανε πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα, αλλά τα ξεχνάνε και όλο κάνουν κριτική!!! Για δύο γενιές πίσω, όντως, συμφωνώ κι εγώ ότι μεγαλώνανε αλλιώς τα παιδιά, είτε σε πόλεις είτε σε επαρχία, τα παιδιά μεγαλώνανε μόνα τους, ήταν πολλά αδέρφια, τα μεγάλα φρόντιζαν τα μικρότερα, οι μανάδες είχαν ένα σωρό δουλειές (δεν είχε πλυντήρια και στεγνωτήρια κτλ κτλ) και τα παιδιά ήταν πιο ελεύθερα αφημένα... Κι όπως λες, καλή η νέα παιδαγωγική, αλλά όλα θέλουν το μέτρο τους, να μην καταλήγουμε να είμαστε μόνο μανάδες με "τεχνική", αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα. Είχε πολύ ενδιαφέρον το άρθρο! Βρήκα κάποια πράγματα που δεν είχα σκεφτεί...
Συμφωνώ Χρύσα με αυτό που επισήμανες στο άρθρο, ότι το θέμα είναι να δείχνουμε στο παιδί ότι το αγαπάμε ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του, καλή ή κακή. Φαντάσου, αν του λέμε "δεν σε αγαπάω που με χτύπησες" είναι σα να του λέμε ότι είναι φυσιολογικό να μας λέει κι αυτό "σε μισώ που μου λες να κλείσω την τηλεόραση"!!!! Ισότιμη σχέση!!!!

Απίστευτο αυτό που λες, ότι έλεγε θέλω τη μαμά μου!!! Που σε ακύρωνε τελείως!!! Ώρες ώρες, λέω τι αυταπάτες έχουμε που νομίζουμε ότι τα παιδάκια μας είναι αθώα!!!! Χαχαχαχα!!! Είναι παμπόνηρα και ξέρουν πολύ πολύ καλά το συμφέρον τους και το διεκδικούν!!!! Αλοίμονο σε μας!!!!!! Χαχαχαχα!!!!

Χρύσα, να σου πω, κι εγώ δεν είχα ξανακούσει τέτοιο πράγμα!!!! Χαχαχαχα!! Μέχρι αυτοκίνητο είχα ακούσει, ως εκεί!!!!
Πάντως, να σου πω, νομίζω και λίγο ότι όσοι π.χ. έχουν παιδιά που μεγαλώσανε τα ξεχάσανε, δηλαδή κάτι φίλες οικογενειακές μεγάλες, της μάνας μου ή των φιλενάδων μου, όλο έχουν άποψη και ότι τα κάνανε εκείνες μια χαρά και δεν είχαν προβλήματα κτλ, όπως το λες. Ξεχνάνε και κάνουν μετά τις έξυπνες!!! Και για άλλες μαμάδες, να σου πω τι έχω καταλάβει; Ότι η καθεμιά κρύβει τα προβλήματα για να μην της πούνε ότι είναι κακή μαμά και να μην εκθέσει το παιδί της κτλ κτλ. Και δήθεν όλα είναι μια χαρά, αλλά τελικά δε σημαίνει ότι είναι... Εκεί έχω καταλήξει εγώ... Εγώ δεν είχα πρόβλημα να πω ότι μου βγάζει το λάδι ο μικρός κτλ κτλ και δε θεωρώ ότι λέω κάτι κακό ούτε ότι τον αγαπάω λιγότερο. Απλώς κάποιες φορές αγανακτώ! Σας λέω, εγώ νομίζω ότι απλώς δεν τα λένε....

TFA, θυμάμαι κι εγώ όταν ήταν μικρός με το σούπερ μάρκετ!!!! Ήταν η επίσημη έξοδος και βόλτα μας!!! Χαχαχα!!! Είδες πώς αλλάζουν τα πράγματα ΠΠ και ΜΠ (προ παιδιού και μετά παιδιού!!!!!). Ή που με τον άντρα μου πηγαίναμε για καφέ σε καφετέρια για 2 ώρες εδώ στη γειτονιά όταν βρήκαμε μια φίλη να τον κρατάει 2 ωρίτσες τη βδομάδα όταν ήταν ενάμιση!!!! Και θεωρούσαμε ότι κάναμε ΤΗΝ έξοδο!!! Χαχαχαχαχα!!! Που εγώ θεωρούσα (προ παιδιού εννοείται!!!!) ότι οι καφετέρειες είναι για ξενέρωτους!!!! Χαχαχαχα!!!
Παιδιά, να το δούμε πιο αισιόδοξα πάντως, εγώ νομίζω ότι αφού τα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα γρήγορα, έτσι γρήγορα θα περάσουν και τα υπόλοιπα χρόνια και ώσπου να το καταλάβω, θα έρχεται ο γιος μου, θα μιλάει με βαριά φωνή, θα με περνάει ένα κεφάλι και θα μου λέει, "μάνα, βγαίνω, θα έρθω αργά!" και θα είναι 15 χρονών!!! Χαχαχαχαχα!!!!! Οπότε, θα κάνουμε με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, τη ζωή μας πιο άνετα!!! Χαχαχαχα!!!! Τι λέτε;;!!!

Πίκρα αυτά τα θέματα κορίτσια...και πόσα τα μαθαίνουμε μετά, αφού τα φάμε π.χ. είκοσι χρόνια, λένε α, αυτό αποσύρεται... Τι λέμε τώρα... Εγώ άκουσα χθες ότι η ευδαπ θα ρίξει στο νερό κάτι για τη ραδιενέργεια και καλό είναι 3 μέρες να μην πιούμε από βρύση, ούτε μπάνιο... ανεπίσημα δηλαδή... Τώρα τι να σας πω... αν θα το κάνω; Μάλλον όχι, πρακτικά δύσκολο και δε νομίζω ότι θα γλυτώσω κάτι σοβαρό....

Ωραία αυτά που γράφει η elis. Επιτρέψτε μου να προσθέσω και να αποφεύγετε τα πλαστικά σε επαφή με τα τρόφιμα και ΠΟΤΕ στο φούρνο μικροκυμμάτων πλαστικό!!! Λένε ότι είναι πολύ καρκινογόνο (τι δεν είναι θα μου πεις.....)

Είναι ένα θέμα αυτό που ανοίγεις TFA και είναι όπως είπες σε συνδυασμό με το κλάμα. Κι εγώ τον σήκωνα όταν έκλαιγε και το βράδι. Η αδερφή μου άφηνε τα κορίτσια της να κλαίνε ένα 20λεπτό μέχρι να τα πάρει ο ύπνος... Εγώ δεν θα άντεχα... Ελάχιστες φορές που πήγα δειλά να το δοκιμάσω, δεν γινότανε με τίποτα, ίσα ίσα νευριάζαμε περισσότερο και το παιδί και εμείς...

Κακομαθαίνεις όμως ένα παιδί όταν το κάνεις αρχηγό του σπιτιού ας πούμε, δηλαδή αν γίνεται πάντα το δικό του κτλ κτλ. αυτό το θεωρώ κακομαθημενιά. Και επειδή έχω μοναχοπαίδι, βλέπω πόσο δύσκολο είναι να ΜΗΝ κακομάθουν σε κάποια πράγματα, γιατί όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν έχουν ανταγωνισμό στο σπίτι και αυτό δεν είναι το καλύτερο... Δηλαδή (για να σε ξεαγχώσω και λίγο) είναι πιο υγιές να υπάρχουν 3 αδέρφια που ψάχνουν τη θέση τους και τα όρια των άλλων και ανακαλύπτουν τα δικά τους. Ενώ ένα μοναχοπαίδι έχει μόνο τους γονείς του και δεν μπορεί να μάθει με τη φυσική διαδικασία πράγματα όπως να μοιράζεται, να μη γίνεται πάντα ό,τι λένε τα παιδιά ή ό,τι θέλει εκείνο κτλ κτλ και μετά έχει δυσκολίες με τους άλλους, ακόμη και ως ενήλικας.(κι εγώ μοναχοπαίδι είμαι!!! )

Με το μοναχοπαίδι έχεις δύο στρατόπεδα, το παιδί και οι γονείς. Αλλά στο δικό του στρατόπεδο είναι αρχηγός. Ενώ αν είναι πολλά, και οι γονείς δικαιώσουν ένα από τα παιδιά για κάτι, είναι διαφορετικά... δεν είναι ή έχουν δίκιο οι γονείς ή εγώ! Μπορεί να μην έχουν δίκιο οι γονείς, αλλά ούτε έχω κι εγώ, έχει ένα από τα αδέρφια μου. Κάπως έτσι το βλέπουν. Οτι υπάρχουν πολλές απόψεις και πολυφωνία κτλ κτλ. Με το ένα παιδί, όσο κι αν πάει σχολείο νωρίς, είναι στο σπίτι ο αρχηγός... των παιδιών δηλαδή... δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ... βλέπεις, έχουμε κι εμείς τα δικά μας άγχη με τα μοναχοπαίδια!!!

Κωστούλα, αν έχεις ήδη κάποιο πρόβλημα με τη μέση, απλώς σου λέω να το ξανασκεφτείς και να ρωτήσεις τον ορθοπαιδικό/γιατρό σου γιατί οντως είναι λίγο επικίνδυνο... Έχει να κάνει με το κέντρο βάρους και τον τρόπο που σηκώνεις το βάρος του μωρού. Σίγουρα επιβαρύνεται η μέση.

Συμφωνώ ότι είναι μεγάλο το πρόβλημα... Και πες ότι εντάξει, στο πάρκο είναι ένας χώρος για όλους (άσχετα αν θα έπρεπε να σέβονται όλους τους χώρους), αλλά δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στις παιδικές χαρές... Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να δραστηριοποιηθούμε εμείς και να απαιτήσουμε μερικά πράγματα από τους δήμους και φυσικά αν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα ασφάλειας στην παιδική χαρά, να δράσουμε άμεσα!!! Ξέρω περιπτώσεις που γονείς δραστηριοποιήθηκαν και τα κατάφεραν και έγινε αντικατάσταση παλιών παιχνιδιών.. Απλά αν δε φωνάξεις και δεν διαμαρτυρηθείς, δεν θα εισακουστείς!!!

Εμένα είχε βγάλει δόντι στους 9 μήνες, αλλά τα προβλήματα ήταν πολύ νωρίτερα, κάπου από τον 5ο μήνα... Από ό,τι ξέρω είναι κληρονομικό γενικά πότε βγάζουν δόντια, οπότε λογικά να περιμένεις κάτι παρόμοιο και από τη μπεμπούλα σου! Οτι σου βγάζουν το λάδι μέχρι να σκάσει το δοντάκι, το θυμάμαι καλά κι εγώ... είχαμε ταλαιπωρηθεί πολύ... Νομίζω ότι γενικά εκνευρίζονται πολύ και σοκάρονται κιόλας γιατί δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει.. Είναι και θέμα χαρακτήρα... Δυστυχώς, δεν έχω πολλά να σου πω πέρα από ΥΠΟΜΟΝΗ.....

Γεια σας κι από μένα, διάβασα όλες τις απόψεις σας κι έχουν ενδιαφέρον... φαίνεται κιόλας πως έχουν αρκετά κοινά τα αγόρια μας... κι εγώ εκ πείρας μιλάω!!! Αν και πρέπει να σας πω ότι βαριέμαι πάρα πολύ πια τα αυτοκινητάκια, και ο δικός μου θέλει να κάνουν πάντα μάχες και κυνηγητό. Συμφωνώ πάντως απόλυτα ότι έχουν αλλάξει τα στερεότυπα, ότι γενικά είμαστε πια πιο ανοιχτόμυαλοι, και ως γονείς και ως κοινωνία και θέλω π.χ. ο γιος μου να έχει σχέση με τις τέχνες, όπως και αν είχα κορίτσι θα ήθελα να έχει σχέση με κάποιο άθλημα.. Και από κει και πέρα, όπως είπατε κι εσείς πιο πριν, να βρει μετά τι του αρέσει περισσότερο. Το σημαντικό νομίζω είναι να έχουν ερεθίσματα.

Γεια σας και απο μένα... Δεν το είχα σκεφτεί είναι η αλήθεια και με βάλατε σε σκέψεις. Ας πούμε, αν δεν μπορούσα να κάνω παιδί αν θα το έκανα αυτό... Αλλά νομίζω ότι είναι τεράστια ευθύνη, ίσως μεγαλύτερη από το να ήταν το παιδί δικό σου.
Γνωρίζω κάποιες οικογένειες με υιοθετημένα παιδιά, τα παιδιά δηλαδή είναι στη δική μου ηλικία πια.. ήταν πολύ δεμένα με τους γονείς τους και οι γονείς τους μαζί τους...

Εμείς είχαμε φτιάξει τις μπομπονιέρες μόνοι μας, αγοράσαμε κουφέτα χύμα, τούλια και τα βάλαμε σε γαλάζια κουτάκια με κορδελίτσες. Μια χαρά ήταν και μας ήρθαν πολύ φτηνότερα.. βοήθησαν βέβαια και οι φίλες και η νονά για να γίνουν!!!

Κοίτα, κι εγώ ένα έχω και είναι ζόρικος ώρες ώρες.... Τον βλέπεις ότι ξεσπάει ρε παιδί μου και δεν υπολογίζει τίποτα. Και αρχίζει και χτυπάει κιόλας. Γενικά εγώ κατάλαβα ότι όσο του πάω κόντρα όταν είναι έτσι έξαλλος, τόσο πιο επιθετικός γίνεται... δηλαδή, αν τον μαλώσω, γίνεται όλο και πιο επιθετικός, και τελικά κάνουμε αγώνα ποιός θα φωνάζει περισσότερο.. επειδή δεν το θέλω αυτό κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω. Τελευταία αυτό που εφαρμόζω είναι πως όταν τα παίρνει στο κρανίο και φωνάζει, απλά κάθομαι ήρεμα στον καναπέ και αυτός μπ΄ροστά μου ξεσπάει τα παράπονά του ... εγώ τον κοιτάζω απλώς και του δείχνω ότι τον παρακολουθώ. Και τελικά κάποια στιγμή ηρεμεί, ίσως αυτό θέλει, να δει ότι τον παρακολουθώ. Μόλις τελειώσει ή ανοίγω κάποιο άσχετο θέμα, ή του λέω οκ, κατάλαβα αλλά μπορείς να τα πεις πιο ευγενικά την άλλη φορά και τέτοια... γενικά ξεσπάει και μετά ηρεμεί. Αν είναι πολύ έξαλλος και αρχίσει να χτυπάει, έχω γίνει πια ειδική στις λαβές!!!!
Τον ακινητοποιώ και νευριάζει περισσότερο βέβαια, απλά θέλω να του δείξω ότι δεν είναι ότι είμαι πιο αδύναμη και δεν τον χτυπάω, ότι έχω δύναμη, απλά δεν την χρησιμοποιώ όπως κάνει αυτός.... Καταλαβαίνω και ότι είναι θέμα χαρακτήρα και ίσως είναι και φάση που τώρα το περνάει έντονα. Αυτό που βλέπω να λειτουργεί είναι αυτό, εγώ απλώς να τον ακούω ήρεμα, εκείνος ξεσπάει και μετά ηρεμεί και συνεχίζουμε κανονικά....
Δεν ξέρω αν βοήθησα.... καλή δύναμη!

Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, αλλά εγώ νομίζω ότι ιπρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά σε όλα τα πράγματα. Ας πούμε, σκέψου ότι έτσι θα έχετε πιο έντονο δέσιμο με τα παιδιά και μπορεί και τα αδέρφια μεταξύ τους να ζούνε πιο δεμένα και πιο αγαπημένα.

Πάντως, νομίζω ότι πρέπει κάποια στιγμή να οργανωθούμε λίγο οι μαμάδες και να ζητάμε αυτά που πρέπει από τους βρεφονηπιακούς και να μπορούμε να ελέγχουμε τι γίνεται και τέλος πάντων να μπορούμε να έχουμε λόγο σε αυτά κάπως... δεν ξέρω τι λέτε...

Αυτό είναι το λιγότερο!!!! Ακούγονται διάφορες ιστορίες για τους βρεφονηπιακούς! Είναι το θέμα και πώς τα φροντίζουνε στο καθάρισμα, στο φαγητό κτλ, αλλά ρε παιδί μου, ο σκοπός είναι να τα απασχολούν και λίγο δημιουργικά!! Πάντως, όλες οι φίλες μου έχουν τη χειρότερη εμπειρία για τους δημοτικούς...

Πολύ ωραία τα αφιερώματά σας! Χάρηκα που σας γνωρίσαμε και στην έκθεση βιβλίου!!! Έχουμε ακόμα τις κατασκευές στο σπίτι!

Νομίζω ότι τα παιδιά όταν είναι νευριασμένα και ζορισμένα και έχουν νευριάσει μαζί μας το δείχνουν και πρέπει να το ψάχνουμε... κάτι προσπαθούν να μας πουν αλλά με τον τρόπο τους

Μεγάλο ζήτημα lora!!!!! Εγώ ήμουν τυχερή και είχα την πεθερά μου, τον κράταγε και η μητέρα μου, αλλά πιο πολύ η πεθερά μου.. Οσο νάναι τα αγαπάνε, είναι δικοί μας άνθρωποι, εντάξει το μπουκώνανε στο φαί και δεν ακούγανε και πολύ αλλά ήμουν ήσυχη στη δουλειά......................